Πάσχα

ηλιόλουστο και φιλειρηνικό

στα δικά μου τουλάχιστον πλαίσια και χώρο.

παράπονο κανένα. άρχισαν τα βαρελότα στις 23.57 μωρέ βιάση!

και το φιλί της αγάπης μου το δωκε ο Λάο Τσε ο γάτος μου.

Κάτα τα άλλα μοναξιές αλλά έχουν κι αυτές τη χάρη τους.

άδειο το σπίτι - εκτός του γάτου και άλλων τινών γάτων που την έχουν δει ζυθεστιατόριο την κουζινίτσα μου, καθώς υπάρχει πορτέλι για τον γάτο, μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι και ξαφρίζουν μάσα. Ο δικός μου δε λιτοδίαιτος και φιλόξενος τα αντιμετωπίζει αυτά ατάραχος.

Το κόκκινο αυγό μου παραμένει άσπαστο μετά από κάποιες αναμετρήσεις μέχρι στιγμής.

χοχο ωραία.

θα το φυλάξω να γίνει με το χρόνο κεχριμπάρι.

τι καλά, οι νύχτες μαλακώνουν και σε καλούν να βγεις, να ξετρυπώσεις, να περιπλανηθείς.

έκανα βολτίτσα και σ ένα στενάκι μια παρέα είχε γενναίο τσιμπούσι ' τραπέζι γεμάτο , η παρέα ολόγυρα, φαναράκια και μουσική ρέγγε - ; - !!!!

Πάσχα Ελλήνων.- ιντερνασιονάλ.

Προχωρώντας παραπέρα η νύχτα με συνεπήρε πάλι η γνωστή νοσταλγία

φταίει κι αυτό το παναθεματισμένο λουλουδοαναστατωτικό άρωμα

άγρια τριανταφυλλιά στο παρτέρι του κήπου συνταιριάστηκε με το χρόνο και τώρα απλώνεται ασυγκράτητη στο φράχτη

το μισάνοιχτο -δειλά δειλά- παραθύρι.

εισητήριο για ονειροπωλήσεις.

αν ήσουν εδώ

θα κάμναμε το σεντόνι μεγάλο πανί στη σχεδία - κρεβάτι

και θ αρμενίζαμε

θα βάζαμε κι άστρα στο ταβάνι

ενός αλλιώτικου σύμπαντος.

κι όπου βγάλει η ρότα.

απ την ανάσταση στην πρωτομαγιά

μια τζούρα δρόμος φέτος.

να πάμε πάλι στις εξοχές, δυο βήματα υπόθεση δηλαδή μέχρι την κοντινότερη παραλία

να μάσουμε χαμομήλια να κάνουμε μίνι στεφανάκι.

εκεί, στην παραλία που χει απ τα παλιά ένα ταβερνάκι με πίστα παρακαλώ πλάι στν άμμο και το κύμα,

εκεί γίνονται κάποιες καλοκαιρινές βραδιες οι μιλόγκες

και να τα ζευγαράκια και τα ντυσιματάκια και τα πατούμενα τα σωστά και τσουπ αλλάζεις εποχή

ταξιδάκι στο χρόνο και στο πάθος που είναι άχρονο κι αυτό το κάνει και ακαταμάχητο.

μικρές ώρες χορεύοντας σόλο.

πεζό

σελήνη ολάνθιστη

σελήνη οδοστρωτήρας

μας λιανίζει, μας αποδομεί, μας ξανασυναρμολογεί.

μας τελματώνει, μας απογειώνει.

μες τις φοβερές σκιές της μας στοιχειώνει

με το φως της μας αλαργεύει, μας μελώνει.

κι ένα κοπάδι σύννεφα. τρέχουν ολόγυρα απ τη μικρή τη σελήνη την άταχτη βοσκοπούλα.

που στέκει μόνη

και κάνει όλους τους άλλους να ονειρεύονται.

αυτό το εκεί πάνω που κάνει κουμάντο το εδώ κάτω πολύ μου αρέσει.

έτσι για να φεύγουμε λίγο απ το πετσί μας.

πεθύμησα καλοκαίρι πια αμάν.

τα ρούχα που φοράω μου πέφτουνε βαρειά και άχαρα με πιέζουμε με συμπιέζουνε.

δε χωράω στο πετσί μου μ αυτό το συνεχιζόμενο ψιλόβροχο.

