μέρες στην ΕΡΑ (ψηφιοποίηση αρχείου, πρακτική.-διάλειμμα για μαμ και αλληλογραφία)

Γιατί γράφουμε;

γράφουμε και ξεγράφουμε.

Τί φταίνε τα παληά μας τα παπούτσια;

ακούω το ίδιο τραγούδι συνέχεια.

Κακές συνήθειες.

Σήμερα πήγα στην λαϊκή κι αγόρασα ροζ και γκρίζα μαργαριτάρια.

Αν δεν έρθεις στο διαστημόπλοιο δε θα χεις καταλάβει τίποτα από μένα.

Είναι σκοτεινό, με στριφογυριστές καρέκλες, αμέθυστους στον υπολογιστή. Θεραπευτικά κουδουνάκια απ την Ινδία. Φωτάκια καρδούλες. Ένα αληθινό κερί με μπλε σχέδια. Φουλάρια γαλαζοπράσινα και ροζ για να μη σκονίζονται τα μηχανήματα. Ένα κακτάκι. .Καραβάκια από χαρτί τον αριθμό δύο που μου έφτιαξε ο Ηλίας ο γιος της Ελένης της δημοσιογράφου και το ένα έχει τ όνομά του και τ άλλο το δικό μου. Μια βενετσιάνικη μάσκα. Κι ένα χάος από μηχανήματα π αναβοσβήνουν. Αμέτρητα ψιλολοΐδια σε κουτάκια, πυκνωτές, βίδες, κατσαβίδια, καλώδια, απομεινάρια από υπολογιστές, παλμογράφοι, μετρητές, σακούλες , σακουλίτσες, ημερολόγια από την προηγούμενη χιλιετία Είναι ωραία. Μουσικές από τη Βολιβία ενώνουν τα τραγούδια τους με δημοσιογραφικές συνεντεύξεις. Ηθοποιοί που διαβάζουν Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και ταξίδια στα πέρατα του κόσμου. Ένα παρελθόν που φωνάζει πως είναι εδώ.

Μέσα σ αυτή την ατμόσφαιρα κι αυτό το κλίμα, πώς να μη σε σκέφτομαι. Αφήνω το μολύβι και τρέχει ο έρμος ο νους. Πάει στο μαλλί της γριάς. Μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια ζεστασιά. Κι ένας πανικός διάχυτος. Πονεί το έρμο το κορμί. Π αναζητά τη γαλήνη. Σταματήστε τη γη να κατέβω.

Ηρεμία, αγάπη, σθένος. Summer, λέω στον χαμερπή εαυτό μου, Summer. Συνετίσου. Και βάζω μια άλλη ταινία στο μαγνητόφωνο. Μια χορωδία και Domine. Κύριε ελέησον. Κατά το μέγα έλεός σου κλπ. Ορίστε είναι κι ο άγιος Κωνσταντίνος σιμά και βάζει την ουρά του. Κι η θαλασσίτσα, καραβάκια, παιδάκια στην παιδική χαρά. Χαμούλης.

Βάζω με το νου μου εσύ κι εγώ αραχτοί.

Ο νους μου λέει

ναι, αλλά πώς;

κι εκεί ξαναπάμε στο σταματήστε τη γη να κατέβω.

Ο νους μου ταξινομεί τα δεδομένα σε σειρά σαν ευσυνείδητος λογιστής ή καθώς πρέπει υπολογιστής.

Δε βγαίνει. Η απάντησή του.

Αυτουνού μπορεί να μη του βγαίνει, εμένα όμως μου έρχεται η αίσθησή σου από καιρόν εις καιρό και μου βγαίνει ωραιότατα.

Και πάλι όμως.

Κάτι, στο πήγαινε ,κάτι στο έλα, χάθηκε το σήμα χαθήκαμε κι εμείς.

Λέω να βρω κανά καλό παιδί, υδραυλικό ετών 28 να μ αγαπάει να με ταΐζει να μ ερωτεύεται μέχρι ν αφήσω τα κόκαλά μου στη μαύρη γη.

Και να μην πεθαίνω για πάρτη σου και να λέω ΘΑ ΚΛΑΨΩ κι όλοι οι παρευρισκόμενοι να γελάν.

γιατί στο κάτω κάτω – όπως λέμε έπιασα πάτο ΑΛΛΑ ξέρω να σκάβω!

Χαίρε βάθος αμέτρητο.

Τί τις κάνουμε τις γαμημένες τις υπάρξεις μας;

τι ναι η ζωή χωρίς την απόλαψη.

Τί ναι γω δίχως εσέ.

Χώρια απ το χαρμάνι σου η ζωή άνοστη μοιάζει.

Μα έμαθα να ζω χωρίς αγάπη.

Μέσα σ ένα κύκλο υποχρεώσεων και προσωπείων.

Δε γαμιέται.

Tanto

tanto

tantissimo.

Forte

fotre

fortissimo.

Piano piano

pianissimo

solo

solamente

solo solissimo

η νύχτα ακουμπάει στο βουνό

ηχούν μικρές πηγές και θόρυβοι διάσπαρτοι

σιμώνουν ξεμακραίνουν

καρδιές που ταξιδεύουν.

Τώρα είναι αργά.

Η σαμπανίτσα ακόμα ψύχεται ατάραχη στο ψυγείο μου από την πρωτοχρονιά.

θα την ανοίξω.

Χι χι χι.

Είσαι τ απέραντό μου.

Μια αγάπη μέχρι τ ανεπίτρεπτο.

Αχ γιατί δεν πήρα το φιλί σου εκεί στη γωνία των δρόμων σαν βρεθήκαμε.

Γαμημένη συστολή..

Εγώ η άνετη.

Πουφ.

Πιφ παφ πουφ.

Με πέθανε η αγάπη σου.

Μα τώρα.

Ωσάν πνεύμα.

Θα βρω ένα συνεργό.

Με σπιτάκι και κρεβάτι που το διπλανό μαξιλάρι θα χει τ όνομά μου.

Και χουζούρι.

Ώρες ατέλειωτες να ενώνουμε τις πατούσες μας.

Να λέμε πού πάει αυτό το καράβι..

θάλασσα ολούθε.

Αν ήμουν μάγισσα,

θα θελα να σαι ευτυχής.

Πλήρης κι ευτυχής.

Κι εγώ το ίδιο ασφαλώς,

στην άλλη άκρη της γης,

ή ακόμα σ ένα διαστημόπλοιο μακρυά από παντού.

Να, εδώ, τώρα.

Ήθελα καιρό πολύ να γράψω αυτά.

Κι άλλα πολλά

καθότι φλύαρη

που δεν πήγαμε για ένα φαΐ μαζί..

Για μένα το φαΐ είναι must.

Είναι το γαμώ το κέρατό μου η ζωή έχει πλάκα

και γείωση.

Μιαμ μιαμ.

Κι έτσι. Χωρίς την αγάπη σου

η ζωή μου έγινε μια παράταση σε μια παράσταση, άντε γεια. Αντίο.