. φεγγάρι στο
μηδέν. Όμορφα.
Αφήνουμε λεκτικά
χνάρια παίζοντας ένα παιχνίδι θησαυρού.
Ένα παιχνίδι αντικατοπτρισμού. Ένα παιχνίδι προσομοίωσης δήθεν αδιαφορίας.
Χαριτωμένο.
Δε με μέλλει δε
σε μέλλει καρφάκι δε μας καίγεται πεθαίνω για σένα, πεθαίνεις για μένα ο κόσμος
είναι άδειος χωρίς εμάς μαζί, μαργαρίτα.
Πέρασαν οι μέρες της
φθίνουσας σελήνης και φτάσαμε στο τελευταίο πέταλο που ας μη μας πει τίποτε
καλύτερα, ας τ αφήσουμε να κείται στην χώρα του μυστηρίου. Κι ας προχωρήσουμε.
Απόψε που
η ασέληνη σκοτεινιά αφήνει τ άστρα να λάμπουν λίγο περισσότερο, γίνεται μαλακιά
κουβέρτα χνουδωτή με σκεπάζει, με ζεσταίνει, μου δίνει την πνοή της, αυτή τη
μαγική ελαφριά ανοιξιάτικη βραδινή πνοή που τα μικρά ροζουλιά τριανταφυλλάκια σκορπούν
αλόγιστα χορεύοντας με τη νύχτα.
Χορεύει κι νους
μου. Χορεύει; Ή μήπως μόνο τραγουδά; Ή μήπως μόνο ξεστρατίζει κι ονειρεύεται κι ανταριάζεται; Ή
κι όλα αυτά μαζί;
Όλα, όλα μαζί. Μια νύχτα ακόμη ονειροπόλησης.
Αύριο η
πραγματικότητα θα δείξει πάλι τα δοντάκια της και πάπαλα τα περιθώρια να την
πλάσω όπως θα θελα. Μ α απόψε θα πιω
αυτό το ονειροποτήρι ως τον πάτο.
Χορεύοντας και
τραγουδώντας. Σε πείσμα όλων των καιρών και των ανοίξεων και όλων των δεινών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου