κόκκινο κρασί

κομπολόι συναστριών
εδώ ή εκεί ή παντού ή πουθενά
αναρχία
σκόρπια παράλληλα σύμπαντα που μπαίνουν σε τροχιά και γελούν όλα μαζί
κι ανθίζουν όλα μαζί
και οι ήλοι τους ανατέλλουν και δύουν τη ίδια στιγμή
σ εκπληκτικές ανατολές και μαγευτικές δύσεις.
κι όταν κάποια στιγμή επέρχεται η στιγμή που γίνεται σιωπή
τότε η στιγμή διευρύνεται και γίνεται ένα ατελεύτητο δευτερόλεπτο του οποίου η δόνηση πάει ως τα πέρατα όλων των κόσμων και μ 'ένα πλατάγισμα του ηχητικού κύματος όλα επαναπροσδιορίζονται και παίρνουν και πάλι μια  θέση στο συμμετρικό όπου να ναι του χαρτογραφημένου, λέμε, κόσμου μας.
κι όλα πάλι αταίριαστα είναι.

αλλά μες στο γενετικό κώδικα καθενός απ αυτά τα ανεξάρτητα αλλοπρόσαλλα σύμπαντα μπήκε η πληροφορία.
που ωριμάζοντας ίσως φέρει μια κοσμική σταυροφορία ή ίσως απλά στην επίγνωση της δυνατότητας ίσως να μπορέσουμε ν ανοίξουμε τα μάτια μας και να συνειδητοποιήσουμε αυτά τα απλά πράματα που μας ενώνουν και μας διευρύνουν ταυτόχρονα.
 για τη ώρα διανύουμε την εν Χριστώ εβδομάδα των Παθών, ημέρα της Σταύρωσης, πάθος και πένθος ομόρριζα.

κι η όλη ιστορία είναι ένα ωραίο ένδυμα. ή άσχημο; καινούριο ή πολυφορεμένο; μια νέα εμπειρία ή το χρονικό μιας προαναγγελθείσας έκβασης; πόσα παράσημα έχουμε, ολόδικά μας να βάλουμε σ αυτό το ρούχο; κερδισμένα από άνισες μάχες; από νικηφόρες μάχες με πολλές απώλειες; από άλλες νικηφόρες μάχες από τις οποίες θεωρητικά περάσαμε αλώβητοι αλλά κι εμείς με τη σειρά μας σπείραμε παράσημα να μαζέψουν οι άλλοι;

ίσως πάλι, στο πνεύμα αυτής της μέρας, ίσως πάλι το πνεύμα αυτής της μέρας να είναι αυτό ακριβώς. το να μη βάλουμε κανένα ένδυμα, να μείνουμε για λίγο γυμνοί και περιφερόμενοι στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ύπαρξής μας μέχρι να βρούμε εκείνη την για πολλούς κλειστή πόρτα του σκοτεινού δωμάτιου. είναι δωμάτιο ή είναι πόρτα εξόδου ή είναι πόρτα εισόδου; ας ανοίξουμε αυτή την πόρτα.

αιωρούμουν στο σκοτάδι και είχε κρύο. το κρύο ήταν μια αντικειμενική συνειδητοποίηση, δε μ ενοχλούσε, ήταν μια απλή διαπίστωση. πολλοί βαθμοί κάτω από το μηδέν. αλλά δεν ένιωθα μούδιασμα. μόνο άπλα. 

ο θάνατος σαν προοπτική, σα συμβάν, σα γεγονός σαν ανάμνηση είναι άρρηκτα δεμένος με την κοσμογονία.
χτίζει μέσα μας κόσμους περίεργους, πρωτόγνωρους.
είναι μια σφραγίδα με ανεξίτηλο μελάνι.

κοιτούσε το δρόμο πέρα κι ένα κάτι έκανε το τέρμα του να μοιάζει χαμένο στο πουθενά. "Κάτι που μου αρπάζει τα όνειρα σαν τα μάτια σφαλλούν, κάτι που πίνει το μεθύσι στην τελευταία γουλιά του κρασιού, κάτι που κάνει το βήμα μου βαρύ κι αφηρημένο, κάτι που ναι πλάι μου; πίσω μου; σίγουρα μπροστά μου."

εδώ, τώρα, υπάρχει μια ηλεκτρική κένωση. μια δυναμική που κάνει το αποτρόπαιο ακόμη πιο δυσεπεξέργαστο.
η θυσία.

η ύστατη προσφορά
η αναίρεση του θανάτου

δεν παίζω έτσι, λέει, πρέπει να με φοβάσαι.
μη σε μέλλει, ξέρω εγώ,

το οικειοθελώς και η γνώση.
αχ αυτή η γνώση.
έκλεισεν την παράδεισον διά παντός και όπου ξεφυτρώνει ανατροπές πολλές.

αφέθηκα σ αυτήν την πρωτόγνωρη άγνοια και δεν είχε τίποτα να κάνει με μαθηματικές εξισώσεις. ήταν απλά εκπληκτικό. να μην ξέρεις τίποτα πια αλλά να έχεις επίγνωση των πάντων.

φέτο δεν έχει εκκλησίες. οι ξύλινοι χτύποι των ήλων δε θα μπλεχτούν με τους βαρείς μεταλλικούς ήχους από τις καμπάνες, αργόσυρτους και θλιβερούς. το βιβλιαράκι της σύνοψης στο ράφι μ ένα κερί μισοκαμμένο  από τα πέρσι κάπου στις σελίδες του.

μες στο συνειδητό μας ο θάνατος είναι κάτι σαν ελάττωμα. κι όμως ζούμε τόσους πολλούς που είναι παράδοξο. με ποιους μπορούμε να πορευτούμε και ποιους δεν μπορούμε ν αντιπαλέψουμε.

σκέψεις και περισυλλογή.  κι η Άνοιξη σφριγηλή. λουλουδιασμένη. βροχοστολισμένη. ανυπάκουη.
θα περάσει μες απ τη φωτιά και καψαλισμένη θα μας οδηγήσει με σταθερά βήματα και φέτος σε μια νέα....

το κάθε πράμα στην ώρα του. έλα κοντά μου. είναι νύχτα είναι βράδυ. όλα ακόμη είναι ζωντανά. όλα ακόμη παίζονται. έλα.