Απουσιάζω στην Ερυθρά.

Οι παλιές αγάπες χτυπάν την πόρτα με τυμπανοκρουσίες. Στον απόηχό τους φεύγω μακριά με ναυτικό φυλλάδιο παραμάσχαλα κι ένα σακ βουαγιάζ που χει στον πάτο ένα κιτρινισμένο γράμμα.

"..Καβάλα στους συνειρμούς τον κόσμο γύρισα...  Έχουν πλάκα οι συνειρμοί μας. Οι συνειρμοί μου. Πού μας ταξιδεύουν, πού μας οδηγούν! Ένα ατελείωτο νταξίδι. Με σαπιοκάραβο. Που χει όμως πολύ αεράτα πανιά. Σε συλλογιόμουν στην σιωπή. Κι η σιωπή έγινε εικόνες που καθώς εναλλασσόντουσαν φτάναν στις όχθες ήχων. Των ήχων παράλληλων συμπάντων. Τόσο μακρυά τόσο κοντά. Και καθώς βημάτιζαν προς και μες τους ήχους αυτούς και κολύμπαγαν αμέριμνα στα νερά τους, ένας ουρανός νά από πάνω. Βυθίζονταν και ναι, να ένα σύμπαν, αναδύονταν και τι χαρά, να ένα άλλο. Πετούσαν να κι ένα τρίτο. Μαζεύοντας φωνές, εικόνες από σύμπαντα. Φτιάχνοντας μια φωλιά. Πέρασε καιρός και τώρα δε βλέπω τίποτα πια. Είναι στο μυαλό μου. Είσαι στο μυαλό μου. Και ποτε πότε τώρα δα ας πούμε σκορπιέσαι και είσαι για λίγο πάλι παντού. Παντού. Σ όλα τα παράλληλα σύμπαντα. Σιωπή. Ανάσα. Ταξίδι..."   

Σ έναν υποβρύχιο, επίγειο, υπέργειο κόσμο αναμνήσεις. Που ξεθωριάζουν με το φεγγάρι και γίνονται φλούδι. Και τις αγαπώ, αλλά η ζωή φωνάζει κι ένα νιο φεγγάρι θα φανεί, θα διασπαστεί σε χίλιες φτυχισμένες μπουρμπουλήθρες. Κι ας μην έχω κουράγιο για τίποτα. Κι ας είμαι στον πάτο της μεγάλης λίμνης παρέα με τον μεγάλο ψάρη. Η νύχτα χάνεται κι εγώ πάλι τραγουδάω
Me 'nnamoro de te se no che vita è
Lo faccio 'n po' pe' rabbia, un po' pe' nun sta solo
come sta solo 'n omo nella nebbia
perché nun po' parla' manco cor cielo...

χάριν της μουσικής και μόνο...

Από το γαλλικό Μεσαίωνα, ένα παραμύθι. ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙ

   Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό στο πατρογονικό του ένα ομορφόπαιδο, παιδί της παντρειάς. Είχε γονείς πλούσιους με πολλά ακίνητα και με κομπόδεμα πουγκιά με χρυσά φλουριά καλοφυλαγμένα σ' ένα μπαούλο στη σοφίτα. Ήταν μήνας φθινοπωρινός. Στην εξοχή τα δέντρα ήταν κατακόκκινα και κάποια άλλα ολόχρυσα θαρρείς. Το αγόρι, στη βεράντα του σπιτιού του καθισμένο, περίμενε την αγαπημένη του. Από κει ψηλά που στέκονταν, το μάτι στ αγνάντι του βυθιζόταν πέρα ως πέρα στο μακρινό ορίζοντα. 

Περίμενε λοιπόν και καθώς ψυχή δε φαινόταν να σιμώνει τριγύρω πουθενα, ούτε καβαλλάρης, ούτε μια άμαξα καν, το βλέμμα του έπεσε σ' ένα πανέρι με φουντούκια και, για να περάσει η ώρα, άρχισε να πετροβολά μ' αυτά όποιον είχε την ατυχία να περνά από κει μέσα στον αυλόγυρο: τις πλύστρες, τους σταυλίτες, τους κηπουρούς, τις ωραίες καμαριέρες. Κάθε που πετύχαινε κάποιον από δαύτους,εκείνος ανασήκωνε το κεφάλι έξαλλος από θυμό, μα όλοι όμως, μόλις έβλεπαν το γιο του Αφεντικού, ξανασκύβαν το κεφάλι και συνέχιζαν το δρόμο τους. Κανένας δεν τολμούσε να ξεσπάσει το θυμό του. Μέχρι που μια βοσκοπούλα, λιγουλακι αφελής, με το που έφαγε στο κεφάλι το φουντούκι, χαμογελώντας και κρατώντας απ την άκρη το μεσοφόρι της υποκλίθηκε στο νεαρό θαρρείς και τον ευχαριστούσε. Κι εκείνος ο Αμυαλος, ψηλά στη βεράντα το καταδιασκέδαζε συνεχίζοντας ν αδειάζει το πανέρι. Ξάφνου, εμφανίστηκε μια άγνωστη καμπούρα γρια, μ ένα καρώ σάλι  κι ένα μπαστούνι, σέρνοντας τα ξυλοπάπουτσά της. Τότε τ' αγόρι αρπάει ένα φουντούκι και της το πετάει μ όλη του την ορμή του πετυχαίνοντάς τηνα στην πλάτη. 

Libertango

Η βδομάδα κλείνει την πόρτα και πετάει το κλειδί. 

Ο Μάιος παραφυλάει, μια μέρ ακόμη...

Μ αρέσει η απατηλή απαλότητα των χεριών σου

Η απατηλή νεότητα που πηγαίνει σ ένα βάραθρο γελώντας.

Σα σκιά π όλο πλησιάζει

όλο ξεμακραίνει.

Σα το φιλί τ αντίο

που γίνεται καλωσόρισμα.

Καλωσόρισμα

Και πάλι

Αντίο...

.. σήμερα θ αποκτήσω ελπίζω ένα κάποιο χρήμα για ν ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις, καταραμένο τζόκερ! Και καταραμένο ποντίκι που δεν δουλεύεις. Με τίποτα, τεχνολογία γαρ. Ουφ. Δεν έχω καμία διάθεση για έμπνευση. Μου τελείωσε. Αχλεν μπούχλεν παραμύθια τούμπανα. 
Άντε όμως πάμε. Περάσαμε το Σαββατοκύριακο με χορούς αντικριστούς και γλέντια μέχρις λιποθυμίας. Πιείτε και καπνίστε όσο μας παίρνει! Εξαιρετικά μαλτ αλά εμείς δεν είμεθα φαν του βίσκυ. Μεις πίνουμε ρούμια στα βαθειά μπουντρούμια. Περί ψυχικής ανατάσεως ο Θεός βοηθός. una donna calda. Μια γυναίκα θερμή. Εξάψεις. Παρ όλες τις νυχτερινές δροσιές του Μάη. Όταν σου ανήκει ο εαυτός σου και είναι μια ντόνα κάλντα με τα όλα της τότε τί; Τι λείπει; Η απάντηση είναι χρήμα. Για να περνάμε λακύτερα. Καλύτερα. Να ξεφεύγουμε απ όλα. Να περνάμε τον καιρό, μετρώντας το χρήμα. Τι ευχάριστη διασκέδαση! Παραπέρασε η ώρα κι έχω τ άρωμά σου στα χέρια μου απ ένα κλεμμένο μπουκάλι κάπου στα βάθη του χρόνου. Κι ας μην σ αγαπώ πια. Ψέμα κι αυτό όπως ότι θα κερδίσω το τζακ ποτ. Αλλά ας είναι.

Κυριακάτικες εξορμήσεις. Πάμε να φύγουμ' από δω και μη ρωτάς που πάμε...

Απαλό κι ανάλαφρο το κελάηδημα των πουλιών στο δέντρο του δρόμου έξω απ το παράθυρό μου, προάγγελος μιας ωραίας Κυριακής, καλή μέρα για εξαφανίσεις!! Κάλεσμα ζουμπουρλούδικο και γλυκόπιοτο σα στιγμιαίο χάδι, ταμάμ! Μια όαση, μια απόδραση, πού; σσσ.. μυστικόν επτασφράγιστο! Incognito υποθέσεις..Θα συναντηθούμε στην Παράδεισο..

μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας σοφός καθισμένος πλάι σε μια μικρή λιμνούλα και μάταια προσπαθούσε να γράψει στα νερά της το απάνθισμα των σκέψεών του. τα γράμματα διαλυόντουσαν και χάνονταν πάνω στην ήρεμη επιφάνεια του νερού. Πολύ εκνευρισμένος ο σοφός ξερόβηξε και για λίγο μαδούσε το γύρω χορτάρι συλλογισμένος. Κάποια στιγμή ένα τσίμπημα πείνας στο στομάχι ή το απογευματινό αεράκι που δρόσισε λίγο περισσότερο με το πέρασμα της ώρας, ή κάτι άλλο τον έβγαλαν από το μακρύ συλλογισμό του. Κοίταξε κατά τ ατάραχα της λίμνης νερά που μούντευαν στο σούρουπο κι είπε: Ω αχάριστε κόσμε, πώς να πας μπροστά αφού σαν το νερό ριγάς στου σοφού το χέρι κι αμέσως μετά ξεχνάς και τα δικά σου κάνεις σα το κακομαθημένο παιδί που με χτυπημένο γόνα βγαίνει έξω κρυφά να παίξει και πέφτει και χτυπά ξανά και φωνάζει και κλαίει και καλεί τη μάνα και μες τα δάκρυά του την ψέγει που δεν έκλεισε καλύτερα την πόρτα να μην μπορεί ν αποδράσει.. Κοίταξε κατά το δείλι και πήρε το δρόμο για το σπίτι. Στον πάτο της λίμνης χνάρια από σοφά λόγια κατακαθισμένα ριγούν στο λιγοστό φεγγαρίσιο φώς και τα λιμνολούλουδα απορημένα σκύβουν τα κεφαλάκια τους και τα κοιτούν που σιγολάμπουν στη νυχτια. Νάνι!  

Me 'nnammoro de te

Πανωλεθρία! Τί άσμα, άσμα ασμάτων, τραγουδάω μεγαλοφώνως και φάλτσα αλλά με ψυχή, ψυχή μέχρι τα μπούνια, jusqu au bout!! Να καεί η νύχτα, να καούν τα κάρβουνα, στάχτη και μπούρμπερη!

καρακαψούρ ολέ!

πα πα πα πα πα!!

Πολυάσχολη νύχτα, φθαρτή, μάζωξη μαγισσών, διαττόντων αστερισμών,  σίφουνας έγινε το μεσονύχτι κι όποιον πάρει ο Χάρος! Στα καζάνια βράζει το ζουμί το μαγικό κι η αστρόσκονη απ το τρελό των άστρων ροκαμπίλι βάζει την πινελιά της και γίνεται η γης μαδιάμ. Κουτρουβάλα στης μουσικής τα χλιμιντρίσματα και τα φώτα σ εξπρεσιονιστικό ντελίριο καίνε και τις τελευταίες αναστολές, οι άλλοι πλανήτες, πλάνητες, πλανευτές όλοι είναι εδώ, στην άκρη του ματιού. Άι λάικ ιτ βέρυ μάτσ μουτσ, γιες άι ντου! Ντου στην καταδίωξη, ντου και γιουρούσι!
Έχασα την όρασή μου, τίποτις αν γλιέπω ντιπ, θα πάρω κι επίδομα ή να κόψω και κανά χέρι;
Στη μαύρη χαβούζα της απόλυτης ευτυχίας, της ανείπωτης ευθυμίας, εκεί στο χείλος κάνω ε-πι-κίν-δυ-νους περιπάτους κι η σελήνη κατακρημνίζεται, φωτιά στα λιανόκλαδα των ευαισθησιών και των πανικών, Ω Νέρων! Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις!!

Τι έπαθα σ αγάπησα κι έγινα ισοβίτης
την πόρτα σου μου έκλεισες κι έγινα ερημίτης.
Να στέκω να παραφυλώ πότε θα ξεμυτίσεις
και τη φτωχή καρδούλα μου να μου ταρακουνήσεις.
Τ άγγιγμα το ζαλιστικό
φιλί σου το μεθυστικό
πάλι να με κεράσεις,
κι  ύστερα αν το θες πολύ πάλι να με ξεχάσεις.
Αχ έπαθα κι αγάπησα κι έχασα το μυαλό μου
και τώρα ο δόλιος πού να βρω απάγκιο στον καημό μου;
Μέσα στους δρόμους τριγυρνώ και στα στενά σοκάκια
κι αφήνομαι στη μοίρα μου να λένε τα στιχάκια:
Όπου καρδιά κι ο ντόρος της
όπου ο νους κι η γνώση
κι απ της αγάπης τη φωτιά κανείς δε θα γλιτώσει.
original δκο μ και για όλους τους απανταχού ενταγμένους στο σκέντιο...


στην υγειά του Κώστα. Τι έγινε μπας κι άνοιξε και το επάγγελμα των
 αναξιοπαθούντων ρομαντικών;

εγκληματικές δραστηριότητες

Επιτηδευμένα κολπάκια και χοντρό παιχνίδι, ένα βήμα μετά το νισάφι πια! Φταίει η άκρη του ουράνιου τόξου, η έλλειψη διορατικότητας; Φταίνε αι κρυφαί συμβάσεις σχέσεων που οδηγούν σε αδιέξοδα; Η δράση και αντίδραση; Απώλεια στο αδιέξοδο της απώλειας. Στο κατάματα του αναπόφευκτου, Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα. Η σιωπή γίνεται τραγούδι, το τραγούδι χορός από εποχές που τ απαγορευμένο ήταν καρπός κοιλίας πάθους, αυτού του πάθους που μας αφήνει εμβρόντητους και γυμνούς απέναντι στην όποια αλήθεια. Και το πικρό ερώτημα αναπάντητο. Τίνος;

Η πόλη χαριεντίζεται με τη νύχτα, άλλοι ζουν, άλλοι νειρεύονται μα η γη στην τροχιά της, η ίδια η ζωή, κάτι περιμένει απ όλους μας. Μια δραστηριότητα "εγληματική" έστω...

ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΣΑΓΙΟΥ. α μέρος.

 Το τσάι είναι έργο Τέχνης΄για να αναδειχτούν οι ευγενέστερες ιδιότητές του χρειάζεται δεξιοτεχνία. Έχουμε καλό και κακό τσάι, όπως έχουμε καλά και κακά έργα ζωγραφικής - κατά κανόνα το δεύτερο -. Δεν υπάρχει μία και μοναδική συνταγή για να φτιάξει κανείς το τέλειο τσάι, όπως δεν υπάρχουν κανόνες σύμφωνα με τους οποίους μπορεί να φιλοτεχνήσει κανείς έναν Τιτσιάνο ή Σεσόν.  Η κάθε παρασκευή φύλλων τσαγιού έχει την αυτοτέλειά της, την ειδική σχέση μεταξύ νερού και θερμότητας, τις κληρονομκές της μνήμες να ανακαλέσει, τη δική της μέθοδο να αφηγηθεί μια ιστορία. Το αληθινά Ωραίο πρέπει πάντοτε να περικλείεται σ αυτήν. Πόσο υποφέρουμε από τη συνεχή αποτυχία της κοινωνίας ν αναγνωρίσει αυτό τον απλό και θεμελιώδη νόμο της τέχνης και της ζωής! Ο Λι Τσι Λάι, ποιητής της δυναστείας των Σουνγκ, με θλίψη είχε τονίσει πως στον κόσμο υπάρχουν τρία οικτρα πράγματα: η διαφθορά των καλών νέων μέσω της εσφαλμένης αγωγής, η υποβάθμιση των καλών έργων ζωγραφικής μέσω του χυδαίου θαυμασμού κι άδικη σπατάλη του καλού τσαγιού μέσω της ακατάλληλης παρασκευής.

eifersucht

Νύχτες  ζηλιάρικες, με  γλώσσες φιδίσιες να  τραγουδάν  ψιθυριστά. Φουντώνει το μυαλό, ματώνει η καρδιά. Τυφλός ο θυμός  κυλάει στο αίμα καυτός, μοιράζει φυλλάδια, υπενθυμίζει δικαιώματα κι εξουσίες, αναθεωρεί παλιές ιδεολογίες, παγειώνει  νέες ευρεσιτεχνίες, ασπάζεται την σχετική λογική που μπορεί ν αντιληφθεί μέχρι που ξέπνοος να παραδοθεί σ ένα νέο κύμα αγωνίας.  Πικρό το σουβλί της ζήλιας. Παιχνίδια υπόστασης.  Ζήλιες και ζίλιες, κουδουνίσματα, καμώματα, γιατί είσ αλλού κι όχι δω; Ζήλιες και ψώρες, γιατί είσαι έτσι κι όχι αλλιώς γιατί να θες αυτό κι όχι τ άλλο, όχι εμέέένα; Συγκριτικοί κι υπερθετικοί βαθμοί σε συμπλοκή, σ ένα ταγκό δήθεν αδιαφορίας. Τα δάκρυα μουτζουρώνουν το χαρτί, της ψυχής μέλανας ζωμός, αντάρα σε εξέλιξη. Ζήλια κι εκδίκηση, αχτύπητο ντουέτο με μεγάλο σουξέ,  εισιτήριο ντουγρού για τα Τάρταρα. Αχ μυαλά του κερατά... 

