Καντισόν, κεφάλαιο δέκατο όγδοο.

ΒΑΦΤΙΣΙΑ

Ο Πέτρος κι η Καμίλλη θα βάφτιζαν ένα κοριτσάκι, που η μητέρα του ήταν η παραμάνα της Καμίλλης. Η Καμίλλη ήθελε να δώσουν τ' όνομά της στη βαφτισιμιά. 
-Καθόλου, έλεγε ο Πέτρος, εφόσον είμαι κι εγώ νονός, έχω το δικαίωμα να της δώσω το όνομά μου. Γι αυτό, να τη βαφτίσουμε Πετρούλα. 
-Άκου... Πετρούλα! Τί αστείο όνομα! Καθόλου δε θέλω να τη βαφτίσω Πετρούλα. Θα την ονομάσουμε Καμίλλη. Είμαι νονά και δικαιούμα να της δώσω το όνομά μου. 
-Όχι! Ο νονός έχει περισσότερα δικαιώματα και θα το βαφτίσουμε Πετρούλα! 
-Αν το βαφτίσουμε Πετρούλα, τότε δεν μπαίνω εγώ νονά. 
-Κι αν το βαφτίσουμε Καμίλλη, δε θα μπω εγώ νονός. 
-Ε! Λοιπόν! Κάνε ό,τι θέλεις. Θα γυρέψω από το μπαμπά μου να πάρει εκείνος τη θέση μου.
-Κι εγώ, δεσποινίς, θα γυρέψω από τη μαμά σου να γίνει εκείνη η νονά αντί  εσένα.
- Πρώτα απ' όλα, είμαι βέβαιη πως η θεία δε θα το δεχτεί αυτό το όνομα. Άκου... Πετρούλα! Τί τρομερό, αποκρουστικό και γελοίο όνομα. 
-Κι εγώ είμαι βέβαιος, πως ο θείος δε θα θελήσει να τη βαφτίσουμε Καμίλλη. Τί  απαίσιο και ηλίθιο όνομα!
-Τότε, πώς δέχτηκε ο μπαμπάς μου να με βγάλουνε εμένα Καμίλλη; Για τρέχα πέστου πως είναι απαίσιο και ηλίθιο το όνομά μου! Πήγαινε, εξυπνάκια μου, και θα δεις πώς θα σου φερθεί.
-Πες ό,τι θέλεις στο κάτω - κάτω! Εγώ σου λέω πως δεν δέχομαι να μπω νονός μαζί σου για να βαφτίσουμε την Καμίλλη.
-Μπαμπά, είπε, λιγάκι πονηρά και λιγάκι έξυπνα, η Καμίλλη, τρέχοντας πιο κει και βρίσκοντας τον πατέρα της,θα 'θελες να μπεις νονός μαζί μου για να βαφτίσουμε τη μικρή Καμίλλη;

-Για ποια Καμίλλη μου συζητάς;Εγώ δεν ξέρω άλλη από σένα.
-Είναι η βαφτισιμιά μου, μπαμπά, και θέλω να την ονομάσουμε Καμίλλη. Θα τη βαφτίσουμε σήμερα. 
-Μα κι ο Πέτρος, νομίζω, θα 'ναι νονός σήμερα μαζί σου. 
-Ο Πέτρος, δε θέλει.
-Δε θέλει; τί ιδιοτροπία είναι αυτή, πάλι;
-Γιατί βρίσκει πως το όνομα Καμίλλη είναι απαίσιο και ηλίθιο. Θέλει να τη βγάλουμε Πετρούλα.
-Πετρούλα; Αυτό ακριβώς το όνομα είναι απαίσιο.
-Αυτό του λέω και δεν θέλει να με πιστέψει.
-Άκουσε, κόρη μου, προσπάθησε να συνεννοηθείς με τον ξάδελφό σου. Αν, όμως, εκείνος επιμένει να μη θέλει, τότε θα τον αντικαταστήσω εγώ.
 Ενώ η Καμίλλη συζητούσε αυτά με τον πατέρα της, ο Πέτρος έτρεξε να βρει τη μητέρα του.
-Άκουσε, μαμά: Θες να αντικαταστήσεις την Καμίλλη και να μπεις νονά μαζί μου, της μικρής που θα βαφτίσουμε σήμερα;
-Και γιατί ν' αντικαταστήσω εγώ την Καμίλλη; η παραμάνα θέλει να είναι κι εκείνη νονά.
