ΜΑΗΣ
ώριμη Άνοιξη.
ταξιδεύοντας νύχτα με σβηστά φώτα, με ταχύτητα, πέφτοντας στο αδιέξοδο της Άνοιξης.
μετωπική με απώτερο σκοπό να γκρεμιστεί ο τοίχος κι από κει να πάρει τη σκυτάλη το καλοκαίρι, αγέννητο ακόμη.
αυτή η μικρή μεγάλη διαδρομή 31 ημερών ξεκινάει σήμερα με όλους τους καλούς και τους κακούς οιωνούς. το φεγγάρι σε άνθιση, οι άνεμοι εντάξει, η στάθμη ευδιαθεσίας και μουργέλας στα σωστά επίπεδα, η αναγκαστική απραξία, ηρεμία δουλεμένη με το κύμα και το χρόνο, συλλέγοντας μικρές στρογγυλές πέτρες ηρεμίας σε αποχρώσεις του λευκού του μπεζ και του γκρι που τοποθετούνται σε ένα ψηφιδωτό υπομονής κάπου σε ένα νοητό πλανήτη ορατό τις ώρες του βαθιού ονείρου χωρίς ύπνο, ξαπλωμένη.
χτες έγινα θαλασσάκι.
σήμερα, πάλι ψάρι έξω απ το νερό
αύριο ποιος ξέρει;
έγραψα ποιος ξέρεις; άτιμα μηχανήματα. λένε κάποιες αλήθειες; εν τέλει; ω χοχο.
η ζέστη ανεβάζει ένταση και παρασύρει μαζί της κι άλλα σ ένα παιχνίδι " πέτα πια αυτά τα ρημάδια Δεν τα χρειάζεσαι!!!!"
εγώ πάλι ως υπόδειγμα σωφροσύνης - γκρεμίστηκε κάνα φούρνος; κάνω λίστες με αλφαβητική σειρά των μη χρειωδών. όλα σε τάξη. μετά τις καίω. και τα κρατάω πάλι όλα μην τύχει και.
χορέψαμε σήμερα τον χορό του ενός δευτερολέπτου. έκλεισα τα μάτια μου και πέρασες από πάνω μου και με ξεσήκωσες σ ένα φωτεινό ενσταντανέ. ένα συνταιριασμένο τετ α τετ, μια εναρμονισμένη κίνηση, σε ξέρω, με ξέρεις, κινούμαστε σε άλλους πλανήτες, σε άλλες τροχιές και μια μικρούλα στάλα χρόνου, ίσως η μουσική, ίσως η στιγμή και να που βρισκόμαστε και κάνουμε μία και μοναδική χορευτική φιγούρα, έναν στροβιλισμό και μετά πάλι χανόμαστε ο ένας μακριά απ τον άλλο, ο ένας μέσα στον άλλο, μοναξιά.
κι η μοναξιά αλλάζει. από φθινοπωρινά χνάρια στην παραλία έγινε χειμωνιάτικο αμπέχονο και μετά με την αρχή της άνοιξης επιτακτικό φύσημα που ανοίγει διάπλατα τις τζαμόπορτες και φέρνει τα έξω μέσα και τώρα και τώρα και τώρα;;;;
ένα μέρος του εαυτού μου βρίσκεται σε μια παλιά σκηνοθετική πολυθρόνα με θέα στη θάλασσα και δεν περιμένει τίποτα. είναι κάπου αριστερά και κάτω όπου και να είμαι εγώ στο χωροχρόνο. είναι πάντα ενεργό και πάντα μπορώ να προστρέξω σ αυτό. αυτό το... τίποτα, ας πούμε.
το σώπα σώπα.
μάτια μου.
..... η ώρα περνάει κοιτώντας τον κέρσορα ν αναβοσβήνει.....
.
παίρνω φόρα τρέχω και πηδάω. στο πουθενά σου. στο πουθενά μου.
Μάη μου.
μετωπική.
χίλια λουλούδια ματώνουν.ανθίζουν.
είσαι το στεφάνι μου.
και κανείς δεν ξέρει
τι.
θα .
πει.
αυτό.
το .