Jalousie, το ταγκό της ταινίας Death on the Nile

Tuesday Night In Memphis ("Mystery Train")

Τρίτη βράδυ, μισοφέγγαρο.

Μέσα, μέσα, μέσα, βαθειά μέσα στης νύχτας το τούνελ, σ υπόγειες σήραγγες, φώτα διάσπαρτα, ανάσες π ακουμπάν απαλά σε ξένα δέρματα, χωρίς αιτία. Μια μαύρη πέτρα ο προορισμός, μια φωνή που την παίρνει ο αέρας και χάνεται.
Έξω, έξω, παραέξω απ το στενάχωρο εδώ, το στριμωγμένο εγώ, απαλή η νύχτα, αφρόντιστη, περπατάει σε μια πόλη κοιμισμένη.
Στις γειτονιές των εκπεσόντων αγγέλων ο άνεμος παρασέρνει πούπουλα ιριδίζοντα.
Στην ακροθαλασσιά αμίλητο το κύμα βαριανασαίνει.
Μια ατέλειωτη στέπα ο νους μου κι ο θόρυβος στο δρόμο όλο κι αυγαταίνει.
Μια απρόσκλητη σκέψη, αφήνει ένα χνάρι στο τζάμι και φεύγει..

tango largo

Νύχτες φεγγαριού, νύχτες Μαγιού. Νυχτερινές υπνοβασίες μιας πόθου δέσμιας της μοναξιάς, μιας μουζικής καταλυτικής που φέρνει τα χωρισμένα πνεύματα κοντά, σ έναν χορό κλειστό κι αποστασιοποιημένο συνάμα, σ ένα πνευματικό αγκάλιασμα, αλάφιασμα. Λαχτάρα κι εγωισμός σε μάχη , απομάκρυνση πάλι. Το δάκρυ μου σκάλωσε στο βλέφαρο, το δικό σου πότισε τ αγιόκλημα, γω κοιτώ έξω κι εσύ τη σκέψη, θα σκεφτείς και θα μιλήσω, θα σκεφτείς και θα σε δω, μέσα σ αυτή τη νύχτα χωρίς εσένα, μέσα σ αυτή τη χιλιοεπαναλαμβανόμενη μουσική π εκπνέει μιαν συναισθηματική αχλύ που θαμπώνει το μυαλό μου, τα στείρα μου τα μάτια. Νύχτα στο προσκεφάλι της σκέψης σου, όταν το λάθος είναι ο μοναδικός δρόμος..

Κυριακή, παραμύθι δίχως μύθο.

Μια φορά κι έναν καιρό, σήμερα δηλαδή, όλα πάλι κύλησαν προβλεπόμενα, ένταση εδώ, ηρεμία εκεί, χάος κι αταξία παραπέρα, όλα στα γνωστά τους στέκια. Μα τίποτα πια συλλογίζομαι, τίποτα δεν έφερε η Άνοιξη αυτή, τίποτα δεν πήρε; Και λίγο μελαγχόλησα. Τα λουλούδια στην βεράντα μου έχουν άλλη γνώμη βεβαίως΄μανιωδώς ανθίζουν με εκρηκτικά χρώματα και χαίρονται. Οι γάτες δε της αυλής απολαμβάνουν τις λιακάδες και ρίχνουν ένα ακατάδεχτο βλέμμα προς το σπίτι΄αλλού είναι πια ο νους τους. Σαν πήρε απόγεμα, βγήκα μια βολτούλα στη γειτονιά και τότε ήταν π αναπτερώθηκε λίγο το ηθικό μου. Μια το παρατεταμένο της διάρκειας της μέρας, μια η ζεστούλα που δεν κρύφτηκε σα σουρούπωσε, να τέτοια απλά πραματάκια μου δωσαν μια τρυφερή τσιμπιά στην καρδιά. Έχω μέρες τώρα που μ απασχολεί το ΛΑΘΟΣ του να υπερβαίνει κανείς τη γνώση και με μια ψευδαίσθηση του αήττητου να πηγαίνει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη. (ωπ κτσύπνησε η Πυθία μέσα μου, αχ  κατσίκα θα γίνω τί τα θελα τα μεγαλεία;-Πυθία χι χι). Πέραν της πλάκας όμως αυτό είναι σοβαρό, είναι κάτι που μ απασχολεί, με προβληματίζει, μ αποδιοργανώνει λιγουλάκι κιόλας. Να λέω. Θα πάρω τεφτέρι και θα κάνω λίστα, να βάλω τις προτεραιότητες σε σειρά. Ελπίζω να μην έχει την τύχη από τις λίστες του σούπερ μάρκετ που τις κάνω προσεκτικά και με σύνεση, τις ξεχνάω στο τραπέζι της κουζίνας, ενθουσιάζομαι μ ένα σωρό "αηδίες" στο σούπερ μάρκετ και γυρίζω  μ άλλα ντ άλλων σπίτι.... Έτσι ήρθε το βραδάκι, με μια "ναι μεν αλλά" διάθεση, κι αφού τα πάντα διευθετήθηκαν εις το βασίλειο της Δανιμαρκίας , ενέσκυψα σε μουσική ακρόαση ωδικών πτηνών. Φύση παντού!!!  Και ξενοιασιά! Αχ ωραία, γύρισα απ την κούλουρη με χωρίς βαλίτσες κι ολωσδιόλου ανέτοιμη για της μοίρας τα χτυπήματα - ποιος χτυπά την πόρτα μου; γκαπ γκουπ-, αλλά βρήκα μια γαλήνη, κι έτσι μ ένα χίπικο συναίσθημα λέω να βαδίσω προς τη νέα μέρα.
Για τα ωδικά μελωδικά τσίου τσίου
http://krasodad.blogspot.com/2011/05/3.html. Από μένα καληνύχτα, καλημέρα ότι ταιριάζει...

Σασυφής, αλλαγή πόστου.

Το Σαββατόβραδο νωχελικό κι αργοκίνητο, ανακούφιση η σιωπή του, αναστεναγμός αθέλητος η ανάσα του, άρωμα από μακρινές πατρίδες οι στιγμές του, μεθυστικό, ανατρεπτικό, απρόσμενο. Αυτό το Σαββατόβραδο που ο Σασυφής σε μια εθελούσια απομόνωση , αλώθηκε από μουσικές κι αναμνήσεις. Σα ν άνοιξε ένα ξεχασμένο γράμμα κι από τις χειρόγραφες λέξεις εικόνες ξεπήδησε, το απόμακρο θρόισμα μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί, ένα συναίσθημα ανασύρθηκε κι η καρδιά παφλάζει με τη θύμησή του. Στιγμές και σιωπές. Τωρινές κι αλλοτινές. Ο χρόνος μπερδεύεται, δεν έχει νόημα, και το φεγγάρι λιγοστεύει μέρα τη μέρα. Μισάνοιχτο το παράθυρο φέρνει τη νύχτα πιο έντονη στο δωμάτιο. Ο Σασυφής διαβάζει...

"Από πάντα μ άρεσαν οι ανεμώνες.

και τα λουλούδια του νερού επίσης.

Αλλά πιο πολύ η μουσική της βροχής.

Παράξενες εμμονές σε θαμπά τζάμια.

Ταξίδια και στάλες.

Στάλες και ταξίδια χωρίς όνομα

μ ένα προορισμό αυτοκαταστροφικό και γόνιμο συνάμα.

Πλάθουμε άραγε τη ζωή μας 

για να μαστε έτοιμοι για ποιο πράμα;

Αργεύει η νύχτα

κι είναι το σώμα σου κοντά μου, αλλά..

