άγουρο πρωινό. όλο το βράδυ κοπανιόταν το σπίτι απ τον αέρα. ε, καιρός του να κοπανηθεί κι αυτό. να ζωντανέψει και λιγάκι, να βγάλει ήχους, να ξεσπάσει, να ξεσπαθώσει. καιρός του. Το ακούω προσεκτικά, το αφήνω να τα πει όλα. ευτυχώς. γιατί τώρα ήρθε η ώρα ν αποχωριστούμε. Δυο νύχτες μείναν. Η αποψινή κι η αυριανή.
Έτσι λοιπόν όλα του μιλούν , το καθένα του με το δικό του χαρακτήρα κι ιδιοσυστασία. Οι κουρτίνες ψιθυρίζουν κι ανεμίζουν, παντζούρια και τζαμλίκια κρατούν το κάθ ένα το δικό του τέμπο κι όταν παραζορίζει το πράμα ανοίγουν διάπλατα. θέλουν συνεχή επιτήρηση, έχουν πολύ εκκεντρικό χαρακτήρα. Οι εσωτερικές πόρτες κάνουν μικρές κινήσεις μέχρι να συντονιστούν με όλα τα υπόλοιπα οπότε κάνουν κι αυτές μεγαλοπρεπή ανοίγματα ή κλεισίματα. Στα πατώματα σιγανομουρμουρητά. πραματάκια χορεύουν με ξενόφερτα λουλούδια και φύλλα που μπαίνουν καθώς τα παράθυρα παραδίνονται στην αιολική πνοή. Τίποτα δε μένει σιωπηλό κι ακίνητο.
Είναι ο άνεμος που τα κρατάει όλα σε διαρκή εγρήγορση. Αυτός ο άνεμος τσιγγάνος που σε πουλάει και σ αγοράζει και περνάει και δεν αφήνει τίποτες όρθιο και φέρνει τα σύγνεφα αλλά όχι τη βροχή. μόνο υποσχέσεις και μπουμπουνητά. και μετά ο ίδιος πάλι μαζεύει τα σκόρπια όνειρα και χάνεται μέσα σ ένα κουρνιαχτό θορύβων και κινητών αντιπερισπασμών.
Ευλογημένος ο άνεμος. Έφτιαξε το ιδανικό σκηνικό, μια μεγάλη φανφάρα, μια μεγάλη ορχήστρα, με γλάστρες απ τα γειτονικά μπαλκόνια να γκρεμίζονται και άλλα, με την απαιτητική του παρουσία που δε ζητάει τίποτε αλλά τα παίρνει όλα και δε χρειάζεται ούτε σημαδεμένη τράπουλα, ούτε φτιαγμένα ζάρια, τίποτα. Ευλογημένος.
Ας ακούγεται αυτός, να συντονίζει τα πάντα κι ας μην ακούγεται η καρδιά μου που χτυπά.
λίγα βήματα, ένα εισιτήριο, ένα πλοίο, αλλαγή πλανήτη.
Δε μ έπαιρνε μαζί του λέω γω καλύτερα κι ας με πήγαινε όπου να ναι. να κάνουμε θερμοδυναμικά ταξίδια ανά τον κόσμο, όλο το χρόνο.
αχ
