Χαιρετισμός

Νύχτα Απρίλη, νέα σελήνη, ωραία νύχτα για εραστές και κλέφτες. Καλή αρχή, καληνύχτα σας.

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

παρηγορητικές αρλούμπες


μια μέρα μετά την ισημερία
η μέρα αρχίζει να εξασθενίζει και πάλι μετά από το χτες.
και στο σήμερα, λίγα λεπτά λιγότερη, ξαπλωμένη με φλούδες σύννεφα στον ουρανό, νωχελική και θερμή, καλοκαιριάτικη, υπέροχη.
κλείστηκα μέσα. μέσα σε τοίχους, μισόφωτο. το μυαλό μου μου κάνει επαναληπτικές κινήσεις, λούπες, να βρει στη σκέψη τα σημεία, τα κομποδεμένα σημεία που ορίζουν αυτό το άρπαγμα που φορές φορές νοιώθω.
το μαγνητικό τρέχω στο γκρεμνό. τόσες αδυναμίες. τόσες αδυναμίες. πόσες αδυναμίες πια.
ανθρώπινες. ευλογίες και καταστροφές.
ο εαυτός μου κάθεται στο τραπέζι απέναντι και με κοιτάει.
κάνε πως δεν ξέρεις ό,τι ξέρεις και έτσι, νομίζεις, θα ξεφύγεις, νομίζεις.
εμπέδωσε, κατανόησε, συνειδητοποίησε αυτό που ξέρεις και μετά τα λέμε.
ε αυτό κάνω.
τα μεταξωτά βρακιά, μου λέει, γελώντας ειρωνικά, θέλουν επιδέξιους κώλους.
σώπα! τι μεγάλη φιλοσοφία! τα ανεβάσαμε το επίπεδο πάλι.
ίσως όχι, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.
αλήθεια; είναι η αλήθεια στ αλήθεια;
μμμ ναι. πόση μπορείς ν αντέξεις;
όλη;
ωραία η αλήθεια αρχίζει από το α και τελειώνει στο α πάλι. χαχα
ας αφήσουμε τις μαλακίες. πρέπει να βγάλω απ το τσαρδί μου ένα σωρό μπίχλα. δεν έχω χρόνο για αμπελοφιλοσοφίες.
ωραία. πάμε πάλι. πόση αλήθεια μπορείς ν αντέξεις;
όλη.
πάμε μπορείς το α;
όχι
το λ;
όχι
το η;
μπα
το θ;
δεν θα τολμούσα;
το ε;
εδώ κάτι γίνεται αλλά υπάρχουν κάποιοι ενδοιασμοί
το ι;
χμμμμ δε λέω
το α, αυτό το άλλο α;
με τίποτα. είναι θέμα αρχής.
ε τότε ποια όλη την αλήθεια θες.

αυτήν την οποία λέει πως δεν είναι για τα με κάποια πράματα. μα μπορώ να τα ποθώ, φαντασιακά, γιατί έτσι εναρμονίζονται με τις νόρμες μου, γίνονται βατά και προσπελάσιμα και βιώσιμα, η τραγική αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα το φανταστικό με το πραγματικό είναι η μέρα με τη νύχτα.
καλά πας.
θα μείνω στη νύχτα. νύχτα μοναξιά άστρα. αυτά μου ταιριάζουν. και αφήνω τους άλλους να ζουν κουκουρούκου μιάου κι ευτυχισμένοι; και δε μου λείπει τίποτε.
καλά, τώρα σε πίστεψα.
ούτε εγώ δεν πιστεύω τον εαυτό μου. αλλά μπορώ να ελπίζω. λέγε λέγε κάτι θα γίνει.
σαν τι;
θα βρω κι εγώ τη δική μου πραγματικότητα που η σκιά της θα ναι η σωστή φαντασία. θα ταιριάζει το να με τ άλλο.
φέξε μου γλίστρησα.
να κοιτάς που πατάς.
τώρα είναι καλοκαίρι δε πατάω, πετάω.
εντάξει υπάρχουν κι ευτυχισμένοι στον πλανήτη.
ενώ εσύ;
εγώ χαχα, εγώ. ποιο εγώ; αυτό που βλέπω στον καθρέφτη;
ας πούμε.
μου βγάζω τη γλώσσα και μου λέω όλα περνούν.
γεγονός.
φτιάξε ένα λονγκ ντρινκ κι ας τα λόγια.
ωραία πάλι στο πιοτό θα το ρίξουμε;
μπα ένα για τη ζέστα του μεσημεριού.
σωστά. είσαι καλά;
προσπαθώ.
βάστα.



Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020

φωσφοροατμίδα



βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει
ο ήχος της βροχής
νύχτα
από πού ήρθε η βροχή αυτή;
απρόσκλητη, με τσαμπουκά, με το έτσι το θέλω.
βροχή μου
είσαι συ;
πέφτεις απ τους ουρανούς και με το τραγούδι σου μου μουρμουράς, βροχή μου
λόγια βραχνά σε παλιά γαλλικά που δεν ξέρεις
παίζεις μια κατέντζα ενός μοναδικού πρωτότυπου κοντσέρτου
με καθηλώνεις.
βρέχει απαλά στο νησί.
χίλιες μικρές στάλες;
μικρές φωνές
παράταιρες κοπαδιαστά πέφτουν ανέμελα παντού.
στην γης, στα καλντρήμια, στις στέγες, στους εξώστες, στην παραλία, στις αμμουδιές, στα δάση, στη θάλασσα, στη γούνα μου.
το παραθύρι κάνει τακ τακ σαν το ξύλινο ποδάρι του γέρου πειρατή που γυρνάει με κεφάλι θολό απ την μπύρα και τις αναμνήσεις. και αντηχάει στα κοιμισμένα σοκάκια σαν τον χρόνο. μετράει βήματα. να πάει πού;
ήρθες τελικά.
το ξερα θα ρθεις
το περίμενα.
το ευχόμουν.
γιατί το κραυγαλέο σου ΟΧΙ ήταν το όχι δε θα σ αφήσω.
και ήρθες.
θα σαι εδώ μέχρι να κλείσουν τα μάτια μου απόψε;
θα σαι δω σαν ξυπνήσω αύριο ή θα χεις γίνει λιακάδα;
νομίζω θα σου άρεσε η λιακάδα. ένα κομμάτι γαλάζιος ουρανός.
νομίζω.
πάει πιο πολύ με το χαμόγελό σου και την ιδιοσυγκρασία σου.
αν και, αν με ρωτούσε κάποιος θα έβαζα για σένα μια χαμηλή πτήση
πάνω από ώριμα στάχυα σε μεγάλες επίπεδες πεδιάδες.
υγρή άμμο σε ψαροχώρι και τις βάρκες μαζεμένες καθώς έρχεται ο χειμώνας.
ένα δέντρο στην αυλή
ένα βιβλίο στο γραφείο
ένας περίπατος στο χωριό, πάνω στο βουνό και στο μυαλό μια μικρή ψαλμωδία.
αλλά αυτά θα τα έλεγα εγώ.
νομίζω πως, τώρα, εσύ, αρκείσαι με μια στάλα γαλάζιο.
το παράθυρο χτυπάει.
μια υπενθύμιση τ αέρα.
ναι
δεν ξεχνώ
να πω ευχαριστώ.
και δε φτάνουν όλα τα λουλούδια του κόσμου δε φτάνουν
να εκφράσουν
άστο.
ας κυλήσει κι αυτό με τη βροχή.
που κόπασε τώρα αλλά θα πάω να ξαπλώσω.
ευχαριστημένη.