αλαμπουρνέζικα

- μια ελεγεία πάνω στην παραπληροφόρηση, τον υπερβάλλοντα ζήλο 

και την παρέμβαση τρίτων σε ξένους μπαξέδες

 ο πολυούχος, η πλατεία, τα σκαλάκια, τα άτομα τον αριθμό 2, η εκ του μακρόθεν συνάντηση, μάλλον μια υποψία θα έλεγα, περνώντας απ τον πεζόδρομο που εφάπτεται με το προαύλιο της εκκλησίας βλέπω μια φιγούρα και λεω μπας; μπας; περνάω απ το περίπτερο με τρόπο και καρδιοχτύπι και φτάνοντας στο απέναντι πεζοδρόμια ρίχνω μια κλεφτή ματιά. εκ του μακρόθεν. 

μια καταστροφή συναντήθηκε με μια άλλη. μια ματιά όλη κι όλη. 

και μετά μες απ αυτή τη σύντομη κοσμοχαλασιά η ζωή ανασαίνει κανονικά, έχει λόγο ύπαρξης και δραστηριοποιείται. 

και λες. μα είναι δυνατόν; να υπάρχει αυτή η δυναμική ανάμεσα σε δυο ανθρώπους; να υπάρχει μια σχέση τόσης ζωτικής σημασίας; μα είναι;

η χαρά, η ελπίδα, ο ενθουσιασμός, η πίστη, το αναπάντεχο, η διαπίστωση, η έκπληξη, ο αναλογισμός.

μεγάλη η ζωή. μεγάλη σαν τις μέρες και τα λεπτά. μεγάλη σα μια στιγμή αμηχανίας. μεγάλη σα μια άλλη στιγμή έντασης, μεγάλη σαν έναν αποχαιρετισμό, μεγάλη σαν ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. τι να την κάνεις την επιείκεια της μέρας, την αταραξία του μεσημεριού, το απροσδιόριστο τ απογευματινό, τη γλύκα της νύχτας,  τι να τα κάνεις; παζλ εκατομμυρίων κομματιών, μπέρδεμα. 

δεν έχω καμμιά στεναχώρια. έχω ταξιδέψει σ αυτή τη χώρα, την εξερεύνησα καλά καλά, εγκαταστάθηκα εκεί για ένα διάστημα, παραλίγο να πάρω και ιθαγένεια αλλά προέκυψαν αναταράξεις συναισθηματικές και ανοδικές και καθοδικές καθότι όπως όλοι ξέρουμε καλά σαν πιάσεις πάτο εκεί και το φτυάρι - δώρο και σκάβε και με τα πολλά και με τα λίγα την άφησα κι έχε γεια.

πόρτες κλειστές, παρατημένα αυτοκίνητα, ληγμένα εισητήρια, λάθος ρούχα στη βαλίτσα.

άδειο πορτοφόλι χωρίς χρήμα ντιπ, χωρίς μια φωτογραφία, χωρίς τίποτα.

δεν είσαι τίποτε, δεν είμαι τίποτε, δεν υπάρχουν ταμπέλες, είμαστε τα πάντα και για πάντα. δεν έχω τίποτα να σου καταλογίσω, είσαι όπως είσαι κι είμαι όπως είμαι. 

πάμε πάμε πάμε και μη ρωτάς πού πάμε!

όχι δε θ αφήσω τίποτα να χαθεί.