Ὢ ξείν’, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα τοὶς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι.

ευτυχώς ήρθε η βροχή. σιγανή κι επίμονη να μας αποσπάσει την προσοχή, να ξεπλύνει τις αυλές, τις βεράντες, τα μπαλκόνια.
να ξεπλύνει όσα μπορεί μια βροχή να ξεπλύνει.
αν βγαίναν οι Έλληνες έξω θα μπορούσε αυτή η φθινοπωρινή βροχούλα να ξεπλύνει το φόβο από μέσα τους;
να κυλήσει και να φύγει να πάει στους υπονόμους, να χαθεί;
κι όταν χαθεί κι ανοίξουν τα μάτια, ποια άλλη βροχή, δυνατή, των ματιών θ αναβλύσει στη συνειδητοποίηση του πόσο έρμαια γινόμαστε προκειμένου να διασφαλίσουμε... τί;

η βροχή δυναμώνει.
αν μη τι άλλο φτιάνει ένα κουκούλι για εμάς που είμαστε ασφαλείς στα σπίτια μας.

ας πούμε πως κι η βροχή από μόνη της είναι μια μικρή επανάσταση.
έτσι, για να πούμε πως το ζήσαμε σήμερα και το γευτήκαμε.
σήμερα που αποδείχτηκε μεγαλοπρεπώς ότι αυταπατόμαστε  και στρουθοκαμηλίζουμε βάζοντας το κεφάλι σε κομματικές λαιμητόμους που τις χειρίζονται -χαριτωμένοι και μη- δήμιοι των οποίων ποσώς ιδρώνει το αυτί τους για ηθική ή Ελλάδα αλλά πληρώνονται όχι με το κεφάλι αλλά με τη ντουζίνα ή την εκατοντάδα.
μια γερή εκλογική μπάζα και ιδού! ευτυχία και εορτασμοί. σύντομοι καθώς ήρθε κι η βροχή. ευτυχώς.
ω όλοι αυτοί οι συριζαίοι που ψήφισαν το όχι και τώρα χαίρονται, γιατί χαίρονται;

και τώρα;
ένα ψέμα, μια αμετανόητη ανοησία, κι ένα θανάσιμο αμάρτημα. αυτά στο βάθρο' το ιδανικό υπόβαθρο βιτρίνα για λογής λογής εγκλήματα.

φέρνω στο νου μου τον Πετρούσκα για κάποιο λόγο, ο καραγκιοζοπαίχτης που του εμφύσησε τη ζωή τον σκότωσε αλλά ήταν αθώος, όπως είπε,γιατί ο Πετρούσκα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μόνο μια άψυχη μαριονέτα. και το βράδυ, γυρνώντας στη σκηνή του τον περίμενε το πνεύμα του Πετρούσκα για μια οργισμένη εκδίκηση.

για την ώρα σιωπή.
βροχή.

μικρό κόμμα, μεγάλο κέφι.

As good as dead

βαρέθηκα να πεθαίνουν οι φίλοι μου. βαρέθηκα να λιγοστεύω.

πρώιμο καλοκαιράκι στο μικρό θεατράκι πλάι στη θάλασσα και γίνονταν συναυλία με νεοφώτιστα γκρουπάκια. "Αφρόψαρα" ονομαζόταν το μίνι φεστιβάλ. και μέσα στα πολλά Αφρόψαρα να σου κι ένας νεαρούλης να τραγουδά με συνεσταλμένη φωνή Wild thing, you make my heart sing.

νεαρούλης με κακές συνήθειες, πάντα καβάλα στο ποδήλατο κι εμείς με τα πόδια, αμάν ιππότη μου!

οι συναντήσεις μας σπάνιες. κάτι σαν την έκλειψη. έπρεπε να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του για να βρεθούμε. τον ενοχλούσε που του μιλούσα με τα μάτια. τον κοιτούσα και μου έλεγε "Σταμάτα πια να μιλάς!"

και μετά; μετά ήρθε το καφέ Σαντάν. ζωντανή μουσική και τα ρέστα και καθόμαστε σ ένα τραπεζάκι παρέα μεγάλη. λέμε και κάνουμε όλων των ειδών τα χαζά. κι εκεί, ανάμεσα βλακείας και ξεπιάσματος, εκεί, ξάφνου όλα άλλαξαν κι έγιναν ατμός. ατμός ατμένιος, έγινα σύννεφο, έγινα ένας γαλαξίας, ένα νεφέλωμα, έγινα η ουσία, ο χυμός ενός δέντρου που ήσουν εσύ Άρη. γιατί ήσουν το δέντρο μου. σ έλεγα χαριτολογώντας Sunny αλλά ήσουν εσύ κι εγώ ένα δέντρο. και τώρα, αναρωτιέμαι πώς δικαιούμαι να ζω.

