πανσέληνος Ιούνη.

κοιτάμε πότε - πότε ψηλά;
όταν ρίχνουμε το κεφάλι πίσω και το βλέμμα στον ουρανό, άραγε κοιτάμε;
κι όταν το φεγγάρι είναι τόσο έκδηλα φωτεινό που όλα λάμπουν, τότε;
αφενόμαστε στο γλυκό του φως ή πάμε στην πλησιέστερη κρυψώνα;

τριήμερο, μικρές διακοπές.
αν οι σκέψεις κάνουν διακοπές.

με το φεγγάρι στα πιο τρελά κέφια του ψαράκι γιοκ.

θερμή αδράνεια, περισυλλογή.
μακαριότης.
μη βγάλεις άχνα' άσε τη νύχτα να μιλήσει
κι αν τίποτε δεν πει
κάτι θα 'ναι κι αυτό
κάτι θα ξέρει.
οι σκιές της βεράντας πιο έντονες, πιο πυκνές.
η ανάσα του καλοκαιριού φρέσκια ακόμη.
μια υποτυπώδης απουσία χαρακτηρίζει τις νύχτες τούτες στην πόλη.
αραιά και που ένα αυτοκίνητο περνά, μετά χάνεται.
η άκρη του κόσμου δεν υπάρχει
αέναος κύκλος το ταξίδι.
η μήπως κάποιες φορές κοντοστέκεται
μπρος σε πόρτες κλειστές
από επιλογή ή μοίρα κλειδωμένες;

φτηνό το κρασί, ακριβό το μεθύσι.
στοιχίζουν όλες αυτές οι αναμνήσεις που ξεβράζει η φουσκοθαλασσιά.
που παραταγμένες σκαρώνουν παιχνίδια
η ώρα περνά.
χωρίζουν - ανασυντίθενται
φτιάνουν σκέδια κι εικόνες
και μετά σκορπίζουν στις γωνιές κι αφήνουν πάλι τις σιωπές
αν δεν προλάβεις να μουγκρίσεις.

ουφ - ουφ - ουφ - ουφ - ουφ

Είναι Κυριακή.

Αύριο Δευτέρα.

Είναι Αργία.

Του Αγίου   Πνεύματος.

Υπάρχει Άραγε Πιθανότητα Να

Φωτιστεί Το Αραχνιασμένο Πνεύμα Μου;

Μπα.

Δε Νομίζω.

Φτου σκουληκομυρμηγκότρυπα.

Καλή βδομάδα.

μέρες στην ΕΡΑ (ψηφιοποίηση αρχείου, πρακτική.-διάλειμμα για μαμ και αλληλογραφία)

Γιατί γράφουμε;

γράφουμε και ξεγράφουμε.

Τί φταίνε τα παληά μας τα παπούτσια;

ακούω το ίδιο τραγούδι συνέχεια.

Κακές συνήθειες.

Σήμερα πήγα στην λαϊκή κι αγόρασα ροζ και γκρίζα μαργαριτάρια.

Αν δεν έρθεις στο διαστημόπλοιο δε θα χεις καταλάβει τίποτα από μένα.

Είναι σκοτεινό, με στριφογυριστές καρέκλες, αμέθυστους στον υπολογιστή. Θεραπευτικά κουδουνάκια απ την Ινδία. Φωτάκια καρδούλες. Ένα αληθινό κερί με μπλε σχέδια. Φουλάρια γαλαζοπράσινα και ροζ για να μη σκονίζονται τα μηχανήματα. Ένα κακτάκι. .Καραβάκια από χαρτί τον αριθμό δύο που μου έφτιαξε ο Ηλίας ο γιος της Ελένης της δημοσιογράφου και το ένα έχει τ όνομά του και τ άλλο το δικό μου. Μια βενετσιάνικη μάσκα. Κι ένα χάος από μηχανήματα π αναβοσβήνουν. Αμέτρητα ψιλολοΐδια σε κουτάκια, πυκνωτές, βίδες, κατσαβίδια, καλώδια, απομεινάρια από υπολογιστές, παλμογράφοι, μετρητές, σακούλες , σακουλίτσες, ημερολόγια από την προηγούμενη χιλιετία Είναι ωραία. Μουσικές από τη Βολιβία ενώνουν τα τραγούδια τους με δημοσιογραφικές συνεντεύξεις. Ηθοποιοί που διαβάζουν Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και ταξίδια στα πέρατα του κόσμου. Ένα παρελθόν που φωνάζει πως είναι εδώ.