σ αγαπώ.
ώριμη Άνοιξη.
ταξιδεύοντας νύχτα με σβηστά φώτα, με ταχύτητα, πέφτοντας στο αδιέξοδο της Άνοιξης.
μετωπική με απώτερο σκοπό να γκρεμιστεί ο τοίχος κι από κει να πάρει τη σκυτάλη το καλοκαίρι, αγέννητο ακόμη.
αυτή η μικρή μεγάλη διαδρομή 31 ημερών ξεκινάει σήμερα με όλους τους καλούς και τους κακούς οιωνούς. το φεγγάρι σε άνθιση, οι άνεμοι εντάξει, η στάθμη ευδιαθεσίας και μουργέλας στα σωστά επίπεδα, η αναγκαστική απραξία, ηρεμία δουλεμένη με το κύμα και το χρόνο, συλλέγοντας μικρές στρογγυλές πέτρες ηρεμίας σε αποχρώσεις του λευκού του μπεζ και του γκρι που τοποθετούνται σε ένα ψηφιδωτό υπομονής κάπου σε ένα νοητό πλανήτη ορατό τις ώρες του βαθιού ονείρου χωρίς ύπνο, ξαπλωμένη.
χτες έγινα θαλασσάκι.
σήμερα, πάλι ψάρι έξω απ το νερό
αύριο ποιος ξέρει;
έγραψα ποιος ξέρεις; άτιμα μηχανήματα. λένε κάποιες αλήθειες; εν τέλει; ω χοχο.
η ζέστη ανεβάζει ένταση και παρασύρει μαζί της κι άλλα σ ένα παιχνίδι " πέτα πια αυτά τα ρημάδια Δεν τα χρειάζεσαι!!!!"
εγώ πάλι ως υπόδειγμα σωφροσύνης - γκρεμίστηκε κάνα φούρνος; κάνω λίστες με αλφαβητική σειρά των μη χρειωδών. όλα σε τάξη. μετά τις καίω. και τα κρατάω πάλι όλα μην τύχει και.
χορέψαμε σήμερα τον χορό του ενός δευτερολέπτου. έκλεισα τα μάτια μου και πέρασες από πάνω μου και με ξεσήκωσες σ ένα φωτεινό ενσταντανέ. ένα συνταιριασμένο τετ α τετ, μια εναρμονισμένη κίνηση, σε ξέρω, με ξέρεις, κινούμαστε σε άλλους πλανήτες, σε άλλες τροχιές και μια μικρούλα στάλα χρόνου, ίσως η μουσική, ίσως η στιγμή και να που βρισκόμαστε και κάνουμε μία και μοναδική χορευτική φιγούρα, έναν στροβιλισμό και μετά πάλι χανόμαστε ο ένας μακριά απ τον άλλο, ο ένας μέσα στον άλλο, μοναξιά.
κι η μοναξιά αλλάζει. από φθινοπωρινά χνάρια στην παραλία έγινε χειμωνιάτικο αμπέχονο και μετά με την αρχή της άνοιξης επιτακτικό φύσημα που ανοίγει διάπλατα τις τζαμόπορτες και φέρνει τα έξω μέσα και τώρα και τώρα και τώρα;;;;
ένα μέρος του εαυτού μου βρίσκεται σε μια παλιά σκηνοθετική πολυθρόνα με θέα στη θάλασσα και δεν περιμένει τίποτα. είναι κάπου αριστερά και κάτω όπου και να είμαι εγώ στο χωροχρόνο. είναι πάντα ενεργό και πάντα μπορώ να προστρέξω σ αυτό. αυτό το... τίποτα, ας πούμε.
το σώπα σώπα.
μάτια μου.
..... η ώρα περνάει κοιτώντας τον κέρσορα ν αναβοσβήνει.....
.
παίρνω φόρα τρέχω και πηδάω. στο πουθενά σου. στο πουθενά μου.
Μάη μου.
μετωπική.
χίλια λουλούδια ματώνουν.ανθίζουν.
είσαι το στεφάνι μου.
και κανείς δεν ξέρει
τι.
θα .
πει.
αυτό.
το .
σ αγαπώ.