Σκοτώνουμε μικρά κομμάτια τους εαυτούς μας

στο όνομα κάποιου Θεού.

Υπάρχουν Θεοί λογιών λογιών.

Θεοί έτσι κι αλλιώς.

Ας αφεθούμε.

Έρμαια των πραγμάτων,

των πραγματικών ημερών και νυχτών

κι ας συνεχίσουμε ν αποφεύγουμε τις ανάγκες μας 

με τυπικότητες κι υπεκφυγές.

Δε γράφω άλλο.

Ξαφνικά κρυώνω.

Γεια."

Πότε θα φύγει το βάρος των αναμνήσεων από τους ώμους μου; Θα πάει στη θυρίδα περασμένα ξεχασμένα; Κυριακή χαράματα. Μια σπονδή στο άσπονδο του παρελθόντος, μια ωδή στο μέλλον.... 

Χίλια μικρά πιράνχας μου ροκανίζουν τα κόκκαλα ΄

αμετανόητος παίρνω ανάσα και βουτάω ξανά.

Αλιέας μαργαριταριών σε θάλασσες υποτροπιασμού.

Ξέντυτη αγάπη και το κλειδί χαμένο. Κυριακή.

Δαλάι Λάμα, οι παρενέργειες ενός τεστ!

τελειώνουν τα τσιγάρα! αγωνία, στρεςςςς. των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, χμ.
πάλι έχασα το δρόμο για τον ύπνο, έχασα και το τζι πι ες, μήπως ν ανησυχήσω; έκανα κι ένα τεστ του Δαλάι Λάμα και τ αποτελέσματα απροσδόκητα!! όποιος μπερδεύεται με τα πίτουρα κλπ.. Άντε μετά να ζήσεις με το τομάρι σου, ουφ! Τώρα θα πει κάποιος σώφρων τι ξέρουν αυτοί οι μακρινοί μας φίλοι; Αν όμως ξέρουν, αν; Κάτι εδώ γύρω ξεφυσάει σα φάλαινα, Τι να ναι; Αχ! Εις μάτην τα τεστ αυτογνωσίας, εις μάτην! http://periergaa.blogspot.com/2010/09/blog-post_24.html ορίστε, εδώ θα το βρείτε το τεστ και παρ όλες τις γκρίνιες μου το συστήνω ανεπιφύλακτα!! Δε φταίει αυτό που μαι γω στραβόξυλο!! Αυτό είναι ενδιαφέρον , έχει μια άλλη οπτική, σε κάνει να γελάς και ίσως να σκέφτεσαι αν σου περισσεύει χρόνος! ΒΡΗΚΑ ΠΑΚΕΤΟ ΤΣΙΓΑΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΥΦΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ!! Είδες; Να κάτι ξέρει ο σοφός που δε το βάζει στο στόμα του - λέτε ο Δαλάι Λάμα να ναι θεριακλής και να καπνίζει Golden Virginia το βαρύ; ώι ώι!!- . Όπως έλεγε κι η θεία μου Πιπίτσα τη φοβερή λέξη ατσίγαρος που πα να πει τέλεψε το ταμπάκο και τώρα ποιος σε σώνει! Εσώθην όμως και πολύ χαίρομαι. Και Θεού θέλοντος θα γίνω μια γριέντζω, γρίτσα τρομερή με μακριά πίπα και ταφταδένιες τουαλέττες, και θα περιδιαβαίνω άγρυπνη στα δώματα του ύπνου αφήνοντας τουλίπες γαλάζιου καπνού, στάχτες παντού και τιγκαρισμένα τασάκια από όνυχα, λα λα! Εδώ κολλάει και λίγο από όπερα αλλά δε μασάμε, είπαμε,στον οίκο ευγηρίας, Rory Gallagher και μπύρες κουτάκι !! Δεν αλλάζει το σχέδιο με τίποτα!

καληνύχτος.
Butterfly On A Wheel, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...

Η κούπα της οικουμένης. β μέρος

Η παλαιότερη αναφορά στο τσάι σε ευρωπαϊκό κείμενο υπάρχει στη διήγηση ενός Άραβα περιηγητή, ο οποίος καταγράφει ότι μετά το έτος 879 κύριες πηγές του εισοδήματος στην Καντόνα ήταν οι δασμοί του αλατιού και του τσαγιού. Ο Μάρκο Πόλο καταγράφει την καθαίρεση ενός Κινέζου Υπουργού Οικονομικών το 1285 εξαιτίας της αυθαίρετης αύξησης που είχε κάνει στο φόρο του τσαγιού. Οι Ευρωπαίοι άρχισαν να μαθαίνουν περισσότερα πράγματα για την Άπω Ανατολή κατά την περίοδο των μεγάλων ανακαλύψεων. Στο τέλος του 16ου αιώνα οι Ολλανδοί έφεραν το νέο πως στην Ανατολή έφτιαχναν ένα ευχάριστο ποτό από τα φύλλα ενός θάμνου. Οι περιηγητές Τζιοβάνι Μπατίστα Ραμούζιο (1559), Αλμέιντα (1576), Μαφένο (1588),Ταρέιρα (1610), αναφέρουν επίσης το τσάι. Το 1610, πλοία της Ολλανδικής Εταιρίας των Ανατολικών Ινδιών έφεραν για πρώτη φορά το τσάι στην Ευρώπη. Στη Γαλλία έφτασε το 1636, και στη Ρωσσία το 1638. Η Αγγλία το καλωσόρισε το 1650 και το περιέγραψε ως " το υπέροχο και υφ όλων των ιατρών εγκεκριμένον ποτόν της Κίνας, ονομαζόμενον υπό των Κινέζων tcha, υπ άλλων εθνών tay, άλλως tea.

πικ νικ (πιπ νικ αλλαγή τίτλου από Ντάτη!)

Τι βράδυ κι αυτό! Μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Κι εκεί, πάνω σε μια μεταμεσονύκτια λάτρα - όταν το πράμα πάει στο απροχώρητο..- μου ρθε επιφοίτηση και μες στο μυαλό μου σχηματίστηκε μια συμπαντική εικόνα όλων ημών που τρέχουμε με τα πατίνια μας στο διαδίκτυο, αφήνοντας το στίγμα μας, τη σκέψη μας, την παραμυθία μας, μια εικόνα του κόσμου δηλαδή, το πως ζει, τι εκφράζει, τι θυμάται, τι ποθεί, τι και τι θα θελε ν αντιπροσωπεύει κλπ κλπ ο καθένας μας.. Όλοι εμείς με τις γκαρνταρόμπες μας, τις μουσικές μας. τις ειδήσεις και τα παράξενα, τις προσωπικές μας στιγμές, τα γούστα και την ιδεολογία μας, όλοι εμείς αυτή τη στιγμή χαρίζουμε κάτι απ τον εαυτό μας φτιάχνοντας ένα ψηφιδωτό που ίσως κάποια μέρα θα ναι σημείο αναφοράς πολιτισμού!  Και τί πειράζει που έτσι όπως έχει γίνει το πράμα καταφεύγουμε σε περσόνες - καθότι ο διάολος έχει πολλά ποδάρια, καλύτερα να φυλάγεσαι- , τι πειράζει; ¨Ετσι κι αλλιώς κι εμείς δε μεγαλώσαμε,  εμείς κι εσείς κι όλοι, με φανταστικά πρόσωπα και καταστάσεις, όλα βγαλμένα από κεφάλια με έμπνευση, ξεκινάμε από αρχαίους συγγραφείς και φτάνουμε μέχρι Σέξπιρ μεριά και βάλε και βάλε μέχρι το τώρα, όλα αυτά τα φανταστικά πρόσωπα που συμβιώνουν μαζί μας, οι στίχοι απ τα τραγούδια, όλα, καθότι η ιδιοσυγκρασία τ ανθρώπου πολύπλοκη τ αφομοιώνει μια χαρά΄και μετά ακούω Ω ωραία μου κυρία έχετε το λευκό δέρμα της δεσποινίδας Χαβισχαμ - από το Μεγάλες Προσδοκίες- διότι Η ΛΑΙΔΗ ΧΑΒΙΣΧΑΜ ΖΕΙ!- . τώρα έτσι όπως παν τα πράματα, ποιος ξέρει ποια θα ναι η μοίρα όλων αυτών των καταθέσεων; Γιατί το Ίντερνετ ήρθε στη ζωή μας τώρα κι όχι ψες κι όχι αύριο κι όχι ποτέ;  Τι είναι αυτό που μας αγγίζει κι ανάβουμε το κεράκι μας κι εμείς σ αυτό το παγκόσμιο μανουάλι; Ποιος ξέρει; Το μέλλον δεικνύει. Το ανησυχητικό της υπόθεσης είναι πως αν δεν έχεις μερικά καλά βιβλία καβατζωμένα λίγα πράματα θα μάθεις πια. Το πε κι ο γκουρού της τεχνολογίας. Φυλαξτε πάση θυσία τα παλιά βιβλία. Είναι με ονοματεπώνυμο κι όχι τυχάρπαστες δημοσιεύσεις! Το πε ο άνθρωπος, κάτι θα ξέρει κι αυτός! 