-Θέλει να δώσει στο κοριτσάκι το όνομα Καμίλλη. Βρίσκω πολύ σαχλό το όνομα τούτο και σα νονός κι εγώ, θέλω να τη βαφτίσουμε Πετρούλα.
-Πετρούλα; Μα δεν ταιριάζει το όνομα αυτό σε κορίτσι. Όσο Πέτρος είναι όμορφο για αγόρι, το Πετρούλα ακούγεται άσχημα.
-Αχ, μαμά, σε παρακαλώ άσε με να τη βαφτίσουμε Πετρούλα. Πρώτα απ' όλα δε θέλω να την ονομάσουμε Καμίλλη. 
-Αν κανένας από τους δυο σας δεν υποχωρήσει, τότε πώς θα κανονιστεί το ζήτημα;
-Να γιατί ήρθα, μαμά, να σου ζητήσω ν' αντικαταστήσεις την Καμίλλη.
-Πρώτα απ' όλα, Πέτρο μου, έχω να σου πω μ' όλη μου την ειλικρίνεια πως δε μ' αρέσει το όνομα αυτό. ύστερα, η μαμά του κοριτσιού είναι υπηρέτρια της Καμίλλης κι όχι δική σου. Να λογαριάσεις πως εκείνη είναι που θέλει περισσότερο για νονά της κόρης της. Φαντάζομαι πως θα 'ναι πιο ευχαριστημένη αν το κορίτσι έχει το όνομα της Καμίλλης.
-Τότε, δεν μπαίνω εγώ νονός. Η Καμίλλη μπήκε εκείνη τη στιγμή.
-Λοιπόν, Πέτρο, τί αποφάσισες; Σε μία ώρα ξεκινάμε και χρειαζόμαστε ένα νονό.
-Τότε, να μη τη βγάλουμε Πετρούλα, μα ούτε και Καμίλλη.
-Αφού εσύ δεν επιμένεις για το Πετρούλα, υποχωρώ κι εγώ για το Καμίλλη. Για στάσου, όμως!Ας κάνουμε κάτι. Να ρωτήσουμε τη μητέρα του κοριτσιού τί όνομα της αρέσει. 
-Έχεις δίκιο, τρέχα να τη ρωτήσεις.
 Η Καμίλλη βγήκε τρέχοντας και σε λίγο ξαναγύρισε.
-Πέτρο, η νταντά μου θέλει να βγάλουμε την κόρη της Μαρία - Καμίλλη.
-Τη ρώτησες, μήπως, αν δεν θα 'θελε να τη βαφτίσουμε Πετρούλα, εφόσον κι εγώ είμαι νονός;
-Αν τη ρώτησα, λέει; ξέσπασε σε γέλια. Γέλασε και η μαμά μου.Είπαν πως είναι αδύνατον γιατί τ' όνομα αυτό είναι πολύ αστείο.
 Ο Πέτρος αναψοκοκκίνισε. Άρχισε όμως να σκέφτεται πιο λογικά. Σε λίγο βρήκε κι αυτός πως, πραγματικά το Πετρούλα ήταν λίγο αστείο για κορίτσι. Αναστέναξε χωρίς να πει τίποτε. 
-Πού είναι τα κουφέτα; 
-Σ ένα μεγάλο δίσκο που θα τον πάμε στην εκκλησία. Όλα είναι έτοιμα, έλα να τα δεις.
 Στο διπλανό δωμάτιο είναι όλα έτοιμα.
-Και τί χρειάζονται όλες τούτες οι πεντάρες στον άλλο δίσκο;
-Είναι για μαρτυρικά. Θα πάρουν τα παιδιά του σχολείου.
-Και θα πάμε στο σχολείο μετά τα βαφτίσια;
-Όχι. Θα τα μοιράσουμε στα παιδιά που θα στέκουν στην πόρτα της εκκλησίας.
-Καμίλλη, Πέτρο, ελάτε, φέραν το παιδάκι. Σε λίγο θα ξεκινήσουμε, φώναξε η Μαγδαληνή.
 Όλοι τους ήταν έτοιμοι. Με ζέψαν στ΄αμάξι και παρ' όλο τους το βάρος, έτρεχα μ' ενθουσιασμό.
 Όταν το αμάξι έφτασε στην εκκλησία, κατέβηκαν αμέσως. Ήρθαν σε λίγο κι οι γονείς κι όλοι τους μπήκαν μέσα. 
