σκίτσο

Σα γεννήθηκε, δεν ήρθανε οι μοίρες.
Έφταιγε η βροχή, ένα ατύχημα στην εθνική οδό, κάποιο γλέντι αλλού ή μια αναπάντεχη αναποδιά που τις κράτησε μακρυά απ' το λίκνο τούτου του νεογέννητου βρέφους;
ό,τι και να 'ταν, δεν ήρθαν.
κι έτσι μεγάλωσε μια ζωή σαν παιδική χαρά υπό κατασκευήν' σ ένα χώρο επίπεδο κι άδειο που προσεχώς ευελπιστούσε να  έρθει εκείνο το φορτηγό, να φέρει τις τραμπάλες και τις τσουλήθρες, τις κούνιες, κάποια δέντρα και παγκάκια, μα προπαντός παιδιά. Αλλά τα εξωραϊστικά σχέδια του Δήμου Πεπρωμένου άλλαξαν γιατί, όπως κάποιος είπε στο συμβούλιο -που αυτό, ναι! έγινε με μπουφέ και πονηρά καλαμπούρια - πως δεν υπήρχε σημείο αναφοράς.
Είναι που δεν ήρθαν οι μοίρες. Να το μυράνουν το μωρό. Και βρέθηκε απ' τη μετεφηβεία κι 'επειτα να στέκει σε μια στάση λεωφορείων. Με τη σκέψη πως όλο και κάποιο θα περάσει με τη σωστή διαδρομή, τον σωστό προορισμό.
Περίμενε υπομονετικά. Πέρασαν οι γραμμές της μουσικής, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, του θεάτρου και της λογοτεχνίας εξπρές' δεν σταμάτησαν. Πέρασε βιαστικά η γραμμή των απίστευτα αισιόδοξων κι αυτή των απανταχού απαισιόδοξων. Πέρασε κι η γραμμή την δημιουργίας μέσω του μόχθου, κοντοστάθηκε αλλά δε σταμάτησε. Η ομορφιά, η καλλιφωνία, το σωματικό κάλλος κι η ψυχική ευγένεια με μίνι μπας ήθελαν ιδιαίτερο εισιτήριο κι ο οδηγός με ύφος μπλαζέ άνοιξε την πόρτα, αφού σταμάτησε μια στιγμή, και την έκλεισε αμέσως και πάλι. Η τύχη, έγραφε  ο πίνακας ανακοινώσεων περνάει μα σε ακατάστατο ωράριο.
Και περίμενε. Μέχρι που κάποιο λεωφορείο ήρθε και στάθηκε. Ανέβηκε λοιπόν και μπήκε μέσα. "Μη νοιάζεσαι", του λέει ο οδηγός, "σταματάω σ' όλες τις στάσεις. Όλες ,μα όλες τις στάσεις του κόσμου. Αν το θέλεις, μπορείς όποια στιγμή αποφασίσεις να κατέβεις"
"Παράξενο λεωφορείο", σκέφτηκε μα δεν ρώτησε τίποτε. Ανακάλυψε πως ήταν ακόμη ένα άτομο εκεί μέσα. Μόλις έκατσε, κοντά στο παράθυρο, ήρθε και κάθισε κοντά του, στο διπλανό κάθισμα. Δεν μιλούσαν, μόνο ανάσαιναν μαζί. Ένα άγνωστο άτομο που στην επόμενη στροφή πάτησε το κουμπί της στάσης. Και χωρίς να χαιρετίσει προχώρησε στην έξοδο. καθώς η πόρτα άνοιγε, μια μικρή καρτ βιζίτ έπεσε. Έτρεξε να την πάρει να τη δώσει στο άτομο που κατέβηκε. Ακόμα πιο παράξενη αυτή η στάση. Σκοτεινή και φωτεινή μαζί. Χωρίς ταμπέλες. Και ανθρώπου ψυχή πουθενά. Που πήγε; πώς ήταν δυνατόν να εξαφανιστεί σε τόσο λίγο χρόνο;
Κοίταξε την κάρτα. Είχε ένα όνομα. Του ατόμου απ το οποίο έπεσε προφανώς. Μυστήρια πράματα. ξαναγύρισε στη θέση που είχε και πριν, κοντά στο παράθυρο. Ένας νέος συνεπιβάτης βρέθηκε τώρα στο λεωφορείο και ήρθε και κάθισε πλάι του. Αυτό, πότε πότε αναστέναζε και κοιτούσε το ρολόι του. Και, πάλι, κατέβηκε σε μια στάση ολόιδια με την προηγούμενη μα καθόλου ίδια μ' όλες τις στάσεις που ήξερε. Και του έπεσε μια καρτ βιζίτ μ 'ένα όνομα. Κλείνοντας η πόρτα άλλο ένα άτομο ήρθε κι έκατσε πλάι του κι αυτό τώρα γελούσε και σιγοταγουδούσε. Του έδωσε μια κάρτα και, πριν να προλάβει ν αρθρώσει κουβέντα, πετάχτηκε έξω απ' το λεωφορείο σε μια στάση, στη γνωστή πια παράξενη στάση κι εξαφανίστηκε.
Αποφάσισε ,λοιπόν, να πάει στον οδηγό. Να τον ρωτήσει. τί σημαίνουν ολ' αυτά, μήπως και καταλάβει. Αλλά ο οδηγός πριν καλά καλά ανοίξει το στόμα του, του είπε:  "Ακόμη δεν κατάλαβες; Αυτή είναι η τελευταία διαδρομή".
Και κατάλαβε. Ψυχοπομπός το λοιπόν, αμύραντος, σύντροφος σιωπηλός, στων τελευταίων λεπτών το ταξίδι.
Κατάλαβε και γύρισε στη θέση του.
Κι όμως, κάπου μέσα του, μια μικρή σκισμή, μια λάμψη, του κάνει ένα νεύμα, ένα φωτεινό σήμα που του ψιθυρίζει πως το ταλέντο στη ζωή κανείς δεν το ορίζει. Κι εκεί, στο αέναο ταξίδι του, άρχισαν να ξεπετιούνται απ' τη σκισμή μικρές ευαίσθητες φύτρες από ήχους, χρώματα, κίνηση, από φως και σκοτάδι. έγινε ο ίδιος ένα κράμα απ όλα αυτά μαζί. Και ποτίστηκε μέσα σ αυτήν την αγάπη. Σ αυτήν τη γλυκειά μελαγχολία του μοιραίου.
Άραγε βγήκε απ' αυτό το λεωφορείο ποτέ;

Κατάφερε να πάρει κουράγιο και να πατήσει το κουμπί της στάσης;
Ή ακόμη ταξιδεύει με διαφορετικές παρέες από στάση σε στάση, σ' αυτό το δρομολόγιο που το διάλεξε αυτός ή αυτό εκείνο;

Οι μοίρες σε κοκτέιλ πάρτυ διασκεδάζουν και τον συζητάν.
Γιατί στη ζωή, τελικά, ποιος είναι πιο μοιραίος;