το νύχι

το φεγγαράκι, ένα φωτεινό νυχάκι κομμένο και πεταμένο στον ουρανό.
δεν το βλέπω. είμαι μέσα στην τρύπα μου. το νοιώθω μόνο. ίσως αυτό να μου αρκεί. ίσως και να το περιμένω να τοι δω να βασιλεύει μες απ το παράθυρό μου σε κάποια στιγμή αργότερα.
νωθρές κυλούν οι μέρες. η υπερδιέγερση της προσμονής, το κενό μετά, όλη αυτή η μαζεμένη ένταση κι η υπομονή που μοιάζουν σαν τις μικρές της νύχτας ώρες, εκείνες που όλα τα δευετρόλεπτά τους είναι αιώνες και κυλούν σα μια ουράνια τιμωρία μέσα από παλιά ρολόγια με δασκαλίστικο χτύπο. κι αυτό, αυτό, που χάνεις την ανάσα σου και μένεις σε μια μετέωρη κατάσταση και λες άρα μπορώ κι έτσι, μόνον και μόνο για να γλυκάνεις τον καημό. αλλά δεν μπορείς. αλλά μπορείς. πρέπει να μπορείς. και βγαίνεις μες στην αδιάφορη πόλη και χύνεσαι στους δρόμους και γίνεσαι για λίγες στιγμές αέρας και πετάς αλλά για πόσο; για τόσο όσο να ναι μια γλυκειά εγκατάλειψη, μια απόρριψη της πίκρας, ένα στιγμιαίο άλλο, αλλιώτικο απ αυτό, αυτό το αυτό που σε καθηλώνει σε μια πραγματικότητα που η σκακιέρα βρίσκεται παιχνίδι ενός μνησίκακου θεού. μικροί ξύλινοι μελλοθάνατοι που σου χουν γυρισμένη την πλάτη ανίδεοι για τις απελπισμένες σου κινήσεις σε μια χαμένη παρτίδα
κι η αγάπη. η αγάπη; έβλεπα χτες μια ταινία που μιλούσε για την αγάπη. ή μάλλον το πρόσχημα της αγάπης σε μια καλοστημένη παγίδα. και αυτοί που έπεσαν θύματά της , ουσιστικά ήταν θύματα όχι της αγάπης μα της φιαλαυτίας τους. αυτή τσεκουρώθηκε και μετά είπαν φταίει η αγάπη.
μα
μα η αγάπη είναι εκείνο το φως, εκείνο το καθαρό ζωογόνο φως που ενσταλάζεται μέσα σου, φως που σε παίρνει απ το χέρι, σε συντροφεύει, σε συνοδεύει., σε ταξιδεύει, γιατί όχι,  αναβλύζει από πηγές λογιών λογιών άλλες φωτεινότερες, άλλες μουντές αλλά η ισχύς τους είναι σταθερή, γεμίζει την καρδιά. και αν τύχει σε κάποια απ αυτές τις πηγές να σβηστεί το φως της θα έπρεπε να είχε δομήσει μέσα σου αυτό που για κύριο λόγο  σε τράβηξε κοντά της και να σου χει αφήσει παρακαταθήκη τη δύναμη να συνεχίσεις.
θα πρεπε. χίλια πρέπει. ποιος νοιάζεται;
κανείς.
αχ αν είχα ζήσει χίλιες ζωές θα χα χίλιες νοσταλγίες;
και θα σ έψαχνα πάλι τόσο παθιασμένα κι επίμονα;
αφήνω τη νύχτα να με κατακλύσει, αιωρούμενα σωματίδια νύχτας μικρά σκοτεινά σύμπαντα.
αφήνω τη μουσική ν απλωθεί και να σκορπίσει, άδειο το μυαλό, μόνο πνοή μια σταματημένης ανασας.
υποθαλάσσιες διαδρομές ονείρων.
ζωή σε μια ωκεάνια νύχτα. και πάλι. και πάντα;