αντίδραση

το καλό και το κακό είναι δυο πράματα σε σχέση ισορροπίας.
δεν νοείται να υπάρχει το ένα δίχως τ' άλλο. αλλιώς δεν υπάρχει σύγκριση. οπότε χάνονται τα όρια.
ασφαλώς το καλό λέει, κοιτάχτε, εγώ είμαι το καλό γιατί δεν είμαι το κακό.
το κακό πάλι λέει, κοιτάχτε, εγώ είμαι το καλύτερο καλό γιατί δεν είμαι το καλό.
τι μπέρδεμα!
και ζούμε τη ζωή μας πλαισιωμένοι με τα καλά μας και τα κακά μας και τα ανάποδά μας.
τα φανερά και τα κρυφά.
και άμα φτάσει ο κόμπος στο χτένι ξεσκονίζουμε και τις γνώσεις μας και λέμε
ουδέν κακόν αμειγές καλού και ξεμπερδεύουμε.

πάντως το καλό, είτε καλό είναι, είτε κακό και απαίσιο έχει μια γοητεία, περνάει η μπογιά του.
όμως, λέω, όμως. ποιος το οριζει;
συνεχώς ο κόσμος αλλάζει, αλλάζει και η ηθική του, αλλάζει και ο προσδιορισμός του καλού και του κακού. και καθώς ο κόσμος τείνει να εξομοιωθεί μοιάζει να χάνονται οι λεπτές αποχρώσεις που είναι ειδοποιές διαφορές ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο άσπονδους  φίλους.

εδώ λοιπόν βρίσκεται αυτό που λέμε θολό τοπίο. ομιχλώδες.
εδώ, κάπου, μες σ αυτό το θολό τοπίο βρισκόμαστε κι εμείς.

κάποτε πετούσα προς μια ευρωπαική πόλη και είχε συννεφιά και ψιλόβροχο. κακομούτσουνος καιρός. μπήκα στο αεροπλάνο και ξάφνου βρέθηκα σε μια λιακαδούρα απίστευτη.
λογικό, αφού πια πετούσε ψηλά. τα σύννεφα ήταν μεν, μια στιιγμή πριν, η άμεση πραγματικότητα αλλά υπάρχουν κι άλλες!
και λέω με το νου μου.
τί κι αν του Ικάρου τα φτερά λιώσαν;
κάπως έπρεπε να γίνει μια αρχή και να πετάξει ο άνθρωπος.
σαν μια αντίδραση στη βαρύτητα.

σκέφτομαι αυτήν τη λέξη. αντίδραση.
μου αρέσει. έχει μια κινητικότητα και θέληση. αναιρεί την παθητικότητα.
ναι, μ' αρέσει.

........ μια φορά κι έναν καιρό ....
η βεράντα μου ακόμη και σήμερα κολυμπά στο φεγγαρίσιο φως.
έλεγα με το νου μου, το φεγγάρι στη θάλασσα καθρεφτίζεται και με τ απαλό της νύχτας αεράκι ραγίζει και σπα. το άλλο πρωί, πάμε στην αμμουδιά και μαζεύουμε τα φεγγαροθραύσματα που λαμπυρίζουν. τα βάζουμε στη γη ή σε γλαστρούλες και έτσι γίνονται τα φεγγαρολούλουδα.
τι ωραία!