Χαιρετισμός

Νύχτα Απρίλη, νέα σελήνη, ωραία νύχτα για εραστές και κλέφτες. Καλή αρχή, καληνύχτα σας.

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Αθηνά

Χρειαζόμουν "ενίσχυση" στο μάθημα των Γαλλικών. Έτσι γνωριστήκαμε. Η δασκάλα αυτή, η μαθήτρια εγώ.
Μα '"δέσαμε". "Κολήσαμε". Κι αρχίνησε μια δυνατή φιλία.
Περνούσαμε ώρες πολλές μαζί. Με βιβλία, συζητήσεις, μουσικές, με μια γλυκειά ρουτίνα.
Επαναστάτησε το σύμπαν. Η ηλικιακή διαφορά ήταν το μεγάλο θέμα. - κάτι που ποτέ στη ζωή μου δε με απασχόλησε, ποτέ δεν το πήρα υπ' όψιν μου κι ας καίγεται ο τόπος όλος-.
Έτσι, συνεχίσαμε απτόητες την καθημερινή μας παρέα. Ο μπαμπάς της με μισούσε. Ο δικός μου δεν ήθελε εντάσεις. Αφόρητη πίεση. Αλλά εμείς δεν ακούγαμε τίποτε άλλο παρά μουσικές, δε μιλάγαμε για τίποτε άλλο παρά για ποίηση και λογοτεχνία και λίγα μαθήματα οικιακών και μαγειρέματα και χαβαλές πολύς.
 Ώσπου μια μέρα, έτσι σαν απροσεξία, χαθήκαμε.
Παντρεύτηκε η Αθηνά μου, πού ήταν το ζητούμενο και γι αυτό γινόταν όλος ο σκοτωμός, έκανε έναν υπέροχο γιο και βρεθήκαμε και πάλι σε μιαν εκκλησιά λίγο καιρό μετά το γάμο μ' εμένα νονά -γιατί μου τηλεφώνησε και μου το ζήτησε και δεν επρόκειτο να της αρνηθώ.. Και δέσαμε ξανά.
Δυστυχώς η ζωή δεν είναι ρόδινη. Δίνει ρόδινα αιμάτινα δάκρυα στους γλυκούς ανθρώπους.
Και πολλές φορές βρέθηκα ξανά κοντά της σε πολύ δύσκολες καταστάσεις με μια ανυμπόρια να της προσφέρω οτιδήποτε. Αλλά δε χρειαζόταν, ίσως, τίποτ' άλλο παρά την παρουσία μου.
Και μέσα σ όλα τα προβλήματα που είχε η ίδια γύρισε κι η δική μου ζωή τούμα. Πολλές τούμπες μάλλον. Απανωτές.
Μιλούσαμε ακόμη τότε στο τηλέφωνο και ερχόταν εδώ, στο δικό μου χώρο, πάντα τυπική, πάντα ευγενική, πάντα δοτική, σωστή κυρία. Και με το πέρασμα του χρόνου όλα ξεθώριασαν. Λες τίποτα δεν έμεινε, μας έφαγε η ζωή. 
Φέτος, τη Μ Βδομάδα ήρθε ο καλύτερός μου φίλος -φίλοι από πάντα- στο Βόλο με την οικογένειά του και πήγαμε σ΄ένα τσιπουράδικο στη γειτονιά μου. Την είδα τυχαία. Είπα στα παιδιά από την παρέα που κάθονταν κοντά στο τζάμι να χτυπήσουν δυνατά για να καταλάβει πως κάποιος τη ζητά. Με είδε και χάρηκε. Κουμπαρούλα, μου είπε, θα έρθω τη Μ. Παρασευή για τα σέα σου και τα μέα σου. Ήξερα πως δε θα γινόταν αυτό αλλά καθόλου σημασία δεν είχε. Σημασία είχε πως με ανησύχηε το χρώμα των χεριών της, μ ανησύχησε κάτι πανω της. Αλλά δεν πήγε μακρυά το μυαλό μου. Φυσικά δεν ήρθε. Γειτονιά μένουμε, κάποια στιγμή μοιραία θα την έβλεπα ίσως αύριο;

KHΔEIA
Την λατρευτή μας σύζυγο, μητέρα, αδελφή και θεία
ΑΘΗΝΑ
ΡΗΓΑΚΗ - ΓΟΥΡΝΑΡΗ

που πέθανε κηδεύουμε την Τετάρτη 22 Απριλίου 2015 και ώρα 11.00 π.μ. είς τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου - Βόλου .

