Ένα περίεργο μέρος.

  Ο Ξερόλας ζούσε σ' ένα μέρος που δεν είναι και πολύ εύκολο να το περιγράψει κανείς, γιατί, εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα  συνονθύλευμα παράξενων αντικειμένων, ένα μουσείο εξωφρενικοτήτων, ένα νεκροταφείο παρωχημένων μηχανών, η πιο χαοτική βιβλιοθήκη του κόσμου ή το εργαστήρι κάποιου σοφού επινοητή απροσδιόριστων ευρεσιτεχνιών. 
 Όμως, δεν ήταν τίποτα απ' όλ' αυτά, ή μάλλον, ήταν κάτι περισσότερο απ' όλα αυτά.
 Το μέρος λεγόταν "Το Παζάρι του Λιμανιού", κι ο ιδιοκτήτης του, ο Χάρρυ, ήταν ένας γεροθαλασσόλυκος που, ταξιδεύοντας πενήντα χρόνια στις επτά θάλασσες, αφοσιώθηκε στη συλλογή κάθε είδους αντικειμένων απ' τα εκατοντάδες λιμάνια που επισκεπτόταν.΄
 Οταν γέρασε, ο Χαρρυ  αποφάσισε ν' αλλάξει τη ζωή του θαλασσινού με αυτήν του ναυτικού της στεριάς, κι άνοιξε ένα μαγαζί με όλα τ' αντικείμενα που είχε συλλέξει. Νοίκιασε ένα τριώροφο στο δρόμο του λιμανιού, κι επειδή ο χώρος δεν του έφτανε για να στεγάσει την παράξενη συλλογή του, νοίκιασε και το διπλανό κτήριο, ένα διώροφο, αλλά και πάλι είχε πρόβλημα. Τελικά, αφού νοίκιασε κι ένα τρίτο κτήριο, κατέληξε ότι είχε πια τον αναγκαίο χώρο για να διατάξει τα συλλέκτικά του αντικείμενα - βέβαια, σύμφωνα με την εντελώς ιδιότυπη αίσθησή του περί τάξης.
 Στα τρία σπίτια που συνδεόταν με διαδρόμους και στενές σκάλες, θα πρέπει να υπήρχαν γύρω στο ένα εκατομμύριο αντικείμενα, απ' τα οποία αξίζει να ξεχωρίσουμε:
 Επτά χιλιάδες διακόσια καπέλα με ελαστικά γείσα, για να μη τα παίρνει ο αέρας.
 Εκατόν εξήντα τιμόνια από καράβια που, απ' το γυρίζουν όλον τον κόσμο, μπέρδεψαν την πλώρη με την πρύμνη του.
 Διακόσια σαράντα πέντε καραβοφάναρα από πλεούμενα που αψήφισαν τις πιο πυκνές ομίχλες.
 Δώδεκα πομπούς ασυρμάτου, στραπατσαρισμένους απ' τα χέρια εξοργισμένων καπετάνιων.
 Διακόσιες πενήντα έξι πυξίδες που δεν έχασαν ποτέ τον μπούσουλα.
 'Εξι ξύλινους ελέφαντες σε φυσικό μέγεθος.
 Δύο στρουθοκαμήλους, βαλσαμωμένες την ώρα που αγναντεύουν την έρημο.
 Μια βαλσαμωμένη πολική αρκούδα, που είχε στην κοιλιά της το - επίσης βαλσαμωμένο - δεξί χέρι ενός Νορβηγού εξερευνητή.
 Επτακόσιους ανεμιστήρες που τα πτερύγιά τους δημιουργούσαν τις δροσερές αύρες των δειλινών στους τροπικούς.
 Χίλιες διακόσιες αιώρες από γιούτα, η κάθε μια εφοδιασμένη μ' ένα πιστοποιητικό που εγγυόταν τα καλύτερα όνειρα.
 Χίλιες τριακόσιες μαριονέττες της Σουμάτρας που είχαν ερμηνεύσει αποκλειστικά ιστορίες αγάπης.
 Εκατόν είκοσι τρεις προβολείς διαφανειών, καθένας με το "καρουσέλ" του, που έδειχναν τοπία στα οποία μπορεί ο καθένας να ζήσει ευτυχισμένος για πάντα. 
 Πενήντα τέσσερις χιλιάδες μυθιστορήματα σε σαράντα επτά γλώσσες.
 Δύο αντίγραφα του Πύργου του Άιφελ - το πρώτο, φτιαγμένο με μισό εκατομμύριο βελόνες ραψίματος' το δεύτερο, με τριακόσιες χιλιάδες οδοντογλυφίδες.
 Τρία κανόνια εγγλέζικων πειρατικών. 
 Δεκαεπτά άγκυρες που βρέθηκαν στο βυθό της Βόρειας Θάλασσας.
 Δύο χιλιάδες πίνακες με ηλιοβασιλέματα.
 Δεκαεφτά γραφομηχανές, που κάποτε άνηκαν σε σπουδαίους συγγραφείς.
 Εκατόν είκοσι οχτώ φανελένιες σκελέες, για άντρες ύψους πάνω από δύο μέτρα.
 Επτά φράκα για νάνους.
 Πεντακόσιες ΄πίπες από αφρό της θάλασσας.
 Έναν αστρολάβο, προσηλωμένο επίμονα στο σταυρό του Νότου.
 Επτά γιγαντιαία κοχύλια που, όταν τα έβαζες στο αυτί σου, άκουγες αχούς από μυθικά ναυάγια.
 Δώδεκα χιλιόμετρα κόκκινο μετάξι.
 Δύο μπουκαπόρτες υποβρυχίων.
 Και πολλά άλλα, που θα μας έπαιρνε πολύ να τ' απαριθμήσουμε.
 Ο Χάρρυ είχε δύο μασκότ : ένα χιμπαντζή, ονόματι Ματίας, που ασκούσε χρέη ταμία και υπεύθυνου ασφαλείας, έπαιζε ντάμα με τον Χάρρυ ( άθλια, ασφαλώς), έπινε μπύρα και προσπαθούσε πάντα να κλέψει στα ρέστα' η άλλη μασκότ ήταν ο Ξερόλας, ένας γάτος γκρίζος, μικροκαμωμένος και ξερακιανός, που αφιέρωνε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο να διαβάζει τα χιλιάδες βιβλία που υπήρχαν εκεί μέσα.

 εικόνα