Πανσέληνος Γενάρη.

Σ ένα παλιό ινδικό χαλί η νύχτα κεντημένη. Πανώρια νύχτα. Κρύο τσουχτερό. Του Γενάρη το φεγγάρι χτυπά το τζάμι. Του Γενάρη το φεγγάρι με τη μέρα πάει να μοιάσει. Φιλάρεσκο, φιλήδονο, φωτεινό. Κι ο Σασυφής μέσα σε κατάστιχα, σε στίχους, σε στιχάκια φτιάνει ένα άλλο κιλίμι, το δικό του. Με ξέφτια καλοκαιριού, ανοιξιάτικες βροχές, φθινοπωρινές εκδρομές, χειμωνιάτικες λιακάδες, φεγγαράδες. Επιδρομές στα περασμένα. και λίγες σπίθες μέσα σε σπόρους απ' τα μελλούμενα. Μελλού - μενά. Αόρατα κύματα - κείμενα που λαγοκοιμούνται στο μυαλό, που από ένα τόσο δα διαιρούνται και πληθαίνουν. Το αύριο του αύριο ω σήμερα, ω τώρα, ω χτες! Μετρημένες οι μέρες  του Γενάρη αυτού. Απ' το εννιά στο δέκα. Άριστα. Σκουφί, κασκώλ και γάντια. Τρίζει το πεζοδρόμιο. Ο ήλιος δαγκώνει. Κι η νύχτα έρχεται μ' ένα παγερό φύσημα και τον βρίσκει στο δρόμο σ' έναν αναίτιο περίπατο. Θέλει να φτάσει πια σπίτι, να ζεστάνει τα χέρια του σε μια κούπα τσάι με  μπόλικο κονιάκ. Φτάνει κάποια στιγμή και χτυπάει δυνατά τα πόδια του στο πάτωμα της εισόδου. Πάει στην κουζίνα. Γρήγορα βράζει το νερό και με την κούπα στο 'να χέρι και μια σημερινή εφημερίδα πάει στο γραφείο του. Βάζει το μικρό του αερόθερμο σε λειτουργία. Σε λίγο με ζεσταμένα και τα πόδια και την καρδιά διαβάζει, κρατάει σημειώσεις, μουτζουρώνει, αφαιρένεται, και να! το φεγγάρι πονηρούλι του κλείνει το μάτι έξω απ' το παράθυρό του. - Γεια σου φεγγάρι, λέει έκθαμβος. Το φως, αυτό, του φεγγαριού μελαγχολικό φως, ποτίζει την κάμαρη. Σηκώνεται μαγεμένος και πάει στο υπνοδωμάτιο. Ανοίγει τις κουρτίνες και το φως μπαίνει και χύνεται σαν μαργαριταρένιο κολιέ π' απεγκλωβισμένο απ' το σκοινί σκορπιέται κι ανθίζει χίλια γιασεμιά μ' υάκινθους αγκαλιαστά. Άδειο το κρεβάτι και στο παλιό σατέν πάπλωμα λίμνες φως, σύννεφα σκιές. Κληρονομιές σιωπηλές που κρύβουν καλά τα μυστικά τους. Και δε μιλούν. Μόνο όταν έρχεται τ' όνειρο υπενθυμίζουν πως η ζωή έχει κι άλλες πορείες λοξές π' οδηγούν σε πυραμίδες μυτερές και γύρω γύρω έρημος. Π' οδηγούν σ' αυτό το σπίτι εκατό χρόνια πριν, μυρωδιές κι αντανακλάσεις σε καθρέφτες. Χλωμά φώτα και ψίθυροι. Που κρατούν και του Σασυφή τα μυστικά καλά κρυμμένα στα γαζιά τους.  Μα το φεγγάρι κάνει νάζια. Συνοδεύει το Σασυφή στην τραπεζαρία. Στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι πάνω στο τραπεζομάντιλο από οργαντίνα δυο ανισομεγέθη ασημένια κηροπήγια με λευκά κεριά, σοκολατάκια στο μπωλ και σ' ένα δίσκο μια κρυστάλλινη καράφα με ποτό και ποτήρια ολόγυρα. Κάθεται σε μια καρέκλα με λιονταρίσια πόδια και βάζει μια γενναία δόση σ' ένα ποτήρι. Το φεγγάρι μουρμουράει. ένα μελωδικό χορό των εφτά πέπλων που ξεδιπλώνεται κι ο Σασυφής θεατής μιας ουράνιας τελετουργίας, μάρτυρας ενός προσωπικού θαύματος απολαμβάνει το κρύο, τη μοναξιά και τη σιωπή σαν να 'ταν κάποιος άλλος. Κάποιος που μόλις γεννήθηκε μέσα απ' αυτό τ' απρόσμενο φωτεινό μπάλωμα και θα ζήσει μόνο ένα βράδυ ίσως. Πόσο πολύ μπορεί να είσαι βράδυ; Πόσο λίγη  μπορεί να είσαι ζωή;  Ξεστρατισμένο γλαροκοπάδι που φτερουγάει ανήσυχα η ανάσα του, μέσα στην πόλη, μέσα στη νύχτα. Κι ένα τραγούδι. Που κανείς δεν τραγούδησε ακόμη. Στα σπάργανα του νου. Βοεί. "Το ντύσιμό σου ειν' ελαφρύ και το κρύο περονιάζει". "Δε με νοιάζει". "Νόμιζα δε θα σ' εύρισκα ποτέ" "Ποτέ;" "Ποτέ πια" "Είναι άραγε το καλύτερο να με βρεις ή να μ' έχεις;" "Να σ' έχω;" "Α!  Έχεις τόσα να μάθεις ακόμα!" "Να μάθω;" "Πάντα θα μαθαίνεις, πάντα" "Μη φεύγεις! Η νύχτα είν εδώ κι εγώ αιχμάλωτός της. Κάνε μου συντροφιά!" "Πάει τώρα. Έχω φύγει πια" "Αλλά σ' έχω;" "Α πόσα θα πρέπει...."

Το φεγγάρι ασημώνει τα κλαριά του δέντρου της αυλής.  Ένας μεγαλόσωμος γάτος απαγγέλλει γατίσιες ραψωδίες. Η τραπεζαρία σκοτεινιάζει. Σηκώνεται ο Σασυφής, γυρίζει στο γραφείο και με μελάνι πασχίζει να ζωγραφίσει μια παράταση. Παράταση φωτός. Σε αρνητικό. Μικρά αγγελούδια που ακροβατούν στον ατμό των καημών του. Αχτένιστα κι ατημέλητα με φωνές παρήγορες. Και σκανταλιές συγχωρητέες. Που θα μεγαλώσουν και θα γίνουν αρχάγγελοι. Αλλά τώρα είναι σαν κι αυτόν. Μικρές στάλες σε χαρτί. Σαν κι αυτόν που ναι μια μικρή κουκκίδα στο χάρτη των ανθρώπων του σήμερα, σιωπηλή.  "Όμως αγάπη μου δε θα γενώ αρχάγγελος εγώ όσο θα σ' έχω στην αγκαλιά μου, στα όνειρά μου"  Κρακ! Ένα κομμάτι σταλακτίτη έπεσε απότομα στην αυλή. Ο Σασυφής κατευθύνει το ζεστό αέρα του αερόθερμου προς τον καναπέ και ξαπλώνει. Άδειο το κρεβάτι, Άδειο υπνοδωμάτιο. Ήρθε το φως κι έφυγε, μονάχο.