στα χαμένα.

Είναι μέρα ή νύχτα;
Είναι συννεφιά.
Είναι σήμερα ή αύριο;
Είναι το τώρα και το εδώ.
Είναι πραγματικότητα, όνειρο ή απλή φαντασία;
Είναι καλάαααα.

Πυξίδες στο τσουκάλι. Η γεωγραφική, η εσωτερική και μια άλλη, μια πιο παράξενη, άκρως παρεμβατική και τζαμπανέτισσα. Αυτή που φέρνει τις καταστροφές και τις θύελλες ενώ τα μάτια σου διαβάζουν μπουνάτσα, νηνεμία κάλμα. Μα μέσα, στο εντός αυτής της φαινομενικά ανώδυνης συννεφιάς, μια άλλη σκηνή ανοίγει, και να, λαθρεπιβάτης βρίσκομαι σε ένα κόσμο χωρίς του ορίζοντα σημείο κανένα. Σημείο μηδέν ή πουθενά.

Βαρέθηκα τις μέρες σας, βαρέθηκα το χώρο

Αφήστε με δώ να ξαποστάσω, να ξαναγεννηθώ.

Και μες στο χάος τούτο έναν άλλο δρόμο θε να βρω.

Πρέπει να χαθείς για να βρεις ένα μέρος που δεν βρίσκεται.

Αλλιώς όλοι θα γνώριζαν που είναι.

Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Στο Τέλος του Κόσμου.

Αγάπη και κατανόηση;;;

ας πούμε αυτή την εβδομάδα, θα μάθουμε κάτι καινούριο. θα προσεγγίσουμε κάτι το ακατανόητο, 
θα διευρύνουμε λίγο τους ορίζοντες μας.

έτσι, για να σκάσουν οι εχθροί μας και όλοι τους οι φίλοι, χο χο.