Άμα είναι έτσι, θα κάνω ένα διάλειμμα να φάω ένα μπισκοτάκι - μην κρατάς το στόμα σου κλειστό φάε μπισκοτάκι γεμιστό λα λα-. καθότι μ έκοψε το τσίπουρο που ναι κι Αγιορείτικο κι αγλυκανισιώτικο - εντάξει χερσόνησος ουφ τώρα εκεί θα κολλήσουμε;- και θα αλλάξω τροπάρι.
Πήγαμε στις σπηλιές, αυτές τις ορατές αόρατες σπηλιές των πόλεων, αθώρητες μα κι υπαρκτές  να βρούμε μια μυστική πηγή, να παγανιστούμε, να διονυσιαστούμε, να ξεφύγουμε απ το λουρί της αποτρόπαιας μοίρας, γιατί όχι, να εξαϋλωθούμε. Μουντό το χρώμα της αυγής . Μουντό το ροχαλητό μιας σιγανής βροχής. ο χρόνος σπά ποτηράκια και χορεύει Σ αναζητώ στη Σαλονίκη... ώρα Ελλάδος έξι.
καλημέρα.
Πικ νικ. Η λέξη είναι γαλλική και την συναντάμε για πρώτη φορά γραπτά το 1692 μέσα από το βιβλίο Origines de la Langue Française του Gilles Ménage σαν pique-nique. Pique από το ρήμα piquer που στα γαλλικά σημαίνει παίρνω-διαλέγω και nique που θα πει ”μικρά πράγματα”. Αυτό δεν είναι και το νόημα του πικ νικ; Ο καθένας φέρνει από κάτι μικρό και όλοι μαζί πάμε στην εξοχή να γευματίσουμε.

Let it be

πανσέληνος I'm afraid so..

 Σ ένα μικρό γαλαξία,  το φεγγάρι έκανε βεγγέρα.  Ένας απόστρατος της απόλαυσης από μακρυά το παρατηρούσε, καλά βολεμένος σ ένα κοντινό άστρο. Κοίτα σκεφτόταν, τ ανόητο φεγγάρι πάλι γλεντάει στολισμένο με ρόδα μαγιάτικα Πω Πω τι ανούσια που ναι η ζωή του, μα δε θα σοβαρευτεί ποτέ; Ξάπλωσε το λοιπόν χωρίς σκέψη καμιά κι αποκοιμήθηκε. lΣ  απάνεμα νερά ο ύπνος, γλυκύς, μα το φεγγάρι ζωηρό, ολόφωτο, φέρνει  γιορτή, αναστάτωση, λυγερό τ όνειρο, όνειρο; μα μην είναι όραμα; Φέρνει τ ατελέσφορα και τα ξεδιπλώνει, δίνει μια ευκαιρία ακόμη στις πονεμένες καρδιές, Μουσικές περνάνε κι αφήνουνε δαχτυλικά αποτυπώματα αναμνήσεων στο νου. Μουσική και φεγγαράδα, μια στιγμής αφηρημάδα κι όλες οι  κόποις και μόχθοις δυσκολαποχτηθείσες άμυνες εξαϋλώνονται, καπνός γίνονται.  Τρωτός,ευάλωτος στέκει και κοιτά. Σκιές στον κήπο.  Δώρο ανθρώπου,  παρουσία, σκισμή στη ρουτίνα, επίσκεψη απρόβλεπτη, αντάμωμα, φιλί, ψίθυροι..
Piano.
Piano, piano, piano.guardate la luna. Guardate la bella luna!  Guarda!  Ah, veramente una luna bella.

Το φεγγάρι φέρνει την γυναικά στον άντρα.
Δεν σας το έχω πει ποτέ, επειδή δεν είναι ακριβώς μια ιστορία, αλλά μια φορά ξύπνησα  μέσα στη νύχτα επειδή έπεφτε ένα λαμπερό φως στο πρόσωπό μου σαν φακός. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Κοίταξα απο το παραθυρο και ήταν το φεγγάρι μεγάλο σαν σπίτι.... Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσο μεγάλο φεγγάρι. Μετά κοίταξα κάτω και είδα τον Cosmo που στεκόταν στο δρόμο και κοίταζε τα παράθυρα. Και το αστείο είναι ότι είχα θυμώσει μαζί σου, Cosmo. Νόμιζα ότι έφερες εκείνο το μεγάλο φεγγάρι στο σπίτι μου επειδή ήσουν πολύ ερωτευμένος και με ξύπνησες.

- Τον αγαπάς, Loretta?

- Τον αγαπάω τρελά.

- Ω Θεέ μου, αυτό δεν είναι καλό.

από την ταινία..

αχ vimeo.! πω πω ψοφάω απ ευχαρίστηση..

Trailer Chico y Rita from estudiomariscal on Vimeo.

που να δω και την ταινία...

the morning sun

Α πα πα! Απόλαυση, ένα νυχτερινό μπάνιο μακράς διαρκείας, μπλουπς, μπλουπς αρωματικές φυσαλίδες  και ραχάάάτι!  Παρά τρίχα πανσέληνος, παλιά ροκ να ζεσταίνουν την καρδιά Deep Purple, κι ακόμα πιο παλιά με κιθάρες μαγικές Django.. Τώρα δα θα θελα κάτι πιο κοσμικό, ένα εξώπλατο φόρεμα και μια εσάρπα και να μαι κάπου ψηλά και χαλαρά.. Αλλά κι εδώ στην μπανιέρα μου, δε λέω, είμαι στο καλύτερο μέρος του κόσμου. Εδώ διάβασα τον μικρό πρίγκιπα κι άλλα πολλά κατά τη διάρκεια αφρολουτριάσματος - άσματος "η καθαριότης είναι μισή αρχοντιά", η άλλη είναι σκέτη λέρα κι ας έχει κι αυτή τη γλύκα της! Έτσι απ το ζενίθ στο ναδίρ και τούμπαλιν, άμα μεγαλώσω θα γίνω ένα ομοιογενές μείγμα ευτυχίας!! αχχχχχχχχ φταίνε τα σανταλόξυλα, τα σανταλοσπιρτόξυλα που τσακμακώνουν την ψεχή μου και την πάνε στες ακρογιαλιές κι ακόμα να σφίξουν αι ζέσται! Τούτο ακούγεται σα στενός κορσές άμα όμως απελευθερωθείς το λέει και το βλιβλίο κάνεις ένα μπαμ και κάτω! ή μπαμ και πάνω, καλύτερο μ ακούγεται. Όπως έλεγα και σε μια φίλη άμα κοιμάσαι σπα το ταβάνι και πετάς χάνεσαι στ ουρανού το οτιδήποτε κι αυτή έλεγε μπα όχι πέφτεις βυθίζεσαι σα κατ! αλλά μετά βρήκε τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ και μου ρθε εν εξάλλω και μου λέει ναι το δα! Είναι έτσι! χε χε χι χουμφ. - άντε πάλι καταξιώθην ως άνθρωπος,, έχει τη γοητεία του κι αυτό - τώρα λέω να πάω να πλαγιάσω μη με πάρουν παραμάζωμα τα ωδικά πτηνά του εγγύς δέντρου. Αν είναι σωστό, αν είναι... κι είναι και πανσέληνος αύριο.... 
το τώρα φυγοκεντρίζει και παραλλάσσεται. Μικρές ευδιάκριτες ψηφίδες ήχων α και πόθων και πόνων συνθέτουν ένα συνθετικό χαμόγελο αδιαπέραστο. Αψεγάδιαστο της καρδιάς το παρα μιλητό, αυτή ξέρει που σε πονεί και που σε σφάζει, ξέρει...