Μέσα σ αυτή την ατμόσφαιρα κι αυτό το κλίμα, πώς να μη σε σκέφτομαι. Αφήνω το μολύβι και τρέχει ο έρμος ο νους. Πάει στο μαλλί της γριάς. Μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια ζεστασιά. Κι ένας πανικός διάχυτος. Πονεί το έρμο το κορμί. Π αναζητά τη γαλήνη. Σταματήστε τη γη να κατέβω.

Ηρεμία, αγάπη, σθένος. Summer, λέω στον χαμερπή εαυτό μου, Summer. Συνετίσου. Και βάζω μια άλλη ταινία στο μαγνητόφωνο. Μια χορωδία και Domine. Κύριε ελέησον. Κατά το μέγα έλεός σου κλπ. Ορίστε είναι κι ο άγιος Κωνσταντίνος σιμά και βάζει την ουρά του. Κι η θαλασσίτσα, καραβάκια, παιδάκια στην παιδική χαρά. Χαμούλης.

Βάζω με το νου μου εσύ κι εγώ αραχτοί.

Ο νους μου λέει

ναι, αλλά πώς;

κι εκεί ξαναπάμε στο σταματήστε τη γη να κατέβω.

Ο νους μου ταξινομεί τα δεδομένα σε σειρά σαν ευσυνείδητος λογιστής ή καθώς πρέπει υπολογιστής.

Δε βγαίνει. Η απάντησή του.

Αυτουνού μπορεί να μη του βγαίνει, εμένα όμως μου έρχεται η αίσθησή σου από καιρόν εις καιρό και μου βγαίνει ωραιότατα.

Και πάλι όμως.

Κάτι, στο πήγαινε ,κάτι στο έλα, χάθηκε το σήμα χαθήκαμε κι εμείς.

Λέω να βρω κανά καλό παιδί, υδραυλικό ετών 28 να μ αγαπάει να με ταΐζει να μ ερωτεύεται μέχρι ν αφήσω τα κόκαλά μου στη μαύρη γη.

Και να μην πεθαίνω για πάρτη σου και να λέω ΘΑ ΚΛΑΨΩ κι όλοι οι παρευρισκόμενοι να γελάν.

γιατί στο κάτω κάτω – όπως λέμε έπιασα πάτο ΑΛΛΑ ξέρω να σκάβω!

Χαίρε βάθος αμέτρητο.

Τί τις κάνουμε τις γαμημένες τις υπάρξεις μας;

τι ναι η ζωή χωρίς την απόλαψη.

Τί ναι γω δίχως εσέ.

Χώρια απ το χαρμάνι σου η ζωή άνοστη μοιάζει.

Μα έμαθα να ζω χωρίς αγάπη.

Μέσα σ ένα κύκλο υποχρεώσεων και προσωπείων.

Δε γαμιέται.

Tanto

tanto

tantissimo.

Forte

fotre

fortissimo.

Piano piano

pianissimo

solo

solamente

solo solissimo

η νύχτα ακουμπάει στο βουνό

ηχούν μικρές πηγές και θόρυβοι διάσπαρτοι

σιμώνουν ξεμακραίνουν

καρδιές που ταξιδεύουν.

Τώρα είναι αργά.

Η σαμπανίτσα ακόμα ψύχεται ατάραχη στο ψυγείο μου από την πρωτοχρονιά.

θα την ανοίξω.

Χι χι χι.

Είσαι τ απέραντό μου.

Μια αγάπη μέχρι τ ανεπίτρεπτο.

Αχ γιατί δεν πήρα το φιλί σου εκεί στη γωνία των δρόμων σαν βρεθήκαμε.

Γαμημένη συστολή..

Εγώ η άνετη.

Πουφ.

Πιφ παφ πουφ.

Με πέθανε η αγάπη σου.

Μα τώρα.

Ωσάν πνεύμα.

Θα βρω ένα συνεργό.

Με σπιτάκι και κρεβάτι που το διπλανό μαξιλάρι θα χει τ όνομά μου.

Και χουζούρι.

Ώρες ατέλειωτες να ενώνουμε τις πατούσες μας.

Να λέμε πού πάει αυτό το καράβι..

θάλασσα ολούθε.

Αν ήμουν μάγισσα,

θα θελα να σαι ευτυχής.

Πλήρης κι ευτυχής.

Κι εγώ το ίδιο ασφαλώς,

στην άλλη άκρη της γης,

ή ακόμα σ ένα διαστημόπλοιο μακρυά από παντού.

Να, εδώ, τώρα.

Ήθελα καιρό πολύ να γράψω αυτά.

Κι άλλα πολλά

καθότι φλύαρη

που δεν πήγαμε για ένα φαΐ μαζί..

Για μένα το φαΐ είναι must.

Είναι το γαμώ το κέρατό μου η ζωή έχει πλάκα

και γείωση.

Μιαμ μιαμ.

Κι έτσι. Χωρίς την αγάπη σου

η ζωή μου έγινε μια παράταση σε μια παράσταση, άντε γεια. Αντίο.

τζα! ξενυχτάμε ξενυχτάμε ασυστόλως!

μετά τις γάτες ήρθαν τ' ανοιχτά παράθυρα.
τζερτζελές να γίνεται.

θυμάμαι μια φράση που λέει "μάρκα μ' έκαψες!"
και το "ψωνίσαμε από σβέρκο"

μάλλον κάνω εγκεφαλικές ανακατατάξεις
τα τα!

ωραίο το πόκερ.
το σκληρό πόκερ.
ωραία η ζωή.
"η ζωή μου"
πρέπει να λέμε
"είναι Ωραία, Πανδαισιακή, Ασυγκράτητη."

και να το ξαναλέμε
όπως υποστηρίζει και το μότο
"χαμογέλα' κάνει τους άλλους ν' ανησυχούν".


στο σκάκι, θες δε θες θα κάνεις μια κίνηση
βλακώδη ή ιδιοφυή αδιάφορο.
μια κίνηση θα την κάνεις.

οι πραγματικότητες είναι τόσο σχετικές
όσο κι αμμόλοφοι στις ερήμους.
αλλάζουν σχήμα και υπόσταση με το φύσημα του αέρα.

ο αέρας....
Ο Αέρας θύμωσε,
με τον Ήλιο μάλωσε.


οι πραγματικότητες συνεχίζουν να είναι σχετικές
ασταθείς
ευμετάβλητες

οι τραμπούκοι του σχολείου
που γίνονται με - σχετικά - μαθηματική ακρίβεια αποτυχημένοι.
οι πραγματικότητες....

ποιος πουλάει τσαμπουκά;
αυτός, ο ίδιος, μπορεί να βρεθεί στη λαϊκή να πουλάει "ό,τι πάρεις ένα γιούρο σε λέω"

μα καλά' δεν έχετε παίξει ούτε ένα παιχνίδι , οποιοδήποτε παιχνίδι, ποτέ στη ζωή σας;
εγώ που σας μιλώ έχω χάσει μια ολόκληρη περιουσία στα χαρτιά
α! όχι αυτά με τις φιγούρες και τους αριθμούς από το 1 ως το 10.
τα άλλα
τα χαρτιά των χειρογράφων.
και η περιουσία;
η ίδια η ζωή.
μια ζωή κλεισμένη στο μπουντρούμι
γύρω γύρω κροκόδειλοι
μια ζωή υπόδουλη της φαντασίας.
αχ.

στον αντίποδα
θέλω να γράψω
γάμησα τα χέρια μου να καθαρίζω χέστρες με χλωρίνες κι άλλα απολυμαντικά
αλλά δε μου το επιτρέπει η ευπρέπεια
-εν τω μεταξύ το έχω ήδη γράψει.
εδώ είναι το κόλπο.
να το λες αλλά και να μη το λες πάλι.

παιδιάστικα είναι όλα.
δεν την γλιτώνουμε
ό,τι μας έκατσε λεν οι ειδικοί
που η ανισορροπία τους είναι ο φάρος των αμφισβητούντων
μέχρι τα 5.
πώς λεν κι οι άλλοι
όλα ειπώθηκαν από την εποχή του Σολομώντα;

ξεύρουμε όμως πως αυτά τα άτιμα τα νήπια μας παίζουν όλους στα δάκτυλα!!!
το γνωρίζουμε απ' όλες τις πλευρές.
το έχουμε βιώσει
έχουμε υπάρξει κι εμείς τέτοιοι
μικροί δικτάτορες
παλιάάάάά

σ άλλους λείπει
σ άλλους διόλου.
ή έτσι λένε.

εδώ, περνάει ένα αυτοκίνητο απέξω.
ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ.

δεν είναι. είναι

είναι σαμποτάζ!

-αυτή η κυρία του απέναντι είναι μάλλον ζόρικη.
τόση ώρα βογκάει κι ακόμη ν ακούσω ένα "πεθαίνω"
ένα "αχ Θε μ" ένα "βοήθεια" ή έστω ένα "γαμώτη μουουουουου"-

συνεχίζουμε

αχ
αντι περισπωμένη οξεία
αντι περι σπασμός
αντιπερισπασμός.

-κοίτα εκεί!

