Αθηνά

Χρειαζόμουν "ενίσχυση" στο μάθημα των Γαλλικών. Έτσι γνωριστήκαμε. Η δασκάλα αυτή, η μαθήτρια εγώ.
Μα '"δέσαμε". "Κολήσαμε". Κι αρχίνησε μια δυνατή φιλία.
Περνούσαμε ώρες πολλές μαζί. Με βιβλία, συζητήσεις, μουσικές, με μια γλυκειά ρουτίνα.
Επαναστάτησε το σύμπαν. Η ηλικιακή διαφορά ήταν το μεγάλο θέμα. - κάτι που ποτέ στη ζωή μου δε με απασχόλησε, ποτέ δεν το πήρα υπ' όψιν μου κι ας καίγεται ο τόπος όλος-.
Έτσι, συνεχίσαμε απτόητες την καθημερινή μας παρέα. Ο μπαμπάς της με μισούσε. Ο δικός μου δεν ήθελε εντάσεις. Αφόρητη πίεση. Αλλά εμείς δεν ακούγαμε τίποτε άλλο παρά μουσικές, δε μιλάγαμε για τίποτε άλλο παρά για ποίηση και λογοτεχνία και λίγα μαθήματα οικιακών και μαγειρέματα και χαβαλές πολύς.
 Ώσπου μια μέρα, έτσι σαν απροσεξία, χαθήκαμε.
Παντρεύτηκε η Αθηνά μου, πού ήταν το ζητούμενο και γι αυτό γινόταν όλος ο σκοτωμός, έκανε έναν υπέροχο γιο και βρεθήκαμε και πάλι σε μιαν εκκλησιά λίγο καιρό μετά το γάμο μ' εμένα νονά -γιατί μου τηλεφώνησε και μου το ζήτησε και δεν επρόκειτο να της αρνηθώ.. Και δέσαμε ξανά.
Δυστυχώς η ζωή δεν είναι ρόδινη. Δίνει ρόδινα αιμάτινα δάκρυα στους γλυκούς ανθρώπους.
Και πολλές φορές βρέθηκα ξανά κοντά της σε πολύ δύσκολες καταστάσεις με μια ανυμπόρια να της προσφέρω οτιδήποτε. Αλλά δε χρειαζόταν, ίσως, τίποτ' άλλο παρά την παρουσία μου.
Και μέσα σ όλα τα προβλήματα που είχε η ίδια γύρισε κι η δική μου ζωή τούμα. Πολλές τούμπες μάλλον. Απανωτές.
Μιλούσαμε ακόμη τότε στο τηλέφωνο και ερχόταν εδώ, στο δικό μου χώρο, πάντα τυπική, πάντα ευγενική, πάντα δοτική, σωστή κυρία. Και με το πέρασμα του χρόνου όλα ξεθώριασαν. Λες τίποτα δεν έμεινε, μας έφαγε η ζωή. 
Φέτος, τη Μ Βδομάδα ήρθε ο καλύτερός μου φίλος -φίλοι από πάντα- στο Βόλο με την οικογένειά του και πήγαμε σ΄ένα τσιπουράδικο στη γειτονιά μου. Την είδα τυχαία. Είπα στα παιδιά από την παρέα που κάθονταν κοντά στο τζάμι να χτυπήσουν δυνατά για να καταλάβει πως κάποιος τη ζητά. Με είδε και χάρηκε. Κουμπαρούλα, μου είπε, θα έρθω τη Μ. Παρασευή για τα σέα σου και τα μέα σου. Ήξερα πως δε θα γινόταν αυτό αλλά καθόλου σημασία δεν είχε. Σημασία είχε πως με ανησύχηε το χρώμα των χεριών της, μ ανησύχησε κάτι πανω της. Αλλά δεν πήγε μακρυά το μυαλό μου. Φυσικά δεν ήρθε. Γειτονιά μένουμε, κάποια στιγμή μοιραία θα την έβλεπα ίσως αύριο;

KHΔEIA

Την λατρευτή μας σύζυγο, μητέρα, αδελφή και θεία
ΑΘΗΝΑ
ΡΗΓΑΚΗ - ΓΟΥΡΝΑΡΗ

που πέθανε κηδεύουμε την Τετάρτη 22 Απριλίου 2015 και ώρα 11.00 π.μ. είς τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου - Βόλου .

Δεν πηγα. Το έμαθα σήμερα. Κι απλά δεν μπορώ να το πιστέψω.

πολλές φορές θαρρούμε δεν έχουμε τίποτε στο νου μας. κάποια στιγμή ήμουν έξω σ ένα κλαμπ. και ξαφνικά μου ήρθε στα ρουθούνια τα άρωμά της κι έμεινα σύξυλη. φορούσε πάντα ένα λουλουδάτο άρωμα που μόνο αυτό της άρεσε. και τότε κατάλαβα πως η καρδιά έχει πολλές πτυχές, και πολλά μαζεμενα.

Πέρα όμως απ αυτά που είναι δικά μου, πέρα από το γεγονός πως με αγαπούσε με αφοσίωση και αγωνιούσε για την ευτυχία μου σε σημείο να με κάνει να της λέω ψέματα, η ίδια ήταν ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, ίσως πολύ ιδελιστής για τα δεδομένα της πόλης μας, ίσως που πολύ αγαπούσε. Και μια ποιήτρια με έμπνευση με φλόγα και με πολύ καλό ποιητικό λόγο.

Κι αυτό είναι το δώρο της Αθηνάς όχι για μένα αλλά και για την ανθρωπότητα. ίσως αυτή η καλή ενέργεια που είχε γράφοντας τις όχι πάντα αιδσιόδοξες αράδες της να υπάρχει κάπου στο σύμπαν. Θέλω να το πιστεύω.

Έχε γεια καλή μου φίλη της καρδιάς. Κλαίω και ξέρω θα με μαλώσεις.

Χρώμα φόντου

ιστορίες μεθεορτίων

ήλθε και απήλθε το "οβελιστήριον η Ανάστασις" αλλά τα πάθη παραμένουν.
αλώβητα από το αναστάσιμο χάδι
αδυσώπητα

και μετά από μια ανάσα καλοκαιρίας, βροχή.
ανοιξάτικη τελείως
μα βροχή.

νύχτα και πόλη και όλα υπό την σκέπην αυτής της μουρμούρας
πλίτσι πλίτσι
κι εγώ αργοπεθαίνω
(χε χε αυτό το αργοπεθαίνω μου κάνει κάτι σαν το κουτσοπίνω
γουλιά γουλιά μέχρις την ύστατη γουλιά - πνοή και
αααααααααααχ πέθανα επιτέλους -πιπιτέλους πιπιτέλους; μα έχεις τέλος πάντων τέλος αυτή η αηδία; ας πατήσει κάποιος pause ή ας βγάλει τις αναθεμάτισμένες μπαταρίες απ' αυτό το άθλιο κοντρόλλλλλ-)

και γιατρειά δεν έχει αυτό το κολύμπι στις θάλασσες των φραουλιών
μες στο άρωμα απ άγριο και ξινούτσικο
του να ξυπνάς με αναμμένες τις μηχανές, να ξεμυτάς σαν το πρώτο της άνοιξης μπουμπούκι
και να εκρήγνυσαι σα το αθώρητο διάττοντα αστέρα που όλο υποσχέσεις κατακρημνίζεται στο ασυνείδητο αχ

ο κυρ Θωμας -Έντισον κι Έγδυσον
κι ο μπάρμπα Θωμάς
όλοι τους ανύμποροι.
τί να πώ; μοιάζει να λένε
Μη λες τιποτε τώρα

Δευτεράκι στο κατώφλι και μια λιακάδα υπ' ατμόν
να μας ξελογιάσει και πάλι μετά τη βροχή τη νυχτερινή
να μας συναρπάσει
με την πολλά υποσχόμενη καλοκαιρία της
να μας δώσει καυτά "αρπαχτικά" φιλιά

αμάν, αγάπη, πήρες χρώμα
αμ πώς!

κοινώς
άνοιξη
σκαμπανεβάσματα

αποδιοργανωθείτε
αναδιοργανωθείτε
επιδιορθωθείτε
καλοκαίρι στην ευθεία
μμμμμμμμμμμμ.

σμουτς
τί χωρίς φιλί; ποτέ!