θα μου πει κανείς, αφού ποτέ δε ζήσατε μαζί.
ναι, αλλά το μαγικό είναι ο εαυτός του και χωρίς το μαγικό δεν υπάρχει ζωή και τελεία και παύλα και αυτά.
κι ερχόμουν κοντά σου που μ άρεζε ν αναβλύζω αυτήν την αγαπένια αγάπη.
μα τίποτα δε συναινούσε να κάνουμε παρέα.
γαμημένη μοίρα.

και βρεθήκαμε αφού χαθήκαμε και σου έκανα ένα ιδιοτελές δώρο, γιατί το να σου προσφέρω κάτι ήταν για να πάρω κι εγώ.
και ήσουν πάλι ήρεμος και ήπιος σα βούδας και γλυκός σα μελωμένο φρούτο.
και πάλι μείναμε να κοιταζόμαστε στις αντικρινές πολυθρόνες και μου λες θα φύγω.
κι έφυγε και χάθηκες και πέρασαν χρόνια πολλά ώσπου σε βρήκα δάσκαλο στο ιεκ.
τι κάνω εγώ εδώ, μου λες, άλλη είναι η δουλειά μου.
και σε κοιτούσα και σκεφτόμουν να. περάσανε τα χρόνια και πάει η μαγεία. έτσι είναι αυτά τα πράματα. και μετά, μιλώντας και συζητώντας, άρχισε πάλι η γνωστή ομιχλώδης ζάλη και από μακριά -έτσι μου φάνηκε- άκουσα τη φωνή ενός συμμαθητή να λέει "κοίτα την αυτή. τι της συμβαίνει;" και ήρθε κοντά μου και μου λέει "τί έχεις; μοιάζεις σα να είσαι μέσα σ ένα σύννεφο".
και τότε κατάλαβα πως μερικά πράματα δεν αλλάζουν ποτέ κι απλώς τα αφήνουμε σε κάποιες γωνιές αφώτιστες και δεν περνάμε ποτέ πια από δίπλα τους μην τα ταράξουμε και μην ταραχτούμε.
την τελευταία φορά που βρεθήκαμε είχε πάει στην Αυστραλία αλλά γύρισε απογοητευμένος καθώς δε βρήκε δουλειά.

Αιφνίδιος θάνατος 39χρονου Βολιώτη από παθολογικά αίτια

14 Σεπτεμβρίου 2015, 09:15

Ξαφνικά και πρόωρα κόπηκε το νήμα της ζωής για 39χρονο Βολιώτη. Ο άτυχος νέος βρέθηκε από οικείους του νεκρός στο σπίτι του.

Πρόκειται για τον Αριστοτέλη Τηλιόπουλο, η είδηση του ξαφνικού θανάτου του οποίου βύθισε στο πένθος την οικογένεια και τους φίλους του.

Από την αστυνομία η εγκληματική ενέργεια αποκλείστηκε, ενώ ο θάνατός του αποδόθηκε σε παθολογικά αίτια.

Η κηδεία του άτυχου 39χρονου θα γίνει σήμερα, στις 5 μ.μ. από τον Ιερό Ναό Μεταμόρφωσης Βόλου. 

εκείνον τον καιρό, έγραφα, έλεγα θα γίνω λογοτέχνιδα, έγραφα λοιπόν ωραίες βαρύγδουπες αράδες. και ανάμεσα, τον καιρό που κάναμε παρέα, έγραψα κι ένα δυο πράγματα που έβγαιναν από μέσα μου, από την ανάγκη να εκτονώσω αυτό το συναίσθημα. 

δεν ήταν έρωτας. ίσως δεν ήταν κι αγάπη.

ήταν κάτι σαν την ίδια την ουσία της ζωής.

αλλά εγώ είμαι και παράξενο πλάσμα τα βλέπω όλα κάπως, όπως τέλος πάντων τα βλέπω.

