άλλο πράμα το βιβλίο,το θέατρο, η ταινία κι άλλο η πραγματικότης;

ο νοών νοείτω

η  απορία είναι εμείς με ποιο Ντόριαν συναγελαζόμαστε.

χμου.

et impera - α σα παραπέρα!-

διαίρει και βασίλευε

γεια!

σας ομιλεί  περιπλανώμενον πνεύμα 

λοιπόν αυτό το λατινικό , μεταφρασμένο στα ελληνικά μου κόλλησε για πολλούς λόγους που αν το σκεφτείτε θα βρείτε κι εσείς μερικούς ακόμη.

σκέφτομαι τη γοητεία της αποπλάνησης. αχ μάγεψέ με κι εγώ τι!

σκέφτομαι το ναρκωτικό της φιλαυτίας και το απύθμενο πηγάδι - η καταβόθρα που λέει κι ένας φίλος - στο οποίο πέφτουμε ναρκωμένοι και χανόμαστε σε γαλαξίες μοναχικούς. ( βλέπε μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι άλλα τέτοια θεάρεστα )

σκέφτομαι πως στην αρχή των μνημονίων αυταπατώμην και θεωρούσα πως η ανάγκη θα μας φέρει πιο κοντά και περάσαν χρόνοι οκτώ και οι άνθρωποι χωρίζουν. Χωρίζουν ' μετανάστευση,  διαζύγια, επαγγελματικές διαφορές, μαύρη απελπισία κι απομόνωση, βόλεμα κι απομόνωση. σκέφτομαι κι αναλογίζομαι το μέγεθος της κοινωνικής αλλοίωσης που έφερε εκείνη η μικρή σε χρόνο παραισθησιογόνα οικονομική ευωχία, το μέγεθος της πλάνης, και πλάνη στην πλάνη, ποιος σμίλεψε την ύβρη και ποιος τη νέμεση νέμεται, αχ.

και πόσος χρόνος ακόμη πρέπει να περάσει να φορμαριστεί πάλι το εγώ μας, να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον, να κοιταχτούμε, να μιλήσουμε, ν αναθαρρήσουμε, να τολμήσουμε το σάλτο μορτάλε καθώς είπε η σοφή κεφάλα μου - η και κάποιος άλλος που δε μου ρχεται χωρίς θάνατο δεν έρχεται ζωή.

σκέφτομαι πως στο τούνελ όταν όλες οι δικαιολογίες τελειώσουν και τότε αντιλαμβάνεσαι κι εσύ - κι εγώ σαναλέμε- πως δε φταίει το κακό το ριζικό, δε φταίει το κρασί, άνθρωποι δικοί μας φταίνε κι αυτό είναι χειρότερος λιμός, χειρότερος εχθρός, είναι μαχαιριά, είναι ξανά μανά αρχαία ιστορία κι ο Θουκυδίδης κλαίει κάπου μακρυά σ έναν άλλο γαλαξία.

αλλά εκεί, αγγελική φωνή, ήπια και τρεμάμενη, γλυκειά , προφέρει τη λέξη ομοψυχία και τα μάγια λύνει κι αφήστε με να κλάψω κι εγώ με τη σειρά μου.

που ποτέ δε βλέπουμε το προφανές. 

αχ αυτή τη γη εμείς οι ανιδιοτελείς αχ ας την αγαπούμε ανιδιοτελώς κι ας είμαστε εμείς, ο καθένας ο δυνατός κρίκος. και επί το λατινικότερον dum spiro spero

καληνύχτες