φωσφοροατμίδα

βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει
ο ήχος της βροχής
νύχτα
από πού ήρθε η βροχή αυτή;
απρόσκλητη, με τσαμπουκά, με το έτσι το θέλω.
βροχή μου
είσαι συ;
πέφτεις απ τους ουρανούς και με το τραγούδι σου μου μουρμουράς, βροχή μου
λόγια βραχνά σε παλιά γαλλικά που δεν ξέρεις
παίζεις μια κατέντζα ενός μοναδικού πρωτότυπου κοντσέρτου
με καθηλώνεις.
βρέχει απαλά στο νησί.
χίλιες μικρές στάλες;
μικρές φωνές
παράταιρες κοπαδιαστά πέφτουν ανέμελα παντού.
στην γης, στα καλντρήμια, στις στέγες, στους εξώστες, στην παραλία, στις αμμουδιές, στα δάση, στη θάλασσα, στη γούνα μου.
το παραθύρι κάνει τακ τακ σαν το ξύλινο ποδάρι του γέρου πειρατή που γυρνάει με κεφάλι θολό απ την μπύρα και τις αναμνήσεις. και αντηχάει στα κοιμισμένα σοκάκια σαν τον χρόνο. μετράει βήματα. να πάει πού;
ήρθες τελικά.
το ξερα θα ρθεις
το περίμενα.
το ευχόμουν.
γιατί το κραυγαλέο σου ΟΧΙ ήταν το όχι δε θα σ αφήσω.
και ήρθες.
θα σαι εδώ μέχρι να κλείσουν τα μάτια μου απόψε;
θα σαι δω σαν ξυπνήσω αύριο ή θα χεις γίνει λιακάδα;
νομίζω θα σου άρεσε η λιακάδα. ένα κομμάτι γαλάζιος ουρανός.
νομίζω.
πάει πιο πολύ με το χαμόγελό σου και την ιδιοσυγκρασία σου.
αν και, αν με ρωτούσε κάποιος θα έβαζα για σένα μια χαμηλή πτήση
πάνω από ώριμα στάχυα σε μεγάλες επίπεδες πεδιάδες.
υγρή άμμο σε ψαροχώρι και τις βάρκες μαζεμένες καθώς έρχεται ο χειμώνας.
ένα δέντρο στην αυλή
ένα βιβλίο στο γραφείο
ένας περίπατος στο χωριό, πάνω στο βουνό και στο μυαλό μια μικρή ψαλμωδία.
αλλά αυτά θα τα έλεγα εγώ.
νομίζω πως, τώρα, εσύ, αρκείσαι με μια στάλα γαλάζιο.
το παράθυρο χτυπάει.
μια υπενθύμιση τ αέρα.
ναι
δεν ξεχνώ
να πω ευχαριστώ.
και δε φτάνουν όλα τα λουλούδια του κόσμου δε φτάνουν
να εκφράσουν
άστο.
ας κυλήσει κι αυτό με τη βροχή.
που κόπασε τώρα αλλά θα πάω να ξαπλώσω.
ευχαριστημένη.