 Άκουσα από το ανοιχτό παράθυρο της εκκλησίας την τελετή. Το παιδάκι έκλαιγε σα να το πνίγαν. Η Καμίλλη κι ο Πέτρος βρισκόταν σε αμηχανία μπροστά σε τόσο κόσμο και μπερδεύτηκαν όταν λέγαν το "Πιστεύω". Ο παππάς τους σιγοψιθύρισε τη συνέχεια. Είδα τους δυο νονούς να κοκκινίζουν σαν τα κεράσια. Κι όμως, αυτό που συνέβαινε σ' αυτούς, το παθαίνουν συχνά κι οι μεγάλοι. 
 Όταν τελείωσε η βάπτιση, βγάλαν τον Πέτρο και την Καμίλλη στο κεφαλόσκαλο της εκκλησίας για να μοιράσουν τα κουφέτα και τις πεντάρες στα παιδιά, που συγκεντρωμένα, φώναζαν: "Να ζήσει η νεοφώτιστη. Να ζήσουν κι οι νονοί!"
 Ο Πέτρος κρατούσε το δίσκο με τις πεντάρες κι η Καμίλλη τα κουφέτα.
 ξαφνικά, εκεί που μοίραζε ο Πέτρος τις πεντάρες, να σου κι ο Αυγουστής. Απλώνει το χέρι να πιάσει δυο, πάει κάποιος άλλος να τον εμποδίσει, γλιστράει ο Αυγουστής, κάνει να πιαστεί από τον Πέτρο να μην πέσει και νά σου τους κι οι δυο κάτω, ενώ οι πεντάρες κυλούν στα σκαλιά της εκκλησίας. Χυθηκαν τ' άλλα παιδιά ν' αρπάξουν όσο μπορούσαν περισσότερες πεντάρες. Αρπάζονταν από τα μαλλιά, χτυπιόνταν, κυλούσαν χάμω, κατρακυλούσαν ξανά. Πολλά είχαν τσαλαπατηθεί, άλλα είχαν πληγωθεί κι άλλων έτρεχε αίμα η μύτη. Ο Πέτρος, που είχε σηκωθεί, έβλεπε με σοβαρότητα την κατάσταση. Το ίδιο και η Καμίλλη.
 Όταν ξανανέβηκαν στ' αμάξι, τα παιδιά 'ήταν λυπημένα αρκετά για ό,τι είχε γίνει.
 Συζητούσαν για το επεισόδιο, χωρίς όμως και να φροντίζουν να σχολιάσουν το τί το επροκάλεσε.
 Εγώ είχα δει τον Αυγουστή να θέλει να πάρει δύο πεντάρες. ο Πέτρος τον άφησε. Εκείνο όμως το άλλο παιδί, πήγε να τον εμποδίσει. Όταν πέσαν τα χρήματα, χίμηξαν όλα τα άλλα παιδιά. κι έγινε ό,τι έγινε. Αν είχαν κάποιο σεβασμό στον εαυτό τους, δεν θα γινόταν αυτό. Εγώ, σαν γάιδαρος, ποτέ μου δεν θα 'σκυβα, σε τέτοια περίπτωση, να πιάσω μια πεντάρα. Αλλά οι άνθρωποι, από μικροί, έχουν αυτήν την κακή συνήθεια. Να θέλουν να κάνουν δικό τους, αμέσως, ό,τι δεν είναι. Από δω ξεκινά όλη του η κακομοιριά. Στο τέλος, αν ο Αυγουστής ήταν κακοαναθρεμμένος, τί θα χανε εκείνο το άλλο παιδί αν δεν άπλωνε το χέρι του να τον εμποδίσει, εφόσον θα παιρνε αργότερα τη δικη του πεντάρα; Αν καμιά φορά μπορέσω και μιλήσω, θα εισηγηθώ παντού, να λείψει αυτό το έθιμο της πεντάρας. Αντί για χρήματα, να μοιράζουν άλλου είδους μαρτυρικά; μεταγιονάκια, λόγου χάρη, μικρής αξίας, που να χουνε από τη μια ή την άλλη τους όψη την Παναγίτσα, το Χριστό, τον΄Άη - Γιάννη. Δεν ξέρω αν θα το δεχτούνε αυτό οι άνθρωποι, που έκανα έθιμό τους επί τόσα χρόνια το να μοιράζουν πεντάρες. και το έθιμο δύσκολα αλλάζει. Πάντως τους τονίζω εγώ να τ' αλλάξουν,κι αν θέλουν ας το δεχτούν. Η γνώμη αυτή είναι γνώμη ενός γαϊδάρου. *
(*) Στη Γαλλία καθιέρωσαν, στα βαφτίσια, το σταυρουδάκι. Από τη Γαλλία, διαδόθηκε, αργότερα, παντού.