ιστορίες μεθεορτίων

ήλθε και απήλθε το "οβελιστήριον η Ανάστασις" αλλά τα πάθη παραμένουν.
αλώβητα από το αναστάσιμο χάδι
αδυσώπητα

και μετά από μια ανάσα καλοκαιρίας, βροχή.
ανοιξάτικη τελείως
μα βροχή.

νύχτα και πόλη και όλα υπό την σκέπην αυτής της μουρμούρας
πλίτσι πλίτσι
κι εγώ αργοπεθαίνω
(χε χε αυτό το αργοπεθαίνω μου κάνει κάτι σαν το κουτσοπίνω
γουλιά γουλιά μέχρις την ύστατη γουλιά - πνοή και
αααααααααααχ πέθανα επιτέλους -πιπιτέλους πιπιτέλους; μα έχεις τέλος πάντων τέλος αυτή η αηδία; ας πατήσει κάποιος pause ή ας βγάλει τις αναθεμάτισμένες μπαταρίες απ' αυτό το άθλιο κοντρόλλλλλ-)

και γιατρειά δεν έχει αυτό το κολύμπι στις θάλασσες των φραουλιών
μες στο άρωμα απ άγριο και ξινούτσικο
του να ξυπνάς με αναμμένες τις μηχανές, να ξεμυτάς σαν το πρώτο της άνοιξης μπουμπούκι
και να εκρήγνυσαι σα το αθώρητο διάττοντα αστέρα που όλο υποσχέσεις κατακρημνίζεται στο ασυνείδητο αχ

ο κυρ Θωμας -Έντισον κι Έγδυσον
κι ο μπάρμπα Θωμάς
όλοι τους ανύμποροι.
τί να πώ; μοιάζει να λένε
Μη λες τιποτε τώρα

Δευτεράκι στο κατώφλι και μια λιακάδα υπ' ατμόν
να μας ξελογιάσει και πάλι μετά τη βροχή τη νυχτερινή
να μας συναρπάσει
με την πολλά υποσχόμενη καλοκαιρία της
να μας δώσει καυτά "αρπαχτικά" φιλιά

αμάν, αγάπη, πήρες χρώμα
αμ πώς!

κοινώς
άνοιξη
σκαμπανεβάσματα

αποδιοργανωθείτε
αναδιοργανωθείτε
επιδιορθωθείτε
καλοκαίρι στην ευθεία
μμμμμμμμμμμμ.

σμουτς
τί χωρίς φιλί; ποτέ!