Σαββατόβραδο κι απόψε, με καθυστέρηση μια μέρας μπήκε η πίτσα στο φούρνο, αφού βεβαιωθήκαμε με το 3-1 πως υπάρχει ελπίς να πάμε παραπέρα, εκεί που χορεύουν και δεν απελπίζονται αλλά πεθαίνουν ευτυχείς - μα η ζέστη, μα η σάμπα όλο και κάτι θα είναι το μπόνους που εμείς δεν έχουμε, έχουμε δηλαδή μιας και ακόμη κυκλοφοράμε με τα τισέρτια, πάλι καλά γιατί αλλιώς μας έβλεπα σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Υπάρχει μια αλληλεγγύη στην ανοησία. Παράδοξο ίσως ακούγεται αλλά είναι έτσι. Υπάρχει μια αδελφικότητα στη μωρία. Και μετά θυμός. Ξέρετε, των ανοήτων. Μη μας λέτε φταίμε εμείς. Λένε.
Λέμε. Λέω.
Δε φταίω εγώ. Υπάρχει μια υπέρτατη συνωμοσία. Ναι! Αμέ! Τα ξέρω όλα! Είμαι ψυλλιασμένη. Αμ τί!
Λέει ο λαός άσχημο στην κούνια όμορφο στη ρούγα και τ ανάπαλι. Εκεί στη γωνιά Αναπαλιού και ΥΜ -αυτή είναι η υπέρτατη μαλακία- εκεί βρίσκεται η γενιά του Πολυχνείου. Που πολύ αγωνίστηκε, δικαίως εκθειάστηκε κι ενδόξως εκθρονίστηκε λόγω της υλικοπάθειας -πςςςςςς! νέα λέξη! , της χρηματολαγνείας και του ΥΑ -υψίστου ανεπιπεδισμού.
Κι αυτά πρόλαβα να γίνουν πριν ακόμη μα γίνει το φατσομπούκι βίωμα! Αχ ο Έλλην! προπορεύεται πάντα πάντα.
νόμιζα που είχα 8 τσιγάρα, μα μόλις άναψα ένα κι εγιναν έξι. Θάμα κι αυτό τ αποψινό!
που λέτε που λέτε δεν είμαι πικρόχολη, θυμάμαι που ήμουνα παιδίσκη και κάποιος μου είπε φτύσε χρυσό μου να δώσουμε του κυρίου στο σταυρό που διψεί. -αστειότητες- στο θέμα μας droit au but που λεν κι αυτοί οι φιλέλληνες -διαβάστε λίγο ελεύθερους πολιορκημένους και θα ενημερωθείτε.
Τον τελευταίο καιρό νοιώθω σαν ν ανήκω στην ωραία φυλή των λευκορώσσων. των πολικών αρκούδων. ενός είδους προς εξαφάνιση. Το νοιώθω μέσα μου βαθειά. Μαθαίνω τα νέα του κόσμου τούτου και συνταράζομαι. Γι αυτό μερικώς ευθύνη έχει που έγιναν κάτι ψιλοσεισμοί. Μετά η φιλόπονος θεραπεύτρια μου λέει να μην κάνω τόση φασαρία έτσι είναι η ζωή και πως να την αλλάξεις κι αναρωτιέμαι αν τελικά πρέπει απαραιτήτως να επεκτείνω τις γνωριμίες που κάνω στις μπουζουκερί ή να τις αφήνω να χάνονται με το πρώτο γλυκό πρωινό φως. ε;
Αυτές οι φιλόπονες κι ανοργασμικές -δεν υπάρχουν ανοργασμικές γυναίκες υπάρχουν ακαμάτηδες άνδρες- αυτές δίνουν τέτοιου είδους συμβουλές γιατί οι άλλες, ΟΙ ΑΛΛΕΣ οι πολύ ευχαριστημένες σου ρίχνουν μόνο μια ματιά και σου λένε Είσαι μια χαρά γιατί είναι αυτές του λόγου τους μια χαρά κι ένα μάτσο επιτυχημένα πηδήματα, γι αυτό.
Σήμερα θέλω να ταμπουρωθώ στο τσαρδί μου και να εγείρω μια δική μου επαναστατική σημαία.
θα είναι ένα δώρο στον εαυτό μου.
Κάντε δώρα του εαυτού σας;
Η πλανιέστε πλάνην μεγάλη πως είναι για σας αλλά εν τέλει είναι για τα μάτια κάποιου άλλου;
les mains fermées les yeux attachés dans le dos
πολύ ωραίο αυτό. το βρήκα κάπου κι είναι μα τελείως ανάποδο!
τα τσιγάρα έγιναν 5.
hello wall! που έλεγε και η Shirley Valentine σ εκείνη την άκρως παραισθησιoγόνα αλλά εν τέλει πεζή ταινία.
hello hello!
πάμε μελό!
πίνω τ αχείλη σου φαρμάκι, το πίνω κι αχ πώς το πονώ.
πίνω στον πόνο μου απάνω
πάνω στο μνήμα το ρηχό.
και το φεγγάρι στράτα παίρνει
μα το λυχνάρι δεν ξαποσταίνει.
Να έρθεις σα λαθρεπιβάτης απ άλλης γης την άκρη
θα μ εύρεις να σε καρτερώ.
είναι το φως πολύ λειψό.
κλείνουν τα μάτια και σφαλίζουν
κι όλα αστράφτουν κι όλα ροδίζουν
πέφτω σε πέλαο ανοιχτό.
Μα μια νυχτιά θα το μπορέσω
κοντά σου να σε συντροφέψω
κι ας είν το μέλλον ζοφερό.
Είναι η ρότα αυτή της ζήσης
ας ειν το φαγί της λιγοστό
ειν της αγάπης αρκετό.
το φαγί τς αγάπης. το πιοτί της αμαρτίας. ο αέρας της ελευθερίας. η ρίζα του καλού - ή κακού αναλόγως πως το βλέπουμε-
αλληλεπιδράσεις, εύνοιες των άστρων, περίμενε στη γωνία κι έρχομαι, αυτά that s all και τα λέμε!
