του αγοριού απέναντι

ποιος είν αυτός ο Νάτος;

χάλασε ο θερμός σίφων και κάνω τα μπάνια της μαρκησίας. με το κουβαδάκι και νερό απ την κατσαρόλα.

πάλι ήρθε ο Παν με το σέλινο. δεν αλλάζει διατροφή. μια στις τόσες σκάει μύτη.

έχω εγκατεστημένη μια σατιέρα - πόρτα για να μπαινοβγαίνουν οι γάτες - στο τζάμι της κουζίνας. η μαύρη μου η γάτα νεαρά ούσα και ξενοφερμένη, κάποιος την επαρκάρισε στην αυλή κι έγινε καπνός - αυτός ή αυτή δεν ξέρω-, με κοιτά παραπονεμένα όταν είναι έξω. και όσο κι αν προσπαθώ δεν εννοεί να καταλάβει πως η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. αισθάνεται αποδιοπομπαία άνευ λόγου και αιτίας.

επειδή τα οικονομικά μου δεν είναι και πολύ ανθηρά λέω να πάω Συρία να βάλω φωτοβολταϊκά. όπως τα μέτρησα εκεί παίζουν 6 διαφορετικοί στρατοί μπόμπα χαρακίρι οπότε τι τους πειράζει να μάσω λίγο ήλιο;

τώρα που ο ήλιος είναι ανάμνηση και ο φεγγάρης με τυραννά με σφαλιάρες πάθους και πόθου, τώρα μάλιστα. κι άντε πάλι απ την αρχή. λατρεύω διαχέομαι ανασυντάσσομαι  και κατακρημνίζομαι σε κάθε του ρολογιού χτύπο. ξεριζώνω το εγώ, το βάζω στο εσύ και να οι καυτερές οι πιπεριές οι σπέντζες και να και τα πιπέρια και να.

ψιμύθια αγάπης.

καρβουνάκια στο θυμιατό της ζωής.

γλυκιά ζωή.

αχ.

τζα!

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ

τι ωραία τι καλά

ο γάιδαρος φαγώθηκε κι έμεινε η ουρά

- για όποιον ενδιαφέρεται να φάει τέτοιο έδεσμα -

Ώρος

αλό αλό!

δεν τα πήγαμε καλά με τους μετανάστες, διάβασα κάπου.
και λέω.
μα τί γίνεται εδώ;
εξετάσεις δίνουμε;

μου φαίνεται πως ζούμε το "Αμερικανικό πείραμα"
σε παραλλαγή βέβαια αλλά η ουσία ίδια.

τα πα και τα ξαναλέω
αγάπη και άνθη
-δε θα κάτσουμε, ένα νεράκι ήρθαμε να πιούμε
-μα πώς, μα πώς! περιπεράστε περικαθίστε.

έτσι πως τα βλέπω τα πράματα εμείς είμαστε για ωρεβουάρ και η Ελλάς το μεγαλείο της, θα ρθουν άλλοι να μείνουν στα σπίτια τα δικά μας, θα ομιλούν και την ελληνική με ερασμιακή προφορά μόνο οι εθνικές γιορτές θα εκλείψουν.
γη της επαγγελίας.

κομπλεξικοί που δεν ξέρουν τι θα πει λιοτρίβι (οι Ρωμαίοι άρχισαν να χάνουν την επεκτατική τους διάθεση - καλά, αυτοί δεν το λέγαν επεκτατισμό, το λέγαν εν δυνάμει κίνδυνο εισβολής- όταν απάντησαν φυλές που δεν είχαν σχέση με το ελαιόλαδο. άλλη φάρα)

τι ευρώπη και πράσινα άλογα!
εμείς είμαστε η ευρώπη, η ρίζα της ευρώπης. δικό μας και το όνομα και ο μύθος.
αλλά η ξιπασιά έχει πέραση σαν του χαζού την πειθώ. αχ αχ αχ.

είναι σαν τους αφρικανούς. που πήγε η μουσική τους στη λατινική αμερική και μετά από έτη πολλά και ζυμώματα αναφώνησαν "μα τί ωραία που είναι αυτή η ξένη μουζική! ένα θάμα!"

το πρόβλημά μας δεν είναι οι μετανάστες. είναι οι ταχαμού φίλοι μας και πιότερο τα δκα μας τα πιδιά που εκλεγμένα -μη τα βασκάνω φτου, είναι συνεπαρμένα σε κάποιο κόμικ μάλλον επιστημονικήζ  φανταζίαζ -

με πονεί και με σφάζει που δεν αντιλαβού ο εις τον πόνο τ αλλουνού
που για να γιάνουμε πρέπει να καούμε ολοσχερώς.
που ο πάγος που μας κρατάει σε μια δήθεν ισορροπία είναι λιγνός.

μέρα τη μέρα λιγοστεύει η γενιά που χε στο στόμα το φαρμάκι και το φιλί
κι απομένουμε μεις

τσιμουδιά

καταιγίδα μετά.