δάκρυ στο σκοτάδι.

αναμνήσεις από χώρες στις οποίες ποτές μας δε ζήσαμε, που στον αέρα τους βαπτίστηκε το νεογέννητό μας κορμί'
από διαδρομές με απρόσωπα τραίνα που δε θυμόμαστε, μέχρις έναν μαλακό κάμπο, μια θάλασσα γαλανή.
έπειτα στη ζωή που διαβαίνει,
σε κάθε μικρή ή μεγάλη σχέση,
ένα ζευγάρι σκουριασμένες τρυπίτσες που δείχνουν στο κενό,
από μια παραμάνα σε χαρτάκι που πάνω του ήταν ένα όνομα που ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε.
πρώτες αγάπες,
πρώτες πληγές.
κάποιες νύχτες σε ξυπνάνε και βλέπεις τον ύπνο να σε κοιτάζει σα θυμωμένο γατί με τις τρίχες ολόρθες,
ενώ απομακρύνεται μ ένα γοερό νιαουρητό.
και μετά  σιγαλιά
κι ένα νανουρίσμα που 'χεις εφεύρει
γι αυτές τις μεγάλες νύχτες, κάπου στον κόσμο.

Βήμα-βήμα νιώθω πως θα γυρίσεις

σαν το κύμα να με νανουρίσεις

μα τα βράδια όλα στο ίδιο χρώμα

γκρίζα πάντα και δεν ήρθες ακόμα.