Ώρος

αλό αλό!

δεν τα πήγαμε καλά με τους μετανάστες, διάβασα κάπου.
και λέω.
μα τί γίνεται εδώ;
εξετάσεις δίνουμε;

μου φαίνεται πως ζούμε το "Αμερικανικό πείραμα"
σε παραλλαγή βέβαια αλλά η ουσία ίδια.

τα πα και τα ξαναλέω
αγάπη και άνθη
-δε θα κάτσουμε, ένα νεράκι ήρθαμε να πιούμε
-μα πώς, μα πώς! περιπεράστε περικαθίστε.

έτσι πως τα βλέπω τα πράματα εμείς είμαστε για ωρεβουάρ και η Ελλάς το μεγαλείο της, θα ρθουν άλλοι να μείνουν στα σπίτια τα δικά μας, θα ομιλούν και την ελληνική με ερασμιακή προφορά μόνο οι εθνικές γιορτές θα εκλείψουν.
γη της επαγγελίας.

κομπλεξικοί που δεν ξέρουν τι θα πει λιοτρίβι (οι Ρωμαίοι άρχισαν να χάνουν την επεκτατική τους διάθεση - καλά, αυτοί δεν το λέγαν επεκτατισμό, το λέγαν εν δυνάμει κίνδυνο εισβολής- όταν απάντησαν φυλές που δεν είχαν σχέση με το ελαιόλαδο. άλλη φάρα)

τι ευρώπη και πράσινα άλογα!
εμείς είμαστε η ευρώπη, η ρίζα της ευρώπης. δικό μας και το όνομα και ο μύθος.
αλλά η ξιπασιά έχει πέραση σαν του χαζού την πειθώ. αχ αχ αχ.

είναι σαν τους αφρικανούς. που πήγε η μουσική τους στη λατινική αμερική και μετά από έτη πολλά και ζυμώματα αναφώνησαν "μα τί ωραία που είναι αυτή η ξένη μουζική! ένα θάμα!"

το πρόβλημά μας δεν είναι οι μετανάστες. είναι οι ταχαμού φίλοι μας και πιότερο τα δκα μας τα πιδιά που εκλεγμένα -μη τα βασκάνω φτου, είναι συνεπαρμένα σε κάποιο κόμικ μάλλον επιστημονικήζ  φανταζίαζ -

με πονεί και με σφάζει που δεν αντιλαβού ο εις τον πόνο τ αλλουνού
που για να γιάνουμε πρέπει να καούμε ολοσχερώς.
που ο πάγος που μας κρατάει σε μια δήθεν ισορροπία είναι λιγνός.

μέρα τη μέρα λιγοστεύει η γενιά που χε στο στόμα το φαρμάκι και το φιλί
κι απομένουμε μεις

τσιμουδιά

καταιγίδα μετά.