δεν ξέρω τι μου φταίει αλλά τι του φταίω κι εγώ;
είπα ν αλλάξω κονάκι κι απ το κακό στο χειρότερο.
παπαπα
ουδέν όφελος. τίποτις.
η καρδιά μου ανοίξιασε κι ενώ η γάτα μου εγκυμονούσα απεσύρθη και ποιος ξέρει πού βρίσκεται και γεννοβολάει, η καρδιά η δκή μου κάνει τούμπες και αταξίες σαν να μην υπάρχει αύριο.
τόσον ζεν χαμένο, ωιμέ.
θέλω να φύγω να πάω στην εξοχή αλλά όλο και κάτι με κρατάει εδώ και δεν ξεκινάω. αλλά η εξοχή έρχεται κάθε βράδυ στα όνειρά μου και ξυπνάω με την αίσθηση της ακρογιαλιάς στις άκρες των ποδιών μου κι αυτό το γλυκό χάδι του ήλιου. ο πεινασμένος γαρ... ακομη πάπλωμα διπλό και μια ολίγη από θέρμανση δε θα έβλαπτε καθώς οι νύχτες ψυχρούτσικες ακόμη.
θα πρεπε να πάω να κοιταχτώ ίσως σ ένα γιατρό αλλά σκέφτομαι θα μου κατεβάσει τη Μαχραμπαράτα και δε θέλω τίποτε ν ακούσω. λέω καλύτερα ν ακολουθήσω τη ρωσική θεραπεία με βότκα και μαύρο τσάι. χοχο.
τώρα περί της πολιτικής, τι ν η πατρίδα μας, α! έχομε κι απ αυτό; έχομεν και παραέχομεν και υπερπατρίδα Ευρωπαική και υπερατλαντική διότι είμεθα Έλληνε κονκισταδόρες -χα!- και χουβαρντάδες με υπερταμείο και απ όλα τα ωραία και θεσπέσια κι εμείς τι θέμε πια;
ουπς
τι θέμε άραγεεεεε;
νάτα πάλι. αποσυντονίστηκε η πυξίδα με τούτα και με τ άλλα.
είναι αυτό το ζαβολιάρικο φεγγάρι. δε με θέλει μα καθόλου.
βρε δε πα να το βάζω στο σωστό το δρόμο με αντιστικτικές συνθέσεις καθώς ανατέλλον λούζει την κάμαρη του σαλονιού μου εκεί που βρίσκεται το πιάνο με την ουριτσα του, βρε που στα τζάμι του κολνάω μικρές διάτρητες φιγούρες να πάει σχήμα σαν παραμύθι, τίποτε.
με βασανίζει σταθερά.
λέω να μεταναστεύσω - καλά εδώ δεν πάω με το αστικό στην πλησιέστερη πλαζ- αλλά είναι τόσο φορεμένο πια που χάνει -λέμε τώρα- το στυλ του. και πού να πάω;
τουρίστρια σε παράλληλα σύμπαντα;
ας πάω να βάλω μια μουσική.
κύματα να γενούμε , διαθλούντες αφροί, ιριδισμοί, να μάσουμε τα θρύψαλα και τα κοχύλια, να βγει μες απ τη σιωπή μια άχνα, μια αναστεναγή. βίρα τις άγκυρες ΄ατέρμονο ταξίδι ν αρχινήσει.
μια φορά κι ένα ζαμάνι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου