πεζό

σελήνη ολάνθιστη

σελήνη οδοστρωτήρας

μας λιανίζει, μας αποδομεί, μας ξανασυναρμολογεί.

μας τελματώνει, μας απογειώνει.

μες τις φοβερές σκιές της μας στοιχειώνει

με το φως της μας αλαργεύει, μας μελώνει.

κι ένα κοπάδι σύννεφα. τρέχουν ολόγυρα απ τη μικρή τη σελήνη την άταχτη βοσκοπούλα.

που στέκει μόνη

και κάνει όλους τους άλλους να ονειρεύονται.

αυτό το εκεί πάνω που κάνει κουμάντο το εδώ κάτω πολύ μου αρέσει.

έτσι για να φεύγουμε λίγο απ το πετσί μας.

πεθύμησα καλοκαίρι πια αμάν.

τα ρούχα που φοράω μου πέφτουνε βαρειά και άχαρα με πιέζουμε με συμπιέζουνε.

δε χωράω στο πετσί μου μ αυτό το συνεχιζόμενο ψιλόβροχο.

τα φυτά μου έχουν, πάλι, άλλη άποψη, χεχ τα παράδοξα της ζήσης.

άρχισα να γίνομαι κυνική ένα κάτι pleure dans mon coeur sans raison.

αλλά ντε δεν είμαι ούτε σ εκείνη την εποχή

ούτε σ εκείνη την ποζισιόν του να ζω κάτα πως θέλω και να ξεφουρνίζω φιλοσοφίες και όλοι να θαυμάζουν. quel dommage! αχαχαχαχαχα.

τώρα, τρυπωμένη ταξιδεύω με το νου.

τσιγγάνα καρδιά. νταπα ντουπ

με μια άμαξα να περιδιαβαίνεις τον κόσμο

με μια φλόγα και μια πληγή.αχ ο κόσμος μικρός και μέγας

αχ αυτό το φως, το φως.