7 απλά πέπλα και ορίστε τ αποτελέσματα

Ιω     άννης 

Ιω     β

Ίω     ν

Ιω     νάς

Ιω     νάθαν

Ιω     σήφ

Ιω     ακείμ

Ίω     ν

της Ιούς; χιχι ή της Ηούς; 

άντε να ρθει ο ιωβηλαίος ν αγιάσουμε! πόσο πάει το συγχωροχάρτι; έχει να κάνει με τις εκλογές κι αν ναι κατά που πρέπει να κλίνουμε εμεί οι μη έχοντες την κεφαλήν κλίναι;

πριν πάω να ψηφίσω θα βάψω το μαλλί ξανθό μπας και με μπαγλαρώσουν και γλιτώσω από το τρομερό δίλημμα! -που δεν έχω αλλά αν είχα; χιχιχιχχιχι.

Ίωνες εν Ιωλκώ, Τζόννυ μπι γκουτ και χρόνια πολλά!!!

χίλια φώτα

δεν είναι το σπίτι που είναι ακόμη στολισμένο.
δεν είναι που με την ανάπαυλα από την κακοκαιρία είναι πάλι γεμάτος ο "παράδεισος"
δεν είναι που η κουζίνα μοσχομυρίζει.
ούτε το τζάκι που τριζοβολά.
δεν είναι ο γάτος που χουρχουρίζει στην πιο καλή θέση του καναπέ.

είναι αυτό το κάτι άλλο στην ατμόσφαιρα
ή μόνο στην καρδιά μου;
ελαφρύ σα νιφάδα χιονιού
μικρό φωτάκι ευτυχίας.

φώτα!
ν ανάψουν χίλια φώτα στη στιγμή.

4

Αυτάρεσκα μου γελάει ο νέος χρόνος κι αόμη δεν άρχισε και μου την έφερε. μα το φλουρί που δεν βρήκα, αυτό μάλλον για καλό ήταν, μα κάτι χιονοπτώσεις που αποσυντόνισαν τα πάντα και βρεθήκαμε όλοι ξέμπαρκοι κι απομακρισμένοι ο ένας από τον άλλο, έτσι ήρθε η νέα χρονιά σε μια τέλεια αποδιοργάνωση. Φτου.

Ωπ ωπ ωπ. Χρειάζεται επειγόντως διάλειμμα. Στοπ μόσιον. Η κίνηση, βέβαια, παραμένει αδιάλειπτη από το ταβάνι που στάζει καθώς η ταράτσα πότισε και τασ γνωστά, τα γνωστά. Έτσι, κινέζικα βασανιστήρια, στάλες σε λεκανίτσες για να μη ξεχνιέμαι πως ζω σ ένα υπέροχο σπίτι, μονοκατοικία στο κέντρο αλλά τα έχει τα χρονάκια τπυ και σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις του φαίνεται, χμ.

Την κοπάνησα λοιπόν μ ελεφρά πηδηματάκια και βρίσκομαι σ ένα αλλού, ένα αλλού με ζέστη και χωρίς ενοχλητικούς θορύβους να αποσπούν την προσοχή μου αλλά, ξεύρετε η ματαιότης! Ω ματαιότης!   

Είναι ποτέ ευχαριστημένος η άνθρωπος; Θηρίο. Στα καλάθια δε χωρεί κλπ κλπ
Έτσι κι εγώ. Και τώρα, που ακόμη ο νέος χρόνος είναι άγραφο χαρτί και πάλι με βρίσκω μπροστά σε κενά - μάλλον θα πρέπει να τα προσπεράσω περπατώντας προσεκτικά σαν την μικρή κόρη του φίλου μου του Νάση καθότι τα παιδία ξέρουν καλύτερα από εμάς που ξεχνάμε σιγά συγά και σταδιακά τα πάντα ούτως ώστε έλευθεροι πια να πάμε με το καλό το μεγάλο το ταξίδι.