βρήκε ένα απ τα γραμμένα η αδελφή μου. και μου λέει. "Αυτό το παίρνω, κι όταν πεθάνεις, θα το βάλω μαζί σου στον τάφο> αυτό πρέπει να το πάρεις μαζί σου. γιατί σαν αυτό δεν υπάρχει άλλο" 

αναρωτιέμαι. σαν πέθανες στεναχωρήθηκες που δεν ανταλλάξαμε ούτε μια αγκαλιά σ αυτή τη μάταιη ζωή που έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι μας;

φαντάζομαι, όμως, πως τώρα πια δεν έχει σημασία.

τώρα πια μπορείς πάλι να γίνεις ό,τι θέλεις, κι αν μια μέρα σου κάνει κέφι να γίνει αεράκι πέρνα από δίπλα μου και θα σου δώσω ένα γλυκό φιλί.

εδώ

λογάκια του λυκαυγούς

ξάφνου γαλήνεψα.

και δεν έχω ν αποδείξω τίποτε σε κανένα.

άμα ξέρω πού πατάω και τί μου γίνεται είμαι εντάξει.

είμαι εντάξει με τον εαυτό μου πρώτιστα.

ΣΚ μπροστά μας.

εμείς αραχτοί.

βιβλιαράκι και φραπεδιά.

όσο ζω μαθαίνω.

και υπομονή.

σιμά κοντά τα Γιάννενα....

αντίδραση

το καλό και το κακό είναι δυο πράματα σε σχέση ισορροπίας.
δεν νοείται να υπάρχει το ένα δίχως τ' άλλο. αλλιώς δεν υπάρχει σύγκριση. οπότε χάνονται τα όρια.
ασφαλώς το καλό λέει, κοιτάχτε, εγώ είμαι το καλό γιατί δεν είμαι το κακό.
το κακό πάλι λέει, κοιτάχτε, εγώ είμαι το καλύτερο καλό γιατί δεν είμαι το καλό.
τι μπέρδεμα!
και ζούμε τη ζωή μας πλαισιωμένοι με τα καλά μας και τα κακά μας και τα ανάποδά μας.
τα φανερά και τα κρυφά.
και άμα φτάσει ο κόμπος στο χτένι ξεσκονίζουμε και τις γνώσεις μας και λέμε
ουδέν κακόν αμειγές καλού και ξεμπερδεύουμε.

πάντως το καλό, είτε καλό είναι, είτε κακό και απαίσιο έχει μια γοητεία, περνάει η μπογιά του.
όμως, λέω, όμως. ποιος το οριζει;
συνεχώς ο κόσμος αλλάζει, αλλάζει και η ηθική του, αλλάζει και ο προσδιορισμός του καλού και του κακού. και καθώς ο κόσμος τείνει να εξομοιωθεί μοιάζει να χάνονται οι λεπτές αποχρώσεις που είναι ειδοποιές διαφορές ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο άσπονδους  φίλους.

εδώ λοιπόν βρίσκεται αυτό που λέμε θολό τοπίο. ομιχλώδες.
εδώ, κάπου, μες σ αυτό το θολό τοπίο βρισκόμαστε κι εμείς.

κάποτε πετούσα προς μια ευρωπαική πόλη και είχε συννεφιά και ψιλόβροχο. κακομούτσουνος καιρός. μπήκα στο αεροπλάνο και ξάφνου βρέθηκα σε μια λιακαδούρα απίστευτη.
λογικό, αφού πια πετούσε ψηλά. τα σύννεφα ήταν μεν, μια στιιγμή πριν, η άμεση πραγματικότητα αλλά υπάρχουν κι άλλες!
και λέω με το νου μου.
τί κι αν του Ικάρου τα φτερά λιώσαν;
κάπως έπρεπε να γίνει μια αρχή και να πετάξει ο άνθρωπος.
σαν μια αντίδραση στη βαρύτητα.

σκέφτομαι αυτήν τη λέξη. αντίδραση.
μου αρέσει. έχει μια κινητικότητα και θέληση. αναιρεί την παθητικότητα.
ναι, μ' αρέσει.

........ μια φορά κι έναν καιρό ....
η βεράντα μου ακόμη και σήμερα κολυμπά στο φεγγαρίσιο φως.
έλεγα με το νου μου, το φεγγάρι στη θάλασσα καθρεφτίζεται και με τ απαλό της νύχτας αεράκι ραγίζει και σπα. το άλλο πρωί, πάμε στην αμμουδιά και μαζεύουμε τα φεγγαροθραύσματα που λαμπυρίζουν. τα βάζουμε στη γη ή σε γλαστρούλες και έτσι γίνονται τα φεγγαρολούλουδα.
τι ωραία!