νανούρισμα

 Σεργιάνι στην πόλη. Πήραμε την πόλη σβάρνα να βρούμε το ιδανικό πάρκο με την ιδανικά παγωμένη μπύρα, καταλήξαμε στο ίδιο γνωστό παγκάκι με μπύρα κουτάκι από το μαγαζάκι της γωνίας. Σ ένα παρκάκι - παιδική χαρά δίπλα σε μια εκκλησιά, γυμνό χώμα κάτω, ψηλόλιγνες κουκουναριές ολόγυρα με τα κλωνιά τους σαν πράσινα σύννεφα στατικά που φτιάνουν ένα θόλο. Εμφανίστηκε ένας άσπρος σκύλος με μαύρες βούλες και περιλαίμιο, πολύ φιλικός, ήρθε ν ανιχνεύσει την περιοχή, έριξε και μια ματιά σε μας κι έφυγε κουνώντας την ουρά του. Κάποια ώρα το διαλύσαμε και πήγε ο καθείς στο σπιτάκι του. Αντικουνουπικό, επίσκεψη στο μπάνιιο, πιτζαμάκια, μουσική, ετοιματζίδικο τσάι πολύ πράσινο, ίσως επικίνδυνο και με το δείκτη νύστας στο "δεν έχεις πέσει κάτω ακόμα;" ξάπλωσα.
Εκεί σ αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο πριν τα βλέφαρα κλείσουν από κάπου ένα σουραύλι σιγανοτραγούδησε. Γλυκιά ανυπαρξία με πλημμύρισε, έγινε πάλι το καλοκαίρι και το βράδυ η άκρη ενός κόσμου, κι ο κόσμος όλος αυτό το βήμα μετά. Αφεμένος στο πέταγμα πνοής, τραγουδάκι καληνύχτας.