Summertime Blues

ένα Σάββατο μετά από αργία είναι από μόνο του υπερβολή. Υπερβάλλει των περιορισμένων μας κανόνων και μας εξωθεί σε ατασθαλίες που δεν θα διανοούμασταν να κάνουμε αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη συγκυρία.
αλλά να που 
μα οι συναστρίες των ουράνιων τόξων 
μα η παράταιρη ζέστη
έκανε αυτόν τον χειμώνα να έρθει σαν τυπογραφικό λάθος βιβλίου.
εκεί που γυρίζεις τη σελίδα με την αμείωτη δίψα να πας παρακάτω και 
ουπς!
λευκό τοπίο.
συμπληρώστε τα κενά....

εγώ, τώρα, δεν συμπληρώνω κανένα κενό κανενός
-το κανενός ήρθε από τον χαμερπή εαυτό μου που είναι σ ένα λαγούμι αλλά πετάγεται πότε πότε άξαφνα.
Πελεκάω το χρόνο
τη νύχτα δηλαδή.
Ετούτη τη νύχτα που είναι  προϊόν της μέρας που πέρασε και μητέρα της μέρας που θα ρθει.

Πονάτε ωρέ γκιαούρηδες;
άμα στην πλάτη σας θα τα βρείτε όλα ούλα γραμμένα καλοί μου καραγκιόζηδες.
Που δε μάθατε από τη μάνα τίποτις
ούτε απ τον πατέρα
Και πορεύεστε βίον ολομόναχο και σκιερό και πάτε και διονυσιάζεστε στου ματαίου την βίγλα
γιατί τόσον σας φτάνει
Φτάνει!

είμαι κι εγώ ανεπαρκής
κι είναι ο επερχόμενος χειμών βαρύς.
θέλω κερί και μολύβι
και θύμησες ήχων
ανταύγειες κυμάτων
ζωή.

θυμάστε τις μέρες χειμώνα;
ακούει κανείς;

μέρες στις σελίδες ενός βιβλίου
στη σιωπή
ανάσες σε ρυθμό
σύμπνοια.

έχω ένα κολλητό που μέναμε μαζί ένα φεγγάρι και του είχα πει
μα δε λέμε τίποτε μεταξύ μας
και μου απάντησε
μα τι λες τώρα
αφουγκραζόμαστε τη μουσική εδώ και τώρα μαζί.

για καλύτερα....