Δεν πηγα. Το έμαθα σήμερα. Κι απλά δεν μπορώ να το πιστέψω.

πολλές φορές θαρρούμε δεν έχουμε τίποτε στο νου μας. κάποια στιγμή ήμουν έξω σ ένα κλαμπ. και ξαφνικά μου ήρθε στα ρουθούνια τα άρωμά της κι έμεινα σύξυλη. φορούσε πάντα ένα λουλουδάτο άρωμα που μόνο αυτό της άρεσε. και τότε κατάλαβα πως η καρδιά έχει πολλές πτυχές, και πολλά μαζεμενα.

Πέρα όμως απ αυτά που είναι δικά μου, πέρα από το γεγονός πως με αγαπούσε με αφοσίωση και αγωνιούσε για την ευτυχία μου σε σημείο να με κάνει να της λέω ψέματα, η ίδια ήταν ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, ίσως πολύ ιδελιστής για τα δεδομένα της πόλης μας, ίσως που πολύ αγαπούσε. Και μια ποιήτρια με έμπνευση με φλόγα και με πολύ καλό ποιητικό λόγο.

Κι αυτό είναι το δώρο της Αθηνάς όχι για μένα αλλά και για την ανθρωπότητα. ίσως αυτή η καλή ενέργεια που είχε γράφοντας τις όχι πάντα αιδσιόδοξες αράδες της να υπάρχει κάπου στο σύμπαν. Θέλω να το πιστεύω.

Έχε γεια καλή μου φίλη της καρδιάς. Κλαίω και ξέρω θα με μαλώσεις.


Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

ιστορίες μεθεορτίων

ήλθε και απήλθε το "οβελιστήριον η Ανάστασις" αλλά τα πάθη παραμένουν.
αλώβητα από το αναστάσιμο χάδι
αδυσώπητα

και μετά από μια ανάσα καλοκαιρίας, βροχή.
ανοιξάτικη τελείως
μα βροχή.

νύχτα και πόλη και όλα υπό την σκέπην αυτής της μουρμούρας
πλίτσι πλίτσι
κι εγώ αργοπεθαίνω
(χε χε αυτό το αργοπεθαίνω μου κάνει κάτι σαν το κουτσοπίνω
γουλιά γουλιά μέχρις την ύστατη γουλιά - πνοή και
αααααααααααχ πέθανα επιτέλους -πιπιτέλους πιπιτέλους; μα έχεις τέλος πάντων τέλος αυτή η αηδία; ας πατήσει κάποιος pause ή ας βγάλει τις αναθεμάτισμένες μπαταρίες απ' αυτό το άθλιο κοντρόλλλλλ-)

και γιατρειά δεν έχει αυτό το κολύμπι στις θάλασσες των φραουλιών
μες στο άρωμα απ άγριο και ξινούτσικο
του να ξυπνάς με αναμμένες τις μηχανές, να ξεμυτάς σαν το πρώτο της άνοιξης μπουμπούκι
και να εκρήγνυσαι σα το αθώρητο διάττοντα αστέρα που όλο υποσχέσεις κατακρημνίζεται στο ασυνείδητο αχ

ο κυρ Θωμας -Έντισον κι Έγδυσον
κι ο μπάρμπα Θωμάς
όλοι τους ανύμποροι.
τί να πώ; μοιάζει να λένε
Μη λες τιποτε τώρα

Δευτεράκι στο κατώφλι και μια λιακάδα υπ' ατμόν
να μας ξελογιάσει και πάλι μετά τη βροχή τη νυχτερινή
να μας συναρπάσει
με την πολλά υποσχόμενη καλοκαιρία της
να μας δώσει καυτά "αρπαχτικά" φιλιά

αμάν, αγάπη, πήρες χρώμα
αμ πώς!

κοινώς
άνοιξη
σκαμπανεβάσματα

αποδιοργανωθείτε
αναδιοργανωθείτε
επιδιορθωθείτε
καλοκαίρι στην ευθεία
μμμμμμμμμμμμ.

σμουτς
τί χωρίς φιλί; ποτέ!