είναι τα γεννήματα των νυχτών οι μέρες, όπως τους τραγουδάνε χορεύουν.
είναι και η πολυτέλεια του να έχεις χρόνο και η ραθυμία του θέρους που συμβάλλουν αρκούντως στο ολοκληρωθεί η διαδικασία και ιδού! Αυγουστιάτικοι ελέφαντες στα καλύτερά τους!
για φέτος οι παραλίες μοιάζουν να έχουν μετακομίσει σ ένα άλλον μακρινό πλανήτη, δεν έχω ιδέα πού. τώρα μόνο μικρές χαμηλές πτήσεις σε πράσινα λιβάδια και παιχνιδίσματα με φύλλα δέντρων. αυτά περί του πνεύματος. οπότε ας πούμε ότι το πνεύμα καλά την έχει, κοτσάνι περνάει και αναψύχεται αενάως.
η σαρξ πάλι ένα χάλι μαύρο. αδύναμος. πολύ αδύναμος. πάρα πολύ αδύναμος και πάρα πολύ έρμαιο των καπρίτσιων της. ο ελέφας καθήμενος και ονειρευόμενος σα να λέμε. αχ καημένη σάρκα. αλλά και πάλι. και πάλι και πάλι και ξανά λέω στον εαυτό μου πως και το πολύπαθο καλό είναι είναι. να το ζήσω κι αυτό. με τις ηλεκτρικές του κενώσεις και τις ηλεκτρικές του καταιγίδες. με τις ερήμους και τις στέπες του, με τις απαιτήσεις του να χτυπάει ο πάθος το ποδάρι στο πάτωμα ενώ είσαι ξαπλωμένη και προσπαθείς να οδεύσεις στην ευλογημένη ανυπαρξία και να τα συνθλίβει όλα και μετά γυμνό καλώδιο που αστράφτει η σκέψη, υψηλής τάσης.να σιγοσφυρίζει δε θα σηκωθείς; θα σηκώθεις και θα με πατήσεις
άντε να σε πατήσω, να δούμε τι θα γίνει επιτέλους σκέφτομαι. αλλά τ αφήνω να σέρνεται και να σπινθιρίζει να γεμίζει τις νύχτες σπινθήρες και το πρωί που ησυχάζει κατεβαίνω από το κρεβάτι πολύ προσεκτικά και εξαφανίζομαι. φεύγω το σκάω με το σώμα μου απ το σώμα μου με το σώμα μου απ το σώμα σου και κάπου κάπου βρίσκω και το ανέμελο πνεύμα μου κάπου κάπου εκεί, στις σκιές των δέντρων που περιπλανιέται να κυλιστούμε λίγο, για λίγο μόνο και πάλι στο γρασίδι.
αραιός ο αέρας της ανακωχής. λυτρωμός λες μα είναι καημός. ελαφρύς διακριτικός κι επίμονος.
ας είναι. κι έτσι.
ας είναι όπως είναι.
τώρα είναι μεσημέρι. σε θαλασσινά μονοτάτια η ψυχή ριγά, δροσίζεται με πρίμο αέρι και φουσκωμένο πανί.
μέχρι τ απόγεμα να βαρύνει και πάλι εκεί στη μεγάλη χώρα να γυρίσει, στην Αυγουστιάτικη γη που μεσουρανεί αυτές τις μέρες.
