η μέρα αρχίζει να εξασθενίζει και πάλι μετά από το χτες.
και στο σήμερα, λίγα λεπτά λιγότερη, ξαπλωμένη με φλούδες σύννεφα στον ουρανό, νωχελική και θερμή, καλοκαιριάτικη, υπέροχη.
κλείστηκα μέσα. μέσα σε τοίχους, μισόφωτο. το μυαλό μου μου κάνει επαναληπτικές κινήσεις, λούπες, να βρει στη σκέψη τα σημεία, τα κομποδεμένα σημεία που ορίζουν αυτό το άρπαγμα που φορές φορές νοιώθω.
το μαγνητικό τρέχω στο γκρεμνό. τόσες αδυναμίες. τόσες αδυναμίες. πόσες αδυναμίες πια.
ανθρώπινες. ευλογίες και καταστροφές.
ο εαυτός μου κάθεται στο τραπέζι απέναντι και με κοιτάει.
κάνε πως δεν ξέρεις ό,τι ξέρεις και έτσι, νομίζεις, θα ξεφύγεις, νομίζεις.
εμπέδωσε, κατανόησε, συνειδητοποίησε αυτό που ξέρεις και μετά τα λέμε.
ε αυτό κάνω.
τα μεταξωτά βρακιά, μου λέει, γελώντας ειρωνικά, θέλουν επιδέξιους κώλους.
σώπα! τι μεγάλη φιλοσοφία! τα ανεβάσαμε το επίπεδο πάλι.
ίσως όχι, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.
αλήθεια; είναι η αλήθεια στ αλήθεια;
μμμ ναι. πόση μπορείς ν αντέξεις;
όλη;
ωραία η αλήθεια αρχίζει από το α και τελειώνει στο α πάλι. χαχα
ας αφήσουμε τις μαλακίες. πρέπει να βγάλω απ το τσαρδί μου ένα σωρό μπίχλα. δεν έχω χρόνο για αμπελοφιλοσοφίες.
ωραία. πάμε πάλι. πόση αλήθεια μπορείς ν αντέξεις;
όλη.
πάμε μπορείς το α;
όχι
το λ;
όχι
το η;
μπα
το θ;
δεν θα τολμούσα;
το ε;
εδώ κάτι γίνεται αλλά υπάρχουν κάποιοι ενδοιασμοί
το ι;
χμμμμ δε λέω
το α, αυτό το άλλο α;
με τίποτα. είναι θέμα αρχής.
ε τότε ποια όλη την αλήθεια θες.
αυτήν την οποία λέει πως δεν είναι για τα με κάποια πράματα. μα μπορώ να τα ποθώ, φαντασιακά, γιατί έτσι εναρμονίζονται με τις νόρμες μου, γίνονται βατά και προσπελάσιμα και βιώσιμα, η τραγική αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα το φανταστικό με το πραγματικό είναι η μέρα με τη νύχτα.
καλά πας.
θα μείνω στη νύχτα. νύχτα μοναξιά άστρα. αυτά μου ταιριάζουν. και αφήνω τους άλλους να ζουν κουκουρούκου μιάου κι ευτυχισμένοι; και δε μου λείπει τίποτε.
καλά, τώρα σε πίστεψα.
ούτε εγώ δεν πιστεύω τον εαυτό μου. αλλά μπορώ να ελπίζω. λέγε λέγε κάτι θα γίνει.
σαν τι;
θα βρω κι εγώ τη δική μου πραγματικότητα που η σκιά της θα ναι η σωστή φαντασία. θα ταιριάζει το να με τ άλλο.
φέξε μου γλίστρησα.
να κοιτάς που πατάς.
τώρα είναι καλοκαίρι δε πατάω, πετάω.
εντάξει υπάρχουν κι ευτυχισμένοι στον πλανήτη.
ενώ εσύ;
εγώ χαχα, εγώ. ποιο εγώ; αυτό που βλέπω στον καθρέφτη;
ας πούμε.
μου βγάζω τη γλώσσα και μου λέω όλα περνούν.
γεγονός.
φτιάξε ένα λονγκ ντρινκ κι ας τα λόγια.
ωραία πάλι στο πιοτό θα το ρίξουμε;
μπα ένα για τη ζέστα του μεσημεριού.
σωστά. είσαι καλά;
προσπαθώ.
βάστα.