Τι να σας πω, τι να μολογήσω! Μαντάρα πάλι έγιναν όλα και πάει η εύρυθμη λειτουργία του σύμπαντος, του προσωπικού μου σύμπαντος. Αχ λέω, αχ, πότε θ ασχολούμαι με το ζάχαρο και τηνουρία να μου φύγουν τα σεκλέτια! χοχοχοχο που λέει κι άη βασίλης. έφυγε αυτός. μου έφερε μια μικρή ατζέντα ροζ και καλή παρέα και κρασί και τζακ και Τζακ και εδέσματα -μια ωδή στο μπαχαρικό, χειμώνας γαρ,

Φέτος έλεγε να την περάσω μόνη την πρωτοχρονιά. Να πάρω μια μικρή παστούλα μον μπλαν και να βάλω μέσα ένα φλουρί κι όταν αλλάζει ο χρόνος να τη φάω και ω της εκπλήξεως να αναφωνήσω Μα τί είναι τούτο;;;; Θάμα;;;;\χαχαχα

Αλλά καλύτερα με παρέα. 

Πάω γύρω γύρω σαν τον σκύλο με την ουρά του και δε λέω πάλι τίποτε, ναι .... αλλά, ναι... αλλά, ναι.. αλλά. Αλλά τι να γίνει και ποιο το όφελος; Υπάρχει Θεός στη ΓΗ;

Es amor.

Μάάάάλιστα.

Το γνωστό χόμπυ. Κι εκεί που κερδίζεις την παρτίδα να το φύλο το χάλια και μένεις ρέστος και ταπί με πολλά αισθήματα ματαιότητας. Αλλά -πόσα αλλά θα γράψω;- όποιος χάνει στα χαρτιά... τα γνωστά. Όποιος χάνει στα χαρτιά, μάλιστα και πάλι.

Το πιο άσχημο είναι πως μετά από καραβοτσακίσματα, μεγαλώνοντας, το μόνο που εμπεδώνεις είναι ότι τελικά επιβιώνεις, ή απλά ζεις, ίσως δεν είναι το ίδιο αλλά είναι αυτό το απέραντο λευκό που δεν έχει τέλος κι εκεί αρχίζει και πάλι και δεν τελειώνει ποτέ η σιωπή.

Σιωπή.

Σε έναν ανάποδο κόσμο θα ήταν καλοκαίρι κι οι γάτες θηριώδεις και η ευωχία κι η νωχέλεια θα ήταν μακάριες στην καρδιά μου. Αλλά ποιος λέει πως κι εγώ παρόλα τα στραβά δε ζω σ ένα κόσμο ανάποδο;

- η μουσική είναι ένας μέρος του κειμένου. πολύ με πληγώνει που το γιουτιουμπ έχει για κάποιους δικούς του λόγους κατεβάσει ένα σωρό από τις μουσικές που έχω αναρτήσει. χάνεται έτσι το κάτι τι του συνόλου. έστω. μουσική τώρα.

γιορτή νέου χρόνου χωρίς φλουρί -και φέτος!

καλή χρονιά απ' την καρδιά.
χιονιάς εδώ. κόπασε τώρα το βράδυ.
να ρθει η νέα χρονιά σα μια ευχάριστη έκπληξη.
μια -αναπάντεχη;- καλοκαιρία μετά την παγωνιά.
περνάω πολύ χρόνο από τη ζωή μου μέσα στη σιωπή. σε μια χειμέρια νάρκη που δεν εκρήγνειται άμεσα αλλά μάλλον όταν θα κάνει μπαμ θα γίνει πολύς σαματάς.
τώρα ακούω κάτι ψιθύρους -αναμενόμενο κλπ κλπ-
αλλά οι ψίθυροι είναι άτονες φωνές και δεν πτοούμαι.

μέσα στη σιωπή υπάρχει κίνηση. ανεμοστρόβιλοι, καταιγίδες, θάνατοι, ζωή, κληρονομιές για να πληρώνεις, κι άλλες, αποδοχές για δέκα και βάλε ζωές.
είναι όπως με τα έντομα.
είσαι ή δεν είσαι κοντά στη ζαχαρένια κορδέλα;
έλκεσαι ή απωθείσαι;
πα πα πα παγίδες
αλλάζουμε ένα γράμμα και γίνονται παγόδες.
και γίνονται με τεθλασμένους καθρέφτες πιρόγες

ταξίδια σε ακύμαντα μονοπάτια και μια ανοιχτή θάλασσα ναααα ευχομαι

χτες το φως ήταν παντού μες στη νύχτα
το φως του χιονιού
άρα;
τα πάντα είναι σχετικά

κι η παραζάλη καλά κρατεί στις γενναίες καρδιές. αχ.

σας φιλώ.