SIMPLICITÉ. 'C'est tout'

για το απογευματάκι της Δευτέρας

Je n'avais jamais ôté mon chapeau
Devant personne
Maintenant je rampe et je fait le beau
Quand ell' me sonne
J'étais chien méchant, ell' me fait manger
Dans sa menotte
J'avais des dents d'loup, je les ai changées
Pour des quenottes

Je m'suis fait tout p'tit devant un' poupée
Qui ferm' les yeux quand on la couche
Je m'suis fait tout p'tit devant un' poupée
Qui fait Maman quand on la touche

Σασυφής ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ!

Παράθυρο στη νύχτα. Ο καιρός μαλακός με υπέροχη λιακάδα το μεσημέρι, ευκαιρία για ξεπόρτισμα κι ο Σασυφής σ ένα ταβερνείο σε μια από τις πιο ήσυχες γειτονιές της πόλης προσφέρει στον εαυτό του ένα γεύμα παρέα με την εφημερίδα του. Η παγωμένη βαρελίσια μπυρίτσα και το σνιτσελάκι, χρυσά και τα δυο, του φτιάχνουν το κέφι και με τονωμένη τη διάθεση πάει μετά το φαγητό μια από τις μακριές βόλτες του χωρίς να βιάζεται καθόλου. Το απόγευμα τον βρίσκει σ ένα παρκάκι πραγματικά ειδυλλιακό, μικρό, συμμαζεμένο, με σκιερά δέντρα κι ανθισμένους θάμνους τριανταφυλλιών.Ο ήλιος γέρνει και του χαϊδεύει το πρόσωπο, τον χαλαρώνει, τον κάνει ν αναπολεί το μέλλον με μια ιδιάζουσα αισιοδοξία, ένα παράξενο πράμα τον κατέχει. Φτάνει σπίτι βραδάκι, τι ωραία μέρα! και κάθεται για λίγο στον καναπέ του χωλ χωρίς ν ανάψει το φως. Έχει διάθεση για δημιουργία απόψε, να πάρει ένα λευκό χαρτί κι από κει να βγουν  παιχνιδιάρικες λέξεις κι εικόνες. Και χρώματα, προσμίξεις θυελλώδους κόκκινου με σοφιστικέ μπλε του κοβαλτίου, υποκίτρινο και λευκό μαλακό της κρέμας, πράσινο γκριζωπό της ελιάς και στάλες  βελούδινο ροζ σκοτωμένο, αχ ηδονή ο χορός στης παλέτας τα τερτίπια! Ανοίγει ένα από τα τελευταία κόκκινα κρασιά της σεζόν, τώρα που μπαίνουν οι ζέστες αλλάζουν κι οι γεύσεις, και αφοσιώνεται ώρα πολύ στο σκαρίφημά του, πότε ενθουσιάζεται, πότε απογοητεύεται, παραμιλάει στο χαρτί λες κι υπάρχει επικοινωνία και μπορεί να τον καταλάβει. Εξουθενωμένος διαπιστώνει πως η ώρα περασμένη πολύ και με κουρασμένα βήματα ανεβαίνει στο πάνω πάτωμα, παέι στο δωματιάκι πλάι στ υπνοδωμάτιο - ακόμα δε γκρεμισε εκείνον τον τοίχο-  και σωριάζεται ντυμένος στον καναπέ. Λίγο ραδιόφωνο, σκέτη μουσική κι αυτό το φεγγάρι που θεριεύει, φουσκοθαλασσιά στην καρδιά -γεια σου φεγγάρι. Αποκοιμιέται, η μουσική  πολύ σιγανή, ίσα π ακούγεται, στις απάτητες γωνιές του ονείρου του ένα άνοιγμα, ένας χώρος λιτός, ένα παλιό τραπέζι τετράγωνο και πάνω του μια γυάλα στρογυλή, ενυδρείο με κινέζικα ψαράκια. Τα κοιτά μαγεμένος, απορροφημένος απ την κίνισή τους και μες στην ψυχή του ένα τραγούδι, μια γυναικεία δροσερή φωνή τον παίρνει απ το χέρι κι απομακρύνονται..

Googler,Blogger,blogissimo and the google woods, thunder on earth, mumbo jumbo, my God is Sat night!!

ok, νύχτα είναι θα περάσει! έχω κέφια σήμερα γέλασα με τον εαυτό μου αρκετά. Πρώτ απ όλα φχαριστήθηκα  κλάμα στο σινεμά Είδα το Barmey s Version: Τι να πεις; ο καθένας φτιάχνει μόνος του τους δικούς του Παραδείσους ή κάτι άλλο. Η αθωότητα όμως σκοτώνει, εκείνη η αθωότητα που έρχεται στη δύση της εκλογίκευσης, αλλά δε θα μπορούσαμε άραγε να την προσεγγίσουμε νωρίτερα; Θα μας φάνε οι μεγάλες αγωνίες κι οι μεγάλες συμπαιγνίες. Φτου κακά.
Μετά το σινεμά και με τα μάτια κατακόκκινα από κείνα τα δάκρυα  - καλά μπορεί να μην ήταν και τόσο η ταινία, όσο που τώρα τελευταία , τα τελευταία χίλια χρόνια χι χι, πάω τακτικά σινεμά που το βρίσκω πολύ ανακουφιστικό Μετά την πολύωρη, σχεδόν πορνική επαφή με την οθόνη του υπολογιστή μου - κλαψ άλλη μια πονεμένη ιστορία..- είναι ευλογία η απόσταση της οθόνης του κινηματογράφου που με την πλατωνικότητά της μ αφήνει στην έξοδο τη γεύση ενός φιλιού αποπλάνησης κι ένα θέλω λίγο ακόμη-
Γύρισα λοιπόν στο σπίτι να δω Γιουροβίζιον HARD BEATS no HEART BEATS κι επειδή μ έτρωγε αυτές τις μέρες η λέξη Αζερμπαϊτζάν, τόσο που ήθελα να βάλω και ανάρτηση αλλά δεν έβλεπα το λόγο, σκεφτόμουν κάτι με το λογοπαίγνιο Αζερ μπαϊ μπαϊ τζάν, αλλά δε μου κολλούσε κιόλας, οπότε μόλις είδα ότι διαγωνίζεται πήρα παρευθύς το κινητό και ΝΑΙ! ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΨΗΦΙΣΑ! Το γεγονός ότι κέρδισε κιόλας ήταν εκπληξάουα άλλα δε λέω μ άρεσε! Αυτό που όμως μου κατσε! ήταν η κυρiούλα που ανακοίνωσε τ αποτελέσματα της Λετονίας και είπε κι από σπόντα κι ένα τραγουδάκι, Ε ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΗ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΗ ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ ΦΕΤΟΣ κατά τη δική μου πάντα άποψη...

 .

Κατά τα άλλα όπως τα βλέπετε, δε φαλτσάρω αλλά ροκάρω, δηλ. δεν πάω πουθενα κάθομαι στ αυγά μου και διονυσιάζομαι μοναχούλα χωρίς κλαψ λυγμ αλλά ένα μπου χου χου παίζει!

Εκεί που καθόμουνα κι έπλεκα καλοκαιρινα ζιλέ, ήρθε κι ο Σασυφής από μια γωνία αλλά επειδή άλλη ανάρτηση δεν κάνω πάει και τελείωσε, θα παραθέσω δω τα έτσι και τ αλλιώς αυτού του ανένταχτου αναρχαυτόνομου της σιωπής και της παραμυθίας.

Σασυφής ώρα μηδέν, μηδεν άγαν, μη μου τους κύκλους τάραττε κι άλλα τέρατα.

Μηδαμινές οι πιθανότητες ευτυχίας. Είν η βροχή που λείπει απ τα μάτια; Η σιωπή που στοιχειώνει το κρεβάτι; Το ανέφικτο της ενόρασης ή το αποδιοπομπαίο της πραγματικότητας; Ο Σασυφής σκύβει το κεφάλι προσεκτικά, χέρια βουτηγμένα στο μελάνι, χαρτιά γεμάτα παροξυσμικά σκίτσα στο γραφείο, κι αυτός μόνος, απρόσκλητος στης ζωής το πετάρισμα, πανέρημος. Αρνείται να σκεφτεί και βάζει μουσική

μισοτελειωμένες μελωδικές φράσεις σ ένα δρόμο με οξείες γωνίες. keep in peace. Η νύχτα με βραχνή φωνή, αναστατωμένη του ψιθυρίζει λέξεις απ ένα λεξικό πεπερασμένο, ανενεργό. Κι αυτός τις κοιτά ν αναδιπλώνονται με τα φωνήεντα και τα σύμφωνα τους, να του παίζουν παιχνίδια. 

Και παραβλέπει τα πάντα, εθελοτυφλεί σ όλα και με τσαγανό που δεν ξέρει από του ρθε σηκώνεται, φτιάχνει ένα σα μοχίτο με χέρια λερωμένα, αλλάζει τόνο και γρατσουνίζοντας τους τοίχους του διαδρόμου φτάνει στο δωμάτιό του  με το χάραμα. Χαραγματιές στην ψυχή οι νυχτερινές λεηλασίες φαντασίας, ανεξίτηλες, απρόσβλητες απ τ οτιδήποτε οδηγούν σε πρόσκαιρους τόπους ευδαιμονίας. Εκεί που πρέπει να μάθεις το ρυθμό, όχι τον άθυμο ρυθμό της πεπερασμένης ζωής σου αλλά τον άλλο τον συμπαντικό σ ένα ιντερλούδιο Κυριακάτικο, ένα δρόμο που οδηγεί σε μια εξερεύνηση, μια αποκάλυψη. Νούμερα στο τηλέφωνο. Πόσο μου λείπεις....Ζωή σε τροχιά... 

καλημέρα, έφεξε!

ισορροπίες πολέμου. Σασυφής

Στα κατάβαθα της αυγής, μιας αυγής δίχως ξυπνητό, τρέχει ο Σασυφής και παλεύει μ ένα δράκο. Παρεξηγήσεις γροθοκοπιούνται στο νου του π αποδιοργανωμένος απ το ξενύχτι, του μουρμουράει παιδικά τραγουδάκια κι ερωτικά στιχάκια, όλα άστοχα. Μάχη με το χρόνο που κατασπαταλιέται στα ρολόγια, στις αισθήσεις, στο τώρα που γινε χτες, στην κούραση π όλο αυγαταίνει και τελειωμό δεν έχει, ναι τελειωμό δεν έχει. Πολεμοχαρείς ιαχές συλλογισμών αλαλάζουν, εικόνες εναλλάσσονται η μια μετά την άλλη, ένα μαύρο σύννεφο ταξιδεύει και ποτίζει τους τοίχους και τα λιθόστρωτα μονοπάτια κει που ο Σασυφής τριγυρίζει ψάχνοντας ένα δρόμο επιστροφής, ένα μεγάλο πλοίο μπάινει στο λιμάνι φλεγόμενο, αγωνία, πανικός . Στου ονείρου το απαύγασμα απόβλητες φωνές σκλάβων κι ο Σασυφής κι αυτός με την ίδια ιδιότητα παίρνει μέρος σ ένα πανζουρλισμό φωτιάς και ψυχρής πραγματικότητας. Πρωτόκολλα διατυπώσεων κι ο απολογισμός της εβδομάδας στριφογυρνάνε στο μυαλό του σα ξεχασμένες ονειροπεταλούδες εφιάλτη. Πετιέται πάνω και τα μάτια του πυρετωμένα κοιτούν ολόγυρα ψάχνοντας ένα αποκούμπι στη θύελλα. Ξαναπέφτει βαριανασαίνοντας στο μαξιλάρι. Η ζωγραφιστή πόρτα ανοίγει κι απαλή αύρα φωσφοριζέ φωτός χύνεται στο δωμάτιο. Ο Σασυφής δροσίζεται, τα μάτια κλείνει κι ημερεύει. Γαλάζιο Σάββατο, ένα κερί κοντόχοντρο πορτοκαλί καίει αμυδρά, αντανακλώντας τη φλόγα του στον καθρέφτη της συρταριέρας, δυο παρουσίες που δε θα συναντηθούν ποτέ. Κι ενω η πόρτα μένει ανοιχτή αποκοιμιέται γαλημενένος και πάει στις χώρες που η επερχόμενη μέρα είναι συντελεστής αφίξεων θαυμάτων, των θαυμάτων που μπορεί ν αντέξει... Το εκκρεμές σβαρνίζει τα δευτερόλεπτα μα ο Σασυφής αρμενίζει αλλού πια..

to googler with love, μαυρόγατα, Παρασκευή και 13.

so very temporary...

turn it on, tun it down, happiness happy mess is a warm hug. Don t give up to fight, don t giv it up!

ΙΑΠΩΝΙΑ. ΟΚΑΚΟΥΡΑ ΚΑΚΟΥΖΟ. Τσάι και συμπάθεια.

βιβλίο γραμμένο το 1906 
δώρο του Sol

εκδόσεις ΕΡΑΤΩ, Μετάφραση Αλίνα Πασχαλίδη.

Η κούπα της οικουμένης. α μέρος

 Το τσάι εμφανίζεται ως φάρμακο κι εξελίσσεται σε ρόφημα. Στην Κίνα, τον όγδοο αιώνα, περνάει στην σφαίρα της ποίησης ως μια από τις πλέον ευγενείς διαδικασίες. Στην Ιαπωνία, το δέκατο πέμπτο αιώνα, εξυψώνεται σε θρησκεία αισθησιασμού, τον Τεϊσμό.Ο Τεϊσμός είναι μια λατρεία βασισμένη στο θαυμασμό του Ωραίου μέσα στα ποταπά περιστατικά της καθημερινής ύπαρξης. Διδάσκει την καθαριότητα και την αρμονία, το μυστήριο της αλληλοευσπλαχνίας, το ρομαντισμό της κοινωνικής τάξης. Στην ουσία είναι μια λατρεία του Ατελούς, καθώς και μια τρυφερή απόπειρα να επιτευχθεί κάτι το Εφικτό μέσα στο Ανέφικτο της ζωής μας.

11.5.11 ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΑΝΑΟΨΙΝ

11. Μαΐου 330. Ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση εργασιών και τελέστηκαν τα εγκαίνια της πόλης, η οποία έλαβε το όνομα του ιδρυτή της Κωνσταντινούπολη. Έκτοτε και για αιώνες την ημέρα αυτή γιορτάζονταν τα γενέθλιά της.

από Αυγερινό

Σασυφής, παγίδα φωτός.

Το μισοφέγγαρο ,σ ένα βάζο με ημιδιάφανο υγρό, μες στο θαμπό κόσμο ενός μεγάλου,σκοτεινού,πνιγηρού δωμάτου μιας παλιάς βιβλιοθήκης, αφεμένο σ ένα ράφι, παγιδευμένο με το φως του να τρεμουλιάζει, το νοιώθει και το βλέπει, τη νέα μέρα να ρχεται κι αυτό ανύμπορο να μένει εγλωβισμένο σ ένα γαλαξία που δε διάλεξε, ένα στενάχωρο σύμπαν που δεν του προσφέρει καμιά διαφυγή. Στις σελίδες ονείρου του Σασυφή, ένας μοναστηριακός κήπος τον βγάζει σε μια πόρτα κρυμμένη απ ένα θεριεμένο αναρριχητικό φυτό, κάτω από μια σκάλα πέτρινη, πόρτα ξεκλέιδωτη που τον οδηγεί σε μια κρυψώνα άλλων ονείρων, διαδοχικών συνειρμών, και μέσα απ ένα λαβύρινθο διαδρόμων σ ένα μεγάλο δωμάτο με τη χαρακτηριστική μυρωδιά κλεισούρας. Η ικανοποίηση κι η αμηχανία αλλάζουν πόδι μέσα του. Μια στέκεται στο ένα, μια στέκεται στ άλλο και δεν ξέρει τι ν αποφασίσει. Μια λάμπα γραφείου παλιομοδίτικη με πράσινο γιαλί επικεντρώνει το φως της σε χαρτιά κιτρινισμένα, πυκνογραμμένα, βιβλία στοιβιασμένα στο πάτωμα να τον προκαλούν να γίνει Καρλομάγνος και ν αφήσει της ζήσης τούτης όλους τους πόνους απέξω, να χαθεί.Μα μια φωνούλα, ένας υπέρηχος, τον εκλιπαρεί σε γλώσσα αρχαία, μην είναι αραμαικά, μην είναι κάτι άλλο, πως ο σκοπός της ζωής είναι πάντα περίπλοκος κι η αυγή ανεπαρκής μιας και μια απαγωγή, μια εξαφάνιση έλαβε χώρα χτες το βράδυ, έξω απ το αστυνομικό δελτίο, έξω απ όλα αυτά που μπορεί κανείς να προσεγγίσει με τον κοινό νου, αλλά είναι βασικά για την ευρυθμη λειτουργία του σύμπαντος. Ανοίγοντας το καπάκι, μες το χλιαρό του πρωινού φως, αφήνει το φεγγάρι ελεύθερο και τον εαυτό του φυλακισμένο σ αυτή τη αγωνία του φευγιού και τ αποχωρισμού. Μα η ζωή είναι ένα καλειδοσκόπιο συγκεκριμένων ραντεβούζ, κι ο καφές μοσχομυρίζει. Σπιτικό τυρόψωμο, μήλο κι αχλάδι, ένα φιλί νύστας που του λέει ναζιάρικα μείνε λίγο δω, λεωφορεία να περνάν ρυθμικά έξω απ το σπίτι κι ο Σασυφής ξεκινάει να βρει το θόρυβο και την αναμπουπούλα της πόλης. Σε γρήγορο, κοφτό συγκοπτόμενο ρυθμό, ζωή πάλι εδώ. Σήμερα την καλημέρα την πήρε το φεγγάρι με τη ρεβάνς, επαναφορά στ άλλο ημισφαίριο, μια ωραία νύχτα αλλού.....

