Χρειαζόμουν "ενίσχυση" στο μάθημα των Γαλλικών. Έτσι γνωριστήκαμε. Η δασκάλα αυτή, η μαθήτρια εγώ.
Μα '"δέσαμε". "Κολήσαμε". Κι αρχίνησε μια δυνατή φιλία.
Περνούσαμε ώρες πολλές μαζί. Με βιβλία, συζητήσεις, μουσικές, με μια γλυκειά ρουτίνα.
Επαναστάτησε το σύμπαν. Η ηλικιακή διαφορά ήταν το μεγάλο θέμα. - κάτι που ποτέ στη ζωή μου δε με απασχόλησε, ποτέ δεν το πήρα υπ' όψιν μου κι ας καίγεται ο τόπος όλος-.
Έτσι, συνεχίσαμε απτόητες την καθημερινή μας παρέα. Ο μπαμπάς της με μισούσε. Ο δικός μου δεν ήθελε εντάσεις. Αφόρητη πίεση. Αλλά εμείς δεν ακούγαμε τίποτε άλλο παρά μουσικές, δε μιλάγαμε για τίποτε άλλο παρά για ποίηση και λογοτεχνία και λίγα μαθήματα οικιακών και μαγειρέματα και χαβαλές πολύς.
Ώσπου μια μέρα, έτσι σαν απροσεξία, χαθήκαμε.
Παντρεύτηκε η Αθηνά μου, πού ήταν το ζητούμενο και γι αυτό γινόταν όλος ο σκοτωμός, έκανε έναν υπέροχο γιο και βρεθήκαμε και πάλι σε μιαν εκκλησιά λίγο καιρό μετά το γάμο μ' εμένα νονά -γιατί μου τηλεφώνησε και μου το ζήτησε και δεν επρόκειτο να της αρνηθώ.. Και δέσαμε ξανά.
Δυστυχώς η ζωή δεν είναι ρόδινη. Δίνει ρόδινα αιμάτινα δάκρυα στους γλυκούς ανθρώπους.
Και πολλές φορές βρέθηκα ξανά κοντά της σε πολύ δύσκολες καταστάσεις με μια ανυμπόρια να της προσφέρω οτιδήποτε. Αλλά δε χρειαζόταν, ίσως, τίποτ' άλλο παρά την παρουσία μου.
Και μέσα σ όλα τα προβλήματα που είχε η ίδια γύρισε κι η δική μου ζωή τούμα. Πολλές τούμπες μάλλον. Απανωτές.
Μιλούσαμε ακόμη τότε στο τηλέφωνο και ερχόταν εδώ, στο δικό μου χώρο, πάντα τυπική, πάντα ευγενική, πάντα δοτική, σωστή κυρία. Και με το πέρασμα του χρόνου όλα ξεθώριασαν. Λες τίποτα δεν έμεινε, μας έφαγε η ζωή.
Φέτος, τη Μ Βδομάδα ήρθε ο καλύτερός μου φίλος -φίλοι από πάντα- στο Βόλο με την οικογένειά του και πήγαμε σ΄ένα τσιπουράδικο στη γειτονιά μου. Την είδα τυχαία. Είπα στα παιδιά από την παρέα που κάθονταν κοντά στο τζάμι να χτυπήσουν δυνατά για να καταλάβει πως κάποιος τη ζητά. Με είδε και χάρηκε. Κουμπαρούλα, μου είπε, θα έρθω τη Μ. Παρασευή για τα σέα σου και τα μέα σου. Ήξερα πως δε θα γινόταν αυτό αλλά καθόλου σημασία δεν είχε. Σημασία είχε πως με ανησύχηε το χρώμα των χεριών της, μ ανησύχησε κάτι πανω της. Αλλά δεν πήγε μακρυά το μυαλό μου. Φυσικά δεν ήρθε. Γειτονιά μένουμε, κάποια στιγμή μοιραία θα την έβλεπα ίσως αύριο;
ΑΘΗΝΑ
ΡΗΓΑΚΗ - ΓΟΥΡΝΑΡΗ
που πέθανε κηδεύουμε την Τετάρτη 22 Απριλίου 2015 και ώρα 11.00 π.μ. είς τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου - Βόλου .
Δεν πηγα. Το έμαθα σήμερα. Κι απλά δεν μπορώ να το πιστέψω.
πολλές φορές θαρρούμε δεν έχουμε τίποτε στο νου μας. κάποια στιγμή ήμουν έξω σ ένα κλαμπ. και ξαφνικά μου ήρθε στα ρουθούνια τα άρωμά της κι έμεινα σύξυλη. φορούσε πάντα ένα λουλουδάτο άρωμα που μόνο αυτό της άρεσε. και τότε κατάλαβα πως η καρδιά έχει πολλές πτυχές, και πολλά μαζεμενα.
Πέρα όμως απ αυτά που είναι δικά μου, πέρα από το γεγονός πως με αγαπούσε με αφοσίωση και αγωνιούσε για την ευτυχία μου σε σημείο να με κάνει να της λέω ψέματα, η ίδια ήταν ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, ίσως πολύ ιδελιστής για τα δεδομένα της πόλης μας, ίσως που πολύ αγαπούσε. Και μια ποιήτρια με έμπνευση με φλόγα και με πολύ καλό ποιητικό λόγο.
Κι αυτό είναι το δώρο της Αθηνάς όχι για μένα αλλά και για την ανθρωπότητα. ίσως αυτή η καλή ενέργεια που είχε γράφοντας τις όχι πάντα αιδσιόδοξες αράδες της να υπάρχει κάπου στο σύμπαν. Θέλω να το πιστεύω.
Έχε γεια καλή μου φίλη της καρδιάς. Κλαίω και ξέρω θα με μαλώσεις.
Μα '"δέσαμε". "Κολήσαμε". Κι αρχίνησε μια δυνατή φιλία.
Περνούσαμε ώρες πολλές μαζί. Με βιβλία, συζητήσεις, μουσικές, με μια γλυκειά ρουτίνα.
Επαναστάτησε το σύμπαν. Η ηλικιακή διαφορά ήταν το μεγάλο θέμα. - κάτι που ποτέ στη ζωή μου δε με απασχόλησε, ποτέ δεν το πήρα υπ' όψιν μου κι ας καίγεται ο τόπος όλος-.
Έτσι, συνεχίσαμε απτόητες την καθημερινή μας παρέα. Ο μπαμπάς της με μισούσε. Ο δικός μου δεν ήθελε εντάσεις. Αφόρητη πίεση. Αλλά εμείς δεν ακούγαμε τίποτε άλλο παρά μουσικές, δε μιλάγαμε για τίποτε άλλο παρά για ποίηση και λογοτεχνία και λίγα μαθήματα οικιακών και μαγειρέματα και χαβαλές πολύς.
Ώσπου μια μέρα, έτσι σαν απροσεξία, χαθήκαμε.
Παντρεύτηκε η Αθηνά μου, πού ήταν το ζητούμενο και γι αυτό γινόταν όλος ο σκοτωμός, έκανε έναν υπέροχο γιο και βρεθήκαμε και πάλι σε μιαν εκκλησιά λίγο καιρό μετά το γάμο μ' εμένα νονά -γιατί μου τηλεφώνησε και μου το ζήτησε και δεν επρόκειτο να της αρνηθώ.. Και δέσαμε ξανά.
Δυστυχώς η ζωή δεν είναι ρόδινη. Δίνει ρόδινα αιμάτινα δάκρυα στους γλυκούς ανθρώπους.
Και πολλές φορές βρέθηκα ξανά κοντά της σε πολύ δύσκολες καταστάσεις με μια ανυμπόρια να της προσφέρω οτιδήποτε. Αλλά δε χρειαζόταν, ίσως, τίποτ' άλλο παρά την παρουσία μου.
Και μέσα σ όλα τα προβλήματα που είχε η ίδια γύρισε κι η δική μου ζωή τούμα. Πολλές τούμπες μάλλον. Απανωτές.
Μιλούσαμε ακόμη τότε στο τηλέφωνο και ερχόταν εδώ, στο δικό μου χώρο, πάντα τυπική, πάντα ευγενική, πάντα δοτική, σωστή κυρία. Και με το πέρασμα του χρόνου όλα ξεθώριασαν. Λες τίποτα δεν έμεινε, μας έφαγε η ζωή.
Φέτος, τη Μ Βδομάδα ήρθε ο καλύτερός μου φίλος -φίλοι από πάντα- στο Βόλο με την οικογένειά του και πήγαμε σ΄ένα τσιπουράδικο στη γειτονιά μου. Την είδα τυχαία. Είπα στα παιδιά από την παρέα που κάθονταν κοντά στο τζάμι να χτυπήσουν δυνατά για να καταλάβει πως κάποιος τη ζητά. Με είδε και χάρηκε. Κουμπαρούλα, μου είπε, θα έρθω τη Μ. Παρασευή για τα σέα σου και τα μέα σου. Ήξερα πως δε θα γινόταν αυτό αλλά καθόλου σημασία δεν είχε. Σημασία είχε πως με ανησύχηε το χρώμα των χεριών της, μ ανησύχησε κάτι πανω της. Αλλά δεν πήγε μακρυά το μυαλό μου. Φυσικά δεν ήρθε. Γειτονιά μένουμε, κάποια στιγμή μοιραία θα την έβλεπα ίσως αύριο;
KHΔEIA
Την λατρευτή μας σύζυγο, μητέρα, αδελφή και θείαΑΘΗΝΑ
ΡΗΓΑΚΗ - ΓΟΥΡΝΑΡΗ
που πέθανε κηδεύουμε την Τετάρτη 22 Απριλίου 2015 και ώρα 11.00 π.μ. είς τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου - Βόλου .
Δεν πηγα. Το έμαθα σήμερα. Κι απλά δεν μπορώ να το πιστέψω.
πολλές φορές θαρρούμε δεν έχουμε τίποτε στο νου μας. κάποια στιγμή ήμουν έξω σ ένα κλαμπ. και ξαφνικά μου ήρθε στα ρουθούνια τα άρωμά της κι έμεινα σύξυλη. φορούσε πάντα ένα λουλουδάτο άρωμα που μόνο αυτό της άρεσε. και τότε κατάλαβα πως η καρδιά έχει πολλές πτυχές, και πολλά μαζεμενα.
Πέρα όμως απ αυτά που είναι δικά μου, πέρα από το γεγονός πως με αγαπούσε με αφοσίωση και αγωνιούσε για την ευτυχία μου σε σημείο να με κάνει να της λέω ψέματα, η ίδια ήταν ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, ίσως πολύ ιδελιστής για τα δεδομένα της πόλης μας, ίσως που πολύ αγαπούσε. Και μια ποιήτρια με έμπνευση με φλόγα και με πολύ καλό ποιητικό λόγο.
Κι αυτό είναι το δώρο της Αθηνάς όχι για μένα αλλά και για την ανθρωπότητα. ίσως αυτή η καλή ενέργεια που είχε γράφοντας τις όχι πάντα αιδσιόδοξες αράδες της να υπάρχει κάπου στο σύμπαν. Θέλω να το πιστεύω.
Έχε γεια καλή μου φίλη της καρδιάς. Κλαίω και ξέρω θα με μαλώσεις.
