29 Φεβρουαρίου.
μια στις τόσες! γουρλίδικη μέρα το δίχως άλλο. παρά τα τερτίπια του καιρού και των καιρών και του αβέβαιου μέλλοντος - που αν δεν ήταν αβέβαιο ποια θα ήταν κι η γοητεία του;
Χαρά σ' αυτούς που έχουν γενέθλια! επιτέλους!!
Χαρά και σε μας τους υπόλοιπους.
Όλα καλά κι αύριο πρωτομηνιά!
Αλλά σήμερα ας το απολαύσουμε, αυτές τις έξτρα 24 ωρίτσες που έχουμε κάθε τέσσερα χρόνια!
Η Καθαρή Δευτέρα ήρθε βροχερή. Αετοί αποκλεισμένοι. Μόνο οι νοεροί πετούν ψηλά, πάνω απ' τα σύννεφα. Και ταξιδεύουν ανέμελα. Η μέρα τεμπέλικη. Με φωτιά στο τζάκι κι όχι περιπλανήσεις στην εξοχή. Αλλά κι έτσι, καλά είναι!
μεταμφιέσεις
εμφανίσεις
εξαφανίσεις
παρουσίες μπρος από παρουσίες
παρουσίες μπρος από απουσίες.
με πλαστά χαρτιά σε μια ξέφρενη χώρα
θεατρικό δίχως σκηνή και αυλαία.
παγανιστικές ασκήμιες ανείπωτης ομορφιάς.
η νύχτα ρουφάει τα χρώματα όλα
ντύνεται βασίλισσα
ντύνεται ζητιάνα
ντύνεται γρίτσα καλογρίτσα
τα μεσοφόρια της άμα τα δουν τα σερνικά ζαλίζονται.
καλή μέρα για φόνους.
εικονικούς φόνους μικρής διάρκειας.
κρατούν όσο ένα ξεφάντωμα.
κάπου νοιώθω την παρουσία σου.
η νύχτα με καπέλο πλατύγυρο
φρούτα φορτωμένο
ένα της Αμάλθειας κέρας
ποταμό σκορπά τα καλούδια.
κι η μουσική σ' ένταση δαιμονική
βγήκαν τα ξωτικά με τ' όργανα
χορεύουν και τα σκιάχτρα.
έκατσα σε μια γωνιά του δρόμου
και χόρευαν μες στο κεφάλι μου οι αναμνήσεις.
κοπαδιαστά παρέες περνούν
αλλοπρόσαλλα ύφη
εποχές και καταστάσεις ανάκατες.
τί καλά θα 'ταν να 'ταν αποκριά όλο το χρόνο.
σάματι μουτσούνες δε φοράμε
και στα κανονικά μας;
του τρέντυ. του μαστ. του κομ ιλ φο.
του βολεμένου. του αβόλευτου.
του εντός κι εκτός των πλαισίων.
μουτσούνες υποταγής
κι άλλες επαναστατικές.
πρέπει να πάμε βαθειά στην καρδιά του άλλου
να ξεχάσουμε ό,τι έχουμε συγχωρέσει
στον εαυτό μας και στον κόσμο τον λοιπό.
για να βρούμε
μέσω ενός αστεϊσμού, της μασκαράτας,
μια τρομαχτική αλήθεια.
γλεντοκόπημα
άταχτο χτυποκάρδι
κι άμεσα πραξικόπημα.
επαναφορά στην προσωπική "τάξη".
μη με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια τα ξένα ξέρω την κίνησή σου, την αύρα σου. κι ας φοράς στολές από ξεχασμένους πολέμους από πολιτισμούς λησμονημένους. μα κι αν πάλι λάθος κάνω θα πω αύριο στο ραγισμένο μου καθρέφτη πως σ' αντάμωσα τάχα.
...ώρες ώρες, διαβάζοντας ένα βιβλίο, είναι σαν να κάνω μια γνωριμία μ' ένα άγνωστο πρόσωπο σ' ένα σταθμό. Πιάνουμε την κουβέντα. Αναλόγως, η συνάντησή μας κρατά λίγο ή πολύ. Αναλόγως, έχουμε πολύ ή και καθόλου διάθεση.
Κι όμως, σ΄όλη τη διάρκεια της συνεύρεσής μας, της εξομολόγησής μας, όσο χρόνο κι αν έχουμε για να τα πούμε ή να σκεφτούμε, πάντα καραδοκεί η ώρα του αποχωρισμού.
