Νεκρή φύση σε κήπο - Γιάννης Βαρβέρης

εναπομείναν στοιχείο ποιήσεως

και του χρόνου!

Έχω βρεθεί όπως όλοι μας 

σε πάμπολλα ξενοδοχεία. 

Μπαίνοντας στο δωμάτιο 

κατευθύνομαι προς το μπαλκόνι 

για να δω πού βλέπει: 

σε κτίρια στο σταθμό ή στη θάλασσα 

σ’ ένα φουγάρο τέλος πάντων 

ή σ’ ένα βουνό 

σε μιαν απώτατη αφορμή για ποίημα. 

Όμως απόψε το δωμάτιο έβλεπε 

σε κήπο. Με όλο λουλούδια 

γαλάζια, μωβ, άσπρα και κίτρινα 

και πίσω δέντρα 

ανοιχτά πράσινα και σκούρα δέντρα. 

Έσκυψα μήπως δω

 κάτι οτιδήποτε άλλο· όμως παντού 

λουλούδια, δέντρα και λουλούδια. 

Κι ήταν αυτό 

ένα ρίγος αγαλλίασης 

ή φρίκης 

σαν εγώ να βρισκόμουνα

 μέσα σε ποίημα 

άλλου.