Χαιρετισμός

Νύχτα Απρίλη, νέα σελήνη, ωραία νύχτα για εραστές και κλέφτες. Καλή αρχή, καληνύχτα σας.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

σκίτσο


Σα γεννήθηκε, δεν ήρθανε οι μοίρες.
Έφταιγε η βροχή, ένα ατύχημα στην εθνική οδό, κάποιο γλέντι αλλού ή μια αναπάντεχη αναποδιά που τις κράτησε μακρυά απ' το λίκνο τούτου του νεογέννητου βρέφους;
ό,τι και να 'ταν, δεν ήρθαν.
κι έτσι μεγάλωσε μια ζωή σαν παιδική χαρά υπό κατασκευήν' σ ένα χώρο επίπεδο κι άδειο που προσεχώς ευελπιστούσε να  έρθει εκείνο το φορτηγό, να φέρει τις τραμπάλες και τις τσουλήθρες, τις κούνιες, κάποια δέντρα και παγκάκια, μα προπαντός παιδιά. Αλλά τα εξωραϊστικά σχέδια του Δήμου Πεπρωμένου άλλαξαν γιατί, όπως κάποιος είπε στο συμβούλιο -που αυτό, ναι! έγινε με μπουφέ και πονηρά καλαμπούρια - πως δεν υπήρχε σημείο αναφοράς.
Είναι που δεν ήρθαν οι μοίρες. Να το μυράνουν το μωρό. Και βρέθηκε απ' τη μετεφηβεία κι 'επειτα να στέκει σε μια στάση λεωφορείων. Με τη σκέψη πως όλο και κάποιο θα περάσει με τη σωστή διαδρομή, τον σωστό προορισμό.
Περίμενε υπομονετικά. Πέρασαν οι γραμμές της μουσικής, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, του θεάτρου και της λογοτεχνίας εξπρές' δεν σταμάτησαν. Πέρασε βιαστικά η γραμμή των απίστευτα αισιόδοξων κι αυτή των απανταχού απαισιόδοξων. Πέρασε κι η γραμμή την δημιουργίας μέσω του μόχθου, κοντοστάθηκε αλλά δε σταμάτησε. Η ομορφιά, η καλλιφωνία, το σωματικό κάλλος κι η ψυχική ευγένεια με μίνι μπας ήθελαν ιδιαίτερο εισιτήριο κι ο οδηγός με ύφος μπλαζέ άνοιξε την πόρτα, αφού σταμάτησε μια στιγμή, και την έκλεισε αμέσως και πάλι. Η τύχη, έγραφε  ο πίνακας ανακοινώσεων περνάει μα σε ακατάστατο ωράριο.
Και περίμενε. Μέχρι που κάποιο λεωφορείο ήρθε και στάθηκε. Ανέβηκε λοιπόν και μπήκε μέσα. "Μη νοιάζεσαι", του λέει ο οδηγός, "σταματάω σ' όλες τις στάσεις. Όλες ,μα όλες τις στάσεις του κόσμου. Αν το θέλεις, μπορείς όποια στιγμή αποφασίσεις να κατέβεις"
"Παράξενο λεωφορείο", σκέφτηκε μα δεν ρώτησε τίποτε. Ανακάλυψε πως ήταν ακόμη ένα άτομο εκεί μέσα. Μόλις έκατσε, κοντά στο παράθυρο, ήρθε και κάθισε κοντά του, στο διπλανό κάθισμα. Δεν μιλούσαν, μόνο ανάσαιναν μαζί. Ένα άγνωστο άτομο που στην επόμενη στροφή πάτησε το κουμπί της στάσης. Και χωρίς να χαιρετίσει προχώρησε στην έξοδο. καθώς η πόρτα άνοιγε, μια μικρή καρτ βιζίτ έπεσε. Έτρεξε να την πάρει να τη δώσει στο άτομο που κατέβηκε. Ακόμα πιο παράξενη αυτή η στάση. Σκοτεινή και φωτεινή μαζί. Χωρίς ταμπέλες. Και ανθρώπου ψυχή πουθενά. Που πήγε; πώς ήταν δυνατόν να εξαφανιστεί σε τόσο λίγο χρόνο;
Κοίταξε την κάρτα. Είχε ένα όνομα. Του ατόμου απ το οποίο έπεσε προφανώς. Μυστήρια πράματα. ξαναγύρισε στη θέση που είχε και πριν, κοντά στο παράθυρο. Ένας νέος συνεπιβάτης βρέθηκε τώρα στο λεωφορείο και ήρθε και κάθισε πλάι του. Αυτό, πότε πότε αναστέναζε και κοιτούσε το ρολόι του. Και, πάλι, κατέβηκε σε μια στάση ολόιδια με την προηγούμενη μα καθόλου ίδια μ' όλες τις στάσεις που ήξερε. Και του έπεσε μια καρτ βιζίτ μ 'ένα όνομα. Κλείνοντας η πόρτα άλλο ένα άτομο ήρθε κι έκατσε πλάι του κι αυτό τώρα γελούσε και σιγοταγουδούσε. Του έδωσε μια κάρτα και, πριν να προλάβει ν αρθρώσει κουβέντα, πετάχτηκε έξω απ' το λεωφορείο σε μια στάση, στη γνωστή πια παράξενη στάση κι εξαφανίστηκε.
Αποφάσισε ,λοιπόν, να πάει στον οδηγό. Να τον ρωτήσει. τί σημαίνουν ολ' αυτά, μήπως και καταλάβει. Αλλά ο οδηγός πριν καλά καλά ανοίξει το στόμα του, του είπε:  "Ακόμη δεν κατάλαβες; Αυτή είναι η τελευταία διαδρομή".
Και κατάλαβε. Ψυχοπομπός το λοιπόν, αμύραντος, σύντροφος σιωπηλός, στων τελευταίων λεπτών το ταξίδι.
Κατάλαβε και γύρισε στη θέση του.
Κι όμως, κάπου μέσα του, μια μικρή σκισμή, μια λάμψη, του κάνει ένα νεύμα, ένα φωτεινό σήμα που του ψιθυρίζει πως το ταλέντο στη ζωή κανείς δεν το ορίζει. Κι εκεί, στο αέναο ταξίδι του, άρχισαν να ξεπετιούνται απ' τη σκισμή μικρές ευαίσθητες φύτρες από ήχους, χρώματα, κίνηση, από φως και σκοτάδι. έγινε ο ίδιος ένα κράμα απ όλα αