Χαιρετισμός

Νύχτα Απρίλη, νέα σελήνη, ωραία νύχτα για εραστές και κλέφτες. Καλή αρχή, καληνύχτα σας.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Φάρος



αχ
αχ βαχ
αχ αχ
ήρθε και ο Γάλλος και μας πήρε τα ασημένια κουταλάκια.
μείναν οι φωτογραφίες δίχως κορνίζα.
τέτοια θεάρεστα.
μα ποιανού θεού;
θεός εδώ, θεός εκεί, που ν ο θεός;
ρουβίκωνας εδώ, ρουβίκωνας εκεί
μα ποιος μιλεί;

το συνηθέστερο στα δύσκολα είναι η φυγή.
όχι από την Αίγυπτο.
από την πραγματικότητα.
από τα δύσκολα.
είναι γλυκειά η παγίδα της φυγής.
είναι μια - τάχα- λύση.

και πώς να κουμαντάρουμε τους φυγάδες αφού κι εμείς φυγάδες είμαστε;
αλλά τελικά όμοιος ομοίω αεί δεν πελάζει.
είναι στο ποιοτικό η ειδοποιός διαφορά.
καθώς αυτοί στο προφανές αντιδρούν
μεις, όμως, ξέρουμε ωραιότατα να εθελοτυφλούμε.

ας είναι. τώρα στα δικά μου.
με παρέσυρε το ρέμα της φαντασίας κι έχτισα ένα μικρό φάρο κάπου μακριά.
γύρω, ολόγυρα θάλασσα.
μικρό πετρόχτιστο σπιτάκι, μινιατούρα.
ένας καναπές - κρεβάτι, μια μπερζέρα, βιβλιοθήκη, ράδιο, γραφείο, ένα παλιό χαλί με τριαντάφυλλα, μια σόμπα που να εκτελεί και χρέη κουζίνας, ένα παλιό ψυγείο.
εκεί είναι η φυγή μου.
αυτού, στο φαντασιακό σπιτάκι.
σαν ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια και διακτινίζομαι.
ακούω με το νου μου τη θάλασσα να σπα στα βράχια
να μου λέει το δικό μας ιδιαίτερο νανούρισμα.
και σιγά σιγά αποκτώ την αίσθηση του χώρου, τις μυρωδιές και τους ήχους.
τις σιωπές του.
κι έτσι αποκοιμιέμαι.

σαν ξυπνώ, πολλές φορές νομίζω θα σηκωθώ και θα είμαι αλήθεια εκεί.
ωραία ξυπνήματα τα θεωρώ αυτά.
επειδή έχω λίγο χρόνο.

και κάποιες φορές, πάλι, μες στη μέρα, μπορεί μια μελωδία από το ράδιο - καθότι λάτρης των ερτζιανών- να με πάει άξαφνα στο φάρο μου.
ή κάτι άλλο. μια γουλιά αβίαστη καφέ.
σαν τρέχω στους δρόμους, λέω, μάζεψε ζωή και κοσμοσυρροή τέτοια δε θα χει στο φάρο.

λέω με το νου μου, θα πρέπει να έχω κάποιες προμήθειες παραπάνω.
κι αν τύχει κάτι και βρεθώ με μουσαφίρηδες ναυαγούς;
πολύ προβληματίζομαι.
και κάνω λίστες των απαραιτήτων που πρέπει να έχω.
ένας χαμός.
τί εύκολα που είναι όλα στον πολιτισμό!

μα δεν πτοούμαι.
μ αρέσουν τόσο οι φάροι που ήμουν αποφασισμένη να καταταγώ στο ναυτικό -χιχι-
ακόμη ένα όνειρο.
μια δική μου φυγή.

αν και στην πραγματικότητα θα ήθελα καθένας από εμάς που έχει συναίσθηση και τσαγανό να πάρει μια κόλλα Α4 και να γράψει ή να τυπώσει " Δεν συμμετέχω σε ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα από τις 6 Ιούλη 2015 και μετά αλλά μπορώ και θα αντιδράσω" και να το κολλήσει κάπου έξω. εγώ θα το κάνω. θα ήταν ωραία να γεμίσει ο τόπος από τέοιες δηλώσεις. ειδικά πλάι στα ενοικιάζεται των κλειστών μαγαζιών ή όπου θεωρεί κανείς καλύτερο να είναι.

για τους φάρους, πάλι, αν ξέρετε κάτι ενημερώστε με. είμαι έτοιμη ψυχή τε και σώμα να πάω!
ναι ναι.

- ο φάρος δεν είναι από Ελλάδα. έχει, όμως τόσο χαριτωμένα σκαλάκια....


Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

υποβρύχιο - και γλυκό ενίοτε

θέλω να υπάρχω
μα είναι αυτή η εμπάθεια
η συμπάθεια
η ηδυπάθεια
είναι το τέλμα στο τέρμα.
θέλω να πάω εκεί.
πετάω γι αυτόν το λόγο τα υπάρχοντά μου
για να είμαι ανάλαφρη κι αβαρής
αν μπορούσα θα βγαζα και το πετσί μου.
για καλύτερα.
αλλά, ξέρετε, έξω απ τα μάτια
υπάρχουν και τα άλλα μάτια του μυαλού.
που αγρυπνούν.
κι άλλες φωνές
που μουρμουρούν
βλέπεις, λένε. έρχεται η εξίσωση.
εξίσωση, έξωση, ισοπέδωση, ενοικιάζεται -χαρίζεται- η Ελλάς.
-κάτι μαλακίες του τύπου έχωμεν και ωραίο οικόπεδο τις άκουγα πάντοτε με μια δόση απέχθειας  μπλιαχ, τα μάθαμε και τα παπαγαλίζουμε για να είμαστε ιν και στις νόρμες -αγκρρρρ- οικόπεδο είναι ρε ισοπεδωτικέ ξεφτίλα κοτζάμ χώρα και τόσες ψυχές; τι αμερικανιά. μπλιαχ.
και τώρα;
πλήρης αφαίμαξη ιδεολογικού δυναμικού.
παίζουμε τα μήλα, κουλμπανιά, βασιλιά βασιλιά με τα 12 σπαθιά και άλλα.
και στις τόσες και μια μέρες αν δεν έχεις κάνει τη δήλωση τη σωστή αρχίζουν οι ενέργειες
ξέρετε από το ενεργούμαι - αφοδεύω κοινώς. και όλοι πια νάμαστε λαθρομετανάστες -αυτό είναι πολύς μακρύς συλλογισμός απ τις κουραδίτσες που επιπλέουν και τους ανθρώπους που θαλασσοπνίγονται με μια ελπίδα και το πώς τους αντιμετωπίζουν οι εκλεγμένοι και οι διαλεχτοί του κόσμου τούτου και βάλε.
είπα κι ελάλησα πως το μόνο μότο που πρέπει να φέρουμε είναι η αγάπη.
αυτό είναι μια επανάσταση. σαν εκείνα τα χρόνια τα παλιά.
ο μόνος τρόπος ν αποκαθηλωθεί η τυραννία είναι να μπούμε σε διάθεση αγάπης.
δεν έχεις τίποτε και σε κυνηγούν;
σ αγαπώ και σε συντρέχω.
έχεις κάτι αλλά τρέχεις πανικόβλητος γιατί θες να σώσεις το τομάρι σου;
σ αγαπώ και σε συντρέχω κι αν θες μπορώ στην  τελική να ζήσω μαζί σου.
κάτι θα σε μάθω, κάτι θα με μάθεις, θα κάνουμε πολιτισμό τουρλουμπούκι και θα βγούμε νικητές.
τί θέλω να πω.
πρέπει πια να κάνουμε το αναπάντεχο.
μόνο έτσι έχουμε ελπίδα να επιβιώσουμε.
πρέπει να βρούμε ένα παράδρομο στην καρδιά μας.
να βρούμε μια άλλη ματαιότητα ν αγαπούμε.
επειδή από ένα είδος αγάπης και φιλαυτίας μας πιάσανε κορόιδα.
τώρα πρέπει να βρούμε άλλο σκέδιο.
εκθείασαν το λεγόμενο πια Ακατανόμαστο - άρχων των αθλίων τε και ηλιθίων-
τον έβαλαν σε βάθρα, του χάρισαν ονόματα και τώρα πλερώνουμε όλοι μας τα σπασμένα είδωλα.
ααααααααααααααααχ.
η νύχτα είναι ερωτικότατη.
κι εγώ θέλω να ζήσω
θέλω μα τόσο να υπάρχω
μπλουπς μπλουπς
ψαράκια ολούθε. βυθίζομαι, κατακρημνίζομαι.
μάκια κι αγάπες.
δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη ω γιε.
ωωωω ναι.


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

συμπτώσεις



ααααααααααααχ
εδώ και λίγες μέρες άλλαξα το σενάριο των φαντασιώσεών μου.
έχω κι εγώ φαντασιώσεις, τί νομίζετε;
μία από αυτές για παράδειγμα είναι να έχω ένα μίνι καφέ κάπου σ ένα πεζόδρομο της πόλης μου.
κάποια στιγμή, στους περιπάτους μου, είχα βρει και το ιδανικό σημείο.
σε ένα στενό, καθώς η πόλη έχει αρκετά στενά και πολύ συμπαθητικά, εντελώς στο κέντρο.
μικρό το φαντάζομαι με πολυθρονίτσες έξω και ένα πιάνο μέσα, χαλαρό κι ωραίο.
έλεγα να το ονομάσω Li café από το νηπιακό μου όνομα που ήταν Λίλλυ και από το σημείο του νότου που στα κινέζικα είναι Λι.
τώρα η αλλαγή έγινε μάλλον κάτα τύχη. εκεί που έπαιζα ένα παιχνίδι σαν παιδί κι εγώ, εμφανίστηκε μια παίκτρια που την έλεγαν Lee.
A! τι ωραία σκέφτηκα. να θα το πω το μικρό μου καφέ Lee και Lou -από τον Lou Reed.
και πολύ χάρηκα.
της φαντασίας χαρές βεβαίως.
ήρθε σήμερα ένας φίλος και εκεί που λέγαμε τα συνήθη δυσάρεστα μου λέει. ξέρεις έβλεπα μια εκπομπή που μιλούσε η Μαργαρίτα Καραπάνου.
- Α ναι, απαντώ. ξέρω. Η Κασσάνδρα και ο Λύκος.
- Σωστά. συμφωνεί κι ο φίλος μου. μιλούσε για την κατάθλιψή της και έλεγε διάφορα.
έλεγε θα γράψει ένα θρίλερ που κι ο Στέφεν Κινγκ θα ωχριά. έγραψε κι ένα βιβλίο που λέγεται Lee και Lou.
γκλουπ!
μικρός που είναι ο κόσμος. τώρα πρέπει να διαβάσω αυτό το βιβλίο οπωσδήποτε. χιχι.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Il pleut doucement sur la ville

βροχή στο διαστημικό σταθμό.

ανοίγουν τα μάτια μου 
τυφλά ακόμη μες στον ύπνο
θαλπωρή των σκεπασμάτων
του ονείρου η πόρτα κλείνει
αλλάζει η ανάσα,
ο χτύπος της καρδιάς,
κοντοστέκομαι'
απόλυτη ησυχία
και μια στιγμή πριν την προσγείωση
φρουπ! βροχή

θαμπό το φως της κουζίνας
βάζω νερό στο μπρίκι για το τσάι
και καθώς κάθομαι και περιμένω
κλείνω τα μάτια θελημένα.
αφουγκράζομαι μια στιγμή ακόμη
τον ήχο του βραστήρα και της βροχής.
σα χάδι πάνω μου το νοιώθω
το κίτρινο βλέμμα του χρυσού γάτου μου
με μάτια κλειστά.

απόλαψη.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

φλου


νυστάζω
πάλι
βρε τί κακό είν τούτο!
χαζεύω την εικόνα
κατρακυλάω μαζί της.
να μη σκέφτομαι
τα ψηλά κάστρα και τις φυλακές
την ωραιοποίηση και την απαξίωση
τον Μανωλιό και τη βράκα του.
μα ο μυαλός μου δε συμμαζεύεται κι όλο φτιάχνει πυραμίδες σκέψεων.
φθινοπωράκι και ακόμη έχει λιακάδες με γκάζια.
κάθομαι στο μπαλκόνι και διαβάζω
μ αυτόν το τρόπο κατάφερα να είμαι μαυρισμένη απ τη μια μεριά και το γνωστό γάλα απ την άλλη.
γιν και γιανγκ μαζί.
απορώ από την τόση μόρφωση τί θα πάρω μαζί μου σαν αποδημήσω εις Κύριον.
μάλλον μόνο τη λιακάδα.
τώρα νύχτα, φεγγάρι ντιπ, 
αν αυτού ατενίζω χρωματικές κατολισθήσεις σε κινούμενη εικόνα.
ο βόμβος του πισί.
νύστα τρομερή
λέω να κλείσω τα ματάκια μου επιτέλους.
κι αν τα καταφέρω να ξαποστάσω με λίγο ύπνο κι αύριο νωρίς εγερτήριο.
φευ!
πέφτω στο κενό και σας καληνυκτώ.