goya

Το μέλλον έρχεται με προσοχή.

Όχι, λέει ο σοφός. το μέλλον έρχεται με φαντασία και γνώση.

yo man, yo!!

από Μένιο.

Πρελούδιο κι αυτοσχεδιασμός της Δευτέρας - όχι Παρουσίας, αυτής εδώ.

Πάλι ξημέρωσε, όχι ακόμη, οσονούπω, Δευτέρα κι ο μήνας έχει 9!! 
Όπως λέει κι ο ποιητής, αν μάσω τις Δευτέρες της ζωής μου, θα καταριέμαι τις Κυριακές, Αυτές τις ξέπνοες μητέρες της αργίας που με υπερβάλλοντα ζήλο σε κακομαθαίνουν , ύπνος μέχρι αργά και πρόγραμμα κανένα. Σκληρό πράμα η γνώση!! Πάει τ αναπάντεχο άπατο. Τώρα θα μου πει κάποιος που πιθανόν να με γνωρίζει τι μιλάς εσύ που σαι άνεργος ηθοποιός; - δεν είμαι αλλά ακούγεται ωραία, καλύτερα απ το άνεργος ζωγράφος ή μουσικοσυνθέτης ή άνεργος απράγμων!! χα χα χα! Μου ρθε το κέφι πάλι, εμπρός μαρς! 
 Ορίστε λοιπόν ένας καλός τρόπος να περάσει απαρατήρητη μια τέτοια συμφορά είναι να κάνει κανείς την πάπια και μες στο γενικό σορολόπι να περάσει στο ντούκου! Γιατί τι ποιο ωραίο απ το να πας στο νταμάρι και να σκάβεις δια το κρουασάν - να, το είπα το επάγγελμά μου, προδόθηκα! Και μετά περιχαρής να γυρνάς στο λάκκο των λεόντων, σπίτι δηλαδή όπου πρέπει να σηκώσεις τα μανίκια και πάλι απ την αρχή!! Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία στο κόσμο; νέβερ, ζαμέ και νιμάλς! Εμείς οι εργασιομανείς έχουμε και ωραίες ατάκες του τύπου "όποιος Δευτέρα γεννηθεί, μεγάλη στη ζωή του προκοπή" κι άλλα που δεν τα γράφω να μην ανατριχιάσετε! 
Οι Δευτέρες μας υπενθυμίζουν πως πρέπει να ψένεται ο άνθρωπος πειδις η ζωή είναι σχολείο - κι εμείς κάνουμε κοπάνα!, α! το πα κι ησύχασα!- . Κι όπως πολύ ωραία διατυπώνει κι η προσευχή "ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών" - αυτό τ ακούει κανείς άλλος;χμμμμ- ας αφήσουμε τα χρέη - που μας χρωστάνε οι Δευτέρες- ας πιούμε μια κούπα καφέ ή τσάι με τα ανάλογα βουτήματα κι ας πούμε πολύ καλημέρα σας!

Σαλιγκάρια στον Παράδεισο!!

ε, δεν μπόρεσα ν αντισταθώ στα γλυκουλάκια σαλιγκαράκια.....

Μάνα!! Δυνατό και Χτυπητό και Δυνατό!!

                   έτσι κι αλλιώς στο ψηφιδωτό της καρδιάς μας ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΜΑΝΤΙ!! 

για σένα.....

Της Άρτας το γιοφύρι - ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν -

Σάββατο. Ψυχρούλα βραδινή. Περιδινιζόμενη διάθεση γύρω από σκέψεις πεζές και άλλες... Έτσι, μ αυτά και με τ άλλα άλλαξε το χρώμα τ ουρανού κι ακόμα μια νέα μέρα στο κατώφλι. Το λοιπόν σήμερα ο μυαλός μου κάνει σιέστα και δεν ξεκουνιέται ντιπ! Αρνείται κατηγορηματικά να μου μιλήσει, μου κρατάει μούτρα μάλλον! Τον αφήνω κι εγώ στην ησυχία του και ριβάρω για το όπου να ναι άνευ τύψεων καθόλου και με διάθεση φόρτσα τα πανιά! Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, έτσι είναι η ζωή ασύνδετη κι απροσάρμοστη κι άντε να κάνεις κουμάντο με τις 3,60, αλλά είπαμε υπέρ πάντων η απεξίωση - χου χου το να σαι απέξω απ το χορό και πολλά τραγούδια να λες, όξω απ τα κάρβουνα βεβαίως βεβαίως -. εντάξει δεν κατακρεουργήθηκαν ακόμη τα Ελλήνικός μου, ξέρω και την λέξη αποστασιοποίηση' αλλά με τα ποιήματα πάμε στο Αργεντίνα να βρούμε το Χορχίτο τον Μπόρχες τι να τον βρούμε, το πνεύμα του ίσως αλλά με τις αναταραχές ανά τον κόσμο μάλλον θα χει μεταναστεύσει στις Άνδεις!.  - πώς λέει εκείνο το άσμα Βρείτε μου τον πλησιέστερο γκρεμό, να πέσω να χαρώ, έτσι -. Διακατέχομαι από ανησυχίες μήπως η γη είναι στρογγυλή και πού έχει η αχλάδα την ουρά, τέτοια τραγελαφικά που μαρτυρούν σαφώς πως λόγω απροσεξίας πήδηξα μάλλον κάποιες βασικές τάξεις στο σκολείο, αλλά άμα ο καιρός είναι γλυκόπιοτος κι αμαρτωλός τελείως, ποιος έχει μυαλά για γράμματα.... Λόγω της ελλείψεως παιδείας καπνίζω και τ αναρίθμητα τσιγάρα, που ναι και πανάκριβα - βρε που καταντήσαμε, άντε και σ ανώτερα θα μαζεύουμε γόπες σε λιγάκι όπως τα παλιά καλά χρόνια, αγκρρρρ - και σε μηδέν χρόνο ο μια τζούρα δρόμος θα ναι πολύ μακριάάάά. Αυτά τα λέω επειδή μ έφαγε η αρτιότης κι ο καθωσπρεπισμός και κάπου πρέπει να βγάλω τ απωθημένα μου χεμφ! Διότι αμίγκο η ζωή είναι σόρτ και τα φλαμίγκος ροζ πάντα που είναι κι αυτό με τη σειρά του συμπαθές ζωάκι ή 4Χ4 διαλέχτε! Τα βλέπετε κι εσείς, πάω με νεκρά στην κατηφόρα κι ακόμα να μποστανιάσ η μέρα! all day and all of the night που το μαθα χτες ανάμεσα σε υψηλού επιπέδου συζητήσεις περί συνομωσιών - αυτά που λέμε εμείς οι αθώοι κι αδαείς' οι άλλοι όλοι είναι οι κακοί χμου χμου -. Χαριτολογώντας ντεντελώς ας πω ένα η ζωή είν ωραία και θέλει και καλή παρέα κι από κει και μετά να πάω να ξαποστάσω στης μαρμάγκας το - πώς το λεν;- αποπλανητικό- σούπερ ουάου- αγκάλιασμα, χαίρεσθε κι ευφραίνεσαι Κυριακή σιμά.... κοντογιορτή γαρ... μπαμ σκρατς μπουμ, παρκάρισα!