και σου φρώνουμε το γλυκόόόόό.
όλα τα έχει ο έρωτας κι ο πόλεμος.
διαβάστε κανά αρχαίο πέραν της εκμαθήσεως παρκέρ περί της τραγωδίας

«Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»

άντε και κοντεύουμε!
ηχηρά επιφωνήματα δονούν τον ακάλυπτο. 

ψήφισε χρυσέ μου να κλείσουμε κάνα μάτι!

-ένας ρετρό μουσικόφιλος ακούει δυνατά το 
είδα κι έπαθα κυρά μου να σε φέρω στο νερά μου.

εδώ το καλό πόκερ.
ποιος έχει την πιο ιδανική μουτσούνα;
βασιλιάδες για μια μέρα
οι πραγματικότητες....

οὗ της βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος.

αιώνες έρχονται

παρέρχονται

αντιπαρέρχονται

η σκοτεινή πλευρά της σελήνης

κρύβει μυστικές ευτυχίες

ή μάστιγες ;

είμαστε σεμνοί;

μετρημένοι;

ηττοπαθείς;

μπα μπα θυμώσαμε;

ησυχία στην αυλή.

μάλλον ήπιος ο παροξυσμός του πάθους.

ίσως -ευελπιστώ- να έπεται συνέχεια.

χι χι.

μέχρι τότε

Χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

αλλά καλύτερα να μαζευτούμε όλοι σε μια συλλογική κουζίνα

θα βάλω τσιπουράκι

και να φυσήξουμε όλοι μαζί και δυνατά

- ω της πραγματικότητος- 

αλλιώς καρντάσια και κοπελλούδες

θα μας φάει ο μαύρος όφις.

μια φορά ήταν ένα φίδι κολοβό

πολύ κομπλεξικό

που αφού έφαγε το αυγό του

-μισό, το άλλο ήταν από την άλλη πλευρά του όσεαν μπλου-

πήγε κι έκανε μαθήματα σαβουάρ βιβρ.

επειδή τώρα νύσταξα φτάνουν οι παραβολές.

κάντε κουμάντο μόνοι σας.

Πούντο πούντο το δαχτυλίδι

 

ξενύχτι κι άγιος  ο Θεός.

σκέψεις που τρέχουν με ταχύτητα.

μα τί γίνεται τέλος πάντων εδώ;

σ΄αυτόν τον άμοιρο τόπο;

άσε, σκέφτομαι

καλύτερα να πάω να παίξω με την αλητοπαρέα.

κάπου κάποιον θα βρω κι ας είναι αργά.

και σιγομουρμουράω

"Πούντο πούντο το δαχτυλίδι

ψάξε ψάξε δεν θα το βρεις

δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις

το δαχτυλίδι που ζητείς,

δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις

το δαχτυλίδι που ζητείς!"

ποιο είναι το δακτυλίδι;

ποια είναι η αλήθεια σ' αυτά που βλέπουμε και ακούμε;

σ' αυτά που δεν βλέπουμε και δεν ακούμε;

ποιος ξέρει;

τηνκάνω,τσάο. 

ανεπίδοτες επιστολές

γεια.

Βόλος.

Αναρωτιέμαι πότε ξεκουράζεσαι.

Πότε ηρεμείς.

Ίσως όταν ανοίξεις την αγκαλιά σου και δώσεις λίγη ζεστασιά;

Ίσως, ποιος ξέρει;

Τί αγωνίζεσαι.

Οι αγώνες γίνονται με ήρεμη καρδιά και νικούν.

Πρέπει να μαθαίνουμε πότε να είμαστε εκεί και πότε να την κάνουμε (εννοώ από τις αγωνίες και τα άγχη μας).

Σε σκέφτομαι εντατικά και συχνά.

Κι ας τροχίζεις τα νύχια σου στην απαλή μου σάρκα, ανικανοποίητος, στυγνός και γκρινιάρης όπως μου φανερώνεσαι.

Τί κρίμα να βρίσκεις πως η αγάπη σημαίνει παραίτηση κι ανοησία!

Τέλος πάντων, ο καθένας με την άποψή του.

Κάποιο γρανάζι στην καρδιά σου

έχει το όνομά μου.

Κι ας πάει η ζωή 

όπου θέλει

ή

όπου την πάμε.

Έτσι είναι αυτά.

και πάλι γεια....

S.B.

Η εικόνα είναι από μια ανάρτηση ενός άλλου μπλογκ που λέγεται poste restante κι έτσι σκέφτηκα να ονομάσω και τη δική μου - το σκέφτηκα πριν το δω. όταν το είδα χαμογέλασα κι άλλαξα τον τίτλο.

Για τα σχόλια, θεωρώ πως δεν χρειάζονται.