Καμιά φορά αφήνω ένα βιβλίο μισοτελειωμένο. Μόνο και μόνο για να μην φύγει. Ακυρώνω το εισιτήριο της περιέργειας για ν' ακυρώσει και το δικό του.
Και κάποιες, πολύ σπάνιες, φορές, αφήνω τα μπαγκάζια μου, ξεχνάω τη διαδρομή που είχα κατά νου ν' ακολουθήσω και συνεχίζω μαζί του. Μετά το κλείσιμο της τελευταίας του σελίδας. Κι η ζωή αλλάζει. Κι η ζωή γίνεται περιπέτεια. Ταξιδεύοντας σ' ανεξερεύνητους δρόμους του πιο παράξενου μαζί...
Travelin' light, is the only way to fly Travelin' light, just you and I One-way ticket to ecstasy Way on down, follow me Travelin' light, we can go beyond Travelin' light, we can catch the wind Travelin' light, let your mind pretend We can go to paradise Maybe once, maybe twice Travelin' light, is the only way to fly
Φωτιές στο τζάκι.
Φλόγες στο τζάμι.
Καίνε την πόλη.
Φλόγες ταξιδιάρικες.
Τις ακολουθάμε. Είμαστε κιόλας στους δρόμους. Φουλάρουμε τ' αμάξι και ξεχυνόμαστε.
Κι όπου φύγει - φύγει.
Φλόγες - φτερά στην πλάτη μας, στους ώμους μας.
Βογκάει των ταχυτήτων το κιβώτιο και τ' αμάξι μουγκρίζει κι ορμά.
Λιμασμένο θεριό σ' ένα γκρίζο ποταμό.
Τρέχει, λες, πάνω στο νερό.
Θαύμα. Μουρλαθήκαμε.
Στο ντουλαπάκι εξιτήριο υπ' ευθύνη μας, ένα φλασκί με τονωτικό, υψηλόβαθμο "ορυκτέλαιο"
και πολλά άδεια κουτάκια μπύρας.
Γλέντι νιόπαντρο μες στην καρδιά του χειμώνα.
Κλεφτήκαμε με την ανεμελιά και πάμε σ' άλλες πολιτείες, σ' άλλες παραλίες.
Το λέει η καρδούλα μας.
Που 'χει μαθητεύσει με καλό, παλιό, βρώμικο ροκ και μια δόση γαλλικής ντεκαντάνς, που μας πάει στ' άστρα και στον Άδη με το ίδιο τικέτι.
Ο χειμώνας χορεύει με μαύρο φανελάκι ξαναμμένος. Έγινε ξαφνικά καλοκαίρης κι ας η ανάσα του αχνίζει.
Με ταΐζεις ελιές μαύρες, τσακιστές.
Μου λες "κλείσε τα μάτια" και με φιλάς.
Οι μοίρες παίζουν μπριτζ σε νεφελώδη ατμόσφαιρα από τσιγάρα κατοστάρια που 'χουν πάνω τους φιλήματα, δαγκώματα κραγιόν, με ρόλλευ, ρομπίτσες και λικεράκια εις την νιοστήν.
Αδρές γραμμές της νύχτας.
Στα χαρακώματα η νέα μέρα περιμένει για μια πρωινή επίθεση.
Αλλά εμείς σ' άλλους γαλαξίες, στο ανατολικό δωμάτιο με τα παντζούρια κλειστά,
ζεστά κορμιά, φχαριστημένες ανάσες, ταξιδιού χνάρια, μιας απόδρασης, στάσης στου πόθου το καφέ για έναν ακατανόητα χρονοβόρο εσπρέσσο και πάλι μες στα ζεστά παπλώματα εκφράζοντας ένα αενάως ανανεούμενο πάθος για ζωή, για την ημέρα τη σημερινή, Κυριακή.
Νύχτα πανσελήνου και στο γύρισμα της σελίδας, η Τετάρτη.
Μα το φεγγαράκι αλλού αλαργάρει απόψε. Συννεφένια συνωμοσία. Λειψές κλεψύδρες μετράνε έναν αόρατο χρόνο. Απουσία. Στο τεφτέρι των ημερών, μια μουτζούρα. Η φωτιά στο τζάκι έχει πέσει, ένα φως ξεχύνει ολόγυρα μυστηριακό, που κάνει τις σκιές σκοτεινότερες και τους ήχους του σπιτιού που κοιμάται εντονότερους.
Σπίτια που κοιμούνται. Κοιμούνται άραγε; Ή μέσα στα σκοτάδια συνεχίζουν να μετράνε της ζωής μας, της ζωής τους στιγμές και δευτερόλεπτα;
Κάνει κρύο απόψε. Κι απόψε. Καραμελωμένα αμύγδαλα και λίγο κονιάκ στο τσάι, να ζεσταθεί η ψυχή.
Ραγδαίο χτυποκάρδι, ένα μπάλωμα φως τρυπώνει ξάφνου. Γλυκό φως σελήνης. Απαλό, γαλήνιο, αισθησιακό κι ατίθασο συνάμα. Αχ!
Μα είναι όνειρο...
μικρά, χλωμά φαντάσματα περιφρουρούν τις νύχτες μας.
κι εμείς, εκεί, στο γλυκόπιοτο υπνάκι.
ονειροπαρμένα ποτάμια κυλάν κάτω απ το μαξιλάρια μας.
άπνοιες μελιστάλαχτων ονείρων ποτισμένα.
θύελλες θυμωμένων θραυσμάτων πραγματικότητας παρεισφύουν.
σε μικρές, περίτεχνες, ισορροπίες αναλαμπών, θορύβων
σε βρίσκω
και στέκεις μ' ένα αινιγματικό χαμόγελο
κι ένα χάδι με κερνάς σαν από πλάι σου περνώ.
αχ ειν' η ζωή γαλάζια ή οι πρίγκιπες;
χρρρρρ....
εικόνες παρελαύνουν, η μια μετά τη άλλη σε μια διαδοχή φωτεινή, η νύχτα δεν περιμένει, ορμά στην αγκαλιά της νέας μέρας, καλημέρα Κυριακή!
αναμνήσεις από χώρες στις οποίες ποτές μας δε ζήσαμε, που στον αέρα τους βαπτίστηκε το νεογέννητό μας κορμί' από διαδρομές με απρόσωπα τραίνα που δε θυμόμαστε, μέχρις έναν μαλακό κάμπο, μια θάλασσα γαλανή. έπειτα στη ζωή που διαβαίνει, σε κάθε μικρή ή μεγάλη σχέση, ένα ζευγάρι σκουριασμένες τρυπίτσες που δείχνουν στο κενό, από μια παραμάνα σε χαρτάκι που πάνω του ήταν ένα όνομα που ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε. πρώτες αγάπες, πρώτες πληγές. κάποιες νύχτες σε ξυπνάνε και βλέπεις τον ύπνο να σε κοιτάζει σα θυμωμένο γατί με τις τρίχες ολόρθες, ενώ απομακρύνεται μ ένα γοερό νιαουρητό. και μετά σιγαλιά κι ένα νανουρίσμα που 'χεις εφεύρει γι αυτές τις μεγάλες νύχτες, κάπου στον κόσμο.
Είναι ο μήνας των καθαρμών. Η λέξη παράγεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω, αποβάλλω τα καθάρματα.
Ο Φεβρουάριος προστέθηκε στο Ρωμαϊκό έτος σαν ο τελευταίος μήνας από τον Πομπίλιο Νουμά και αντιστοιχούσε προς τον αττικό μήνα Ανθεστηριώνα.
Ο λαός μας τον αποκάλεσε Κουτσοφλέβαρο, επειδή έχει 28 ημέρες και κάθε τέσσερα χρόνια 29. To δίσεκτο έτος, ο λαός μας πιστεύει ότι είναι κακότυχο, γι αυτό (σύμφωνα με τις προλήψεις) δεν πρέπει να φυτεύουν αμπέλια οι γεωργοί, ούτε να γίνονται γάμοι, ούτε να χτίζονται σπίτια.
Λέγεται επίσης Φλιάρης, Ληψομήνας, Κουτσός, Κουτσούκης ή Μικρός (Κύπρος).
Στον πόντο τον Φεβρουάριο τον ονόμαζαν συνήθως Κούντουρο, γιατί έχει κοντή ουρά, αφού είναι λειψός σε σχέση με τους άλλους.
Επίσης σε κάποια μέρη λεγόταν Κούτσουρος, διότι κατά κάποιο τρόπο είναι κουτσουρεμένος.