τα φυτά μου έχουν, πάλι, άλλη άποψη, χεχ τα παράδοξα της ζήσης.

άρχισα να γίνομαι κυνική ένα κάτι pleure dans mon coeur sans raison.

αλλά ντε δεν είμαι ούτε σ εκείνη την εποχή

ούτε σ εκείνη την ποζισιόν του να ζω κάτα πως θέλω και να ξεφουρνίζω φιλοσοφίες και όλοι να θαυμάζουν. quel dommage! αχαχαχαχαχα.

τώρα, τρυπωμένη ταξιδεύω με το νου.

τσιγγάνα καρδιά. νταπα ντουπ

με μια άμαξα να περιδιαβαίνεις τον κόσμο

με μια φλόγα και μια πληγή.αχ ο κόσμος μικρός και μέγας

αχ αυτό το φως, το φως.

της κολοβής γάτας σκέψεις - άμα χάσεις την ουρά, αναγκαστικά κοιτάς και λίγο παραπέρα...

αυτό το καινούριο φεγγάρι δε με πάει.
δεν ξέρω τι μου φταίει αλλά τι του φταίω κι εγώ;
είπα ν αλλάξω κονάκι κι απ το κακό στο χειρότερο.
παπαπα
ουδέν όφελος. τίποτις.
η καρδιά μου ανοίξιασε κι ενώ η γάτα μου εγκυμονούσα απεσύρθη και ποιος ξέρει πού βρίσκεται και γεννοβολάει, η καρδιά η δκή μου κάνει τούμπες και αταξίες σαν να μην υπάρχει αύριο.
τόσον ζεν χαμένο, ωιμέ.

θέλω να φύγω να πάω στην εξοχή αλλά όλο και κάτι με κρατάει εδώ και δεν ξεκινάω. αλλά η εξοχή έρχεται κάθε βράδυ στα όνειρά μου και ξυπνάω με την αίσθηση της ακρογιαλιάς στις άκρες των ποδιών μου κι αυτό το γλυκό χάδι του ήλιου. ο πεινασμένος γαρ... ακομη πάπλωμα διπλό και μια ολίγη από θέρμανση δε θα έβλαπτε καθώς οι νύχτες ψυχρούτσικες ακόμη.

θα πρεπε να πάω να κοιταχτώ ίσως σ ένα γιατρό αλλά σκέφτομαι θα μου κατεβάσει τη Μαχραμπαράτα και δε θέλω τίποτε ν ακούσω. λέω καλύτερα ν ακολουθήσω τη ρωσική θεραπεία με βότκα και μαύρο τσάι. χοχο.

τώρα περί της πολιτικής, τι ν η πατρίδα μας, α! έχομε κι απ αυτό; έχομεν και παραέχομεν και υπερπατρίδα Ευρωπαική και υπερατλαντική διότι είμεθα Έλληνε κονκισταδόρες -χα!- και χουβαρντάδες με υπερταμείο και απ όλα τα ωραία και θεσπέσια κι εμείς τι θέμε πια;
ουπς
τι θέμε άραγεεεεε;

νάτα πάλι. αποσυντονίστηκε η πυξίδα με τούτα και με τ άλλα.
είναι αυτό το ζαβολιάρικο φεγγάρι. δε με θέλει μα καθόλου.
βρε δε πα να το βάζω στο σωστό το δρόμο με αντιστικτικές συνθέσεις καθώς ανατέλλον λούζει την κάμαρη του σαλονιού μου εκεί που βρίσκεται το πιάνο με την ουριτσα του, βρε που στα τζάμι του κολνάω μικρές διάτρητες φιγούρες να πάει σχήμα σαν παραμύθι, τίποτε.
με βασανίζει σταθερά.

λέω να μεταναστεύσω - καλά εδώ δεν πάω με το αστικό στην πλησιέστερη πλαζ- αλλά είναι τόσο φορεμένο πια που χάνει -λέμε τώρα- το στυλ του. και πού να πάω;
τουρίστρια σε παράλληλα σύμπαντα;
ας πάω να βάλω μια μουσική.

κύματα να γενούμε , διαθλούντες αφροί, ιριδισμοί, να μάσουμε τα θρύψαλα και τα κοχύλια, να βγει μες απ τη σιωπή μια άχνα, μια αναστεναγή. βίρα τις άγκυρες ΄ατέρμονο ταξίδι ν αρχινήσει.
μια φορά κι ένα ζαμάνι....