ανακατεύοντας χρώματα.

ίσως θα έπρεπε να ερωτευτώ.
να μπαλώσω αυτό το αβυσσαλέο κενό, να το θάψω κάτω από καλοκαιρινά φορέματα και κοχύλια. να σβήσω το χτυποκάρδι, να σωπάσει, να σταματήσει να με ρωτάει "μα γιατί;", να σταματήσει να υποθέτει και να ταράζεται, να σταματήσει έστω και μια στιγμή αυτόν του το ρωμαντικό περίπατο, αυτόν τον καλπασμό σε ξένα χωράφια, με ξένους ήλιους, με παράταιρες φωνές αμετάφραστων τραγουδιών.
ίσως θα 'πρεπε να ερωτευτώ.
να παραχώσω εκείνο τ' άχρηστο κλειδί που δεν ήταν του Σολ, ούτε του Φα, ούτε καν του Ντο. εκείνο το κλειδί που ήταν παράθυρο. σε μια αμμουδιά;
στις αμμουδιές πεθαίνουμε ικανοποιημένοι' ξέρεις, σ' εσέ που σου μιλώ,τώρα, εκείνη τη συγκεκριμένη αμμουδιά των φεγγαριών. κει που η πρασινάδα λιγωμένη παραδίνεται στην αλμύρα. το' χες στο νου σου χτες, είπες, και ξαγρύπνησες. μάλλον ήσουν στο πλησιέστερο μπαράκι. γιατί γίναμε καθωσπρέπει, έγινες καθωσπρέπει και οι αμμουδιές είναι στοιχείο της σύμβασής σου, της καλοκαιρινής κοινωνικής σύμβασής σου.
συμβάσεις του θανατά.
παράθυρο σε μια αμμουδιά ήταν το κλειδί, κι ας ήταν η θάλασσα πολύ μακριά.
αυτή δεν είναι η λειτουργία των παράθυρων άλλωστε;
κοιμάμαι βαρειά και ξυπνάω τρομαγμένη.
ίσως θα 'πρεπε να ερωτευτώ.
και φταίει κι αυτό, το καλοκαίρι, που βασανιστικό παίζει με την αισθαντικότητά μου, παίζει με τη σκέψη μου, παίζει με την πίκρα μου.
κι αυτό το καλοκαίρι.
μην είν' τα καλοκαίρια θάνατοι μικροί;
διαδικασίες φθοράς κάτω απ τον αστραφτερό ήλιο,
κι εμείς σα χρώματα σε καμβά, αφημένα, ξεθωριάζουμε και με μια μπόρα όλα χάνονται κι ας κρατάει τόσο λίγο...
ίσως να φταίει μόνο η χημεία. ίσως κι η αλχημεία.
η χημεία των αρωμάτων, σ' ένα κόσμο που ξεθυμαίνει. 
πήγαμε να μάθουμε τον κόσμο σ' ένα ευρύχωρο δωμάτιο, με κλειστές κουρτίνες κι ανοιχτά παράθυρα. πήγαμε να κάνουμε, χμμμ, αστρονομία εκεί. τέσσερις τοίχοι, πάτωμα, ταβάνι, παράθυρο ένα, κουρτίνες ριγωτές απ το φως του δρόμου. σεντόνι ξέστρωτο.
ακεφιές.
βαρέθηκα τις ξεστομισμένες λέξεις.
αυτές, που άτεχνα ροκάνισαν το μικρό μας χάρτινο πύργο.
βαρέθηκα να εξηγώ στον εαυτό μου' ίσως θα έπρεπε να ερωτευτώ και να μην εξηγώ τίποτα πια σε κανένα.
βαρέθηκα τον χρόνο που περνάει, έτσι, ανώφελα.
ο χρόνος πρέπει να είναι εδώ.
ίσως θα έπρεπε να ερωτευτώ.
κι η καρδιά μου πήγε πάσο, κι η ζωή η ίδια.
η ζωή,.
μιλάς για τη ζωή μου μα δεν τη ζεις.
κι αυτή,  σε high definition, διαπεραστική.
ηλεκτροσόκ και πατιρντί.
τί καλά που θα 'ταν να  'μασταν στο συντριβάνι της εκκλησίας, να τσαλαβουτάμε τα χέρια μας προσπαθώντας να πιάσουμε χρυσόψαρα...
να μοιραζόμαστε σοκολάτες υγείας και φτηνό ρούμι.
να μη μας φτάνουν τα τσιγάρα και να κάνουμε απατεωνιές στη μοιρασιά.
να περνάμε το καλοκαίρι μες στη δροσιά του αρχαίου πια κλιματιστικού, κληρονομιά από την εποχή που είχαμε άλλα ονόματα.
ίσως πρέπει ν' αλλάξω τ' όνομά μου, πάλι.
να ερωτευτώ.
τις ζεστές νύχτες στο μπαλκόνι, λίγο κρασί, ένα βιβλίο.
γιατί των αναθεματισμένων των βιβλίων η μιλιά έχει της δικής σου φωνής τη χροιά;
ζέστη και σήψη.
ξενητεμός.
παραπέρα απ' το μικρό εγώ μου, τί;
ίσως θα έπρεπε να ερωτευτώ, ναι.
ίσως πια, θα έπρεπε να ξε-ερωτευτώ.
ωχ.
για δυνατούς λύτες.

μια μουσική επιλογή από την playlist του George