έγειρε το Σαββάτο στο περβάζι.

Φωτιές στο τζάκι.
Φλόγες στο τζάμι.
Καίνε την πόλη.
Φλόγες ταξιδιάρικες.

Τις ακολουθάμε. Είμαστε κιόλας στους δρόμους. Φουλάρουμε τ' αμάξι και ξεχυνόμαστε.
Κι όπου φύγει - φύγει.
Φλόγες - φτερά στην πλάτη μας, στους ώμους μας.
Βογκάει των ταχυτήτων το κιβώτιο και τ' αμάξι μουγκρίζει κι ορμά.
Λιμασμένο θεριό  σ' ένα γκρίζο ποταμό.
Τρέχει, λες, πάνω στο νερό.

Θαύμα. Μουρλαθήκαμε.
Στο ντουλαπάκι εξιτήριο υπ' ευθύνη μας, ένα φλασκί με τονωτικό, υψηλόβαθμο "ορυκτέλαιο"
και πολλά άδεια κουτάκια μπύρας.
Γλέντι νιόπαντρο μες στην καρδιά του χειμώνα.
Κλεφτήκαμε με την ανεμελιά και πάμε σ' άλλες πολιτείες, σ' άλλες παραλίες.

Το λέει η καρδούλα μας.

Που 'χει μαθητεύσει με καλό,  παλιό, βρώμικο ροκ και μια δόση γαλλικής ντεκαντάνς, που μας πάει στ' άστρα και στον Άδη με το ίδιο τικέτι. 

Ο χειμώνας χορεύει με μαύρο φανελάκι ξαναμμένος. Έγινε ξαφνικά καλοκαίρης κι ας η ανάσα του αχνίζει.

Με ταΐζεις ελιές μαύρες, τσακιστές.

Μου λες "κλείσε τα μάτια" και με φιλάς.

Οι μοίρες παίζουν μπριτζ σε νεφελώδη ατμόσφαιρα από τσιγάρα κατοστάρια που 'χουν πάνω τους φιλήματα, δαγκώματα κραγιόν, με ρόλλευ, ρομπίτσες και λικεράκια εις την νιοστήν.

Αδρές γραμμές της νύχτας.

Στα χαρακώματα η νέα μέρα περιμένει για μια πρωινή επίθεση.

Αλλά εμείς σ' άλλους γαλαξίες, στο ανατολικό δωμάτιο με τα παντζούρια κλειστά,

ζεστά κορμιά, φχαριστημένες ανάσες, ταξιδιού χνάρια, μιας απόδρασης, στάσης στου πόθου το καφέ για έναν ακατανόητα χρονοβόρο εσπρέσσο και πάλι μες στα ζεστά παπλώματα εκφράζοντας ένα αενάως ανανεούμενο πάθος για ζωή, για την ημέρα τη σημερινή, Κυριακή.

Καλημέρα.

Θα ξυπνήσω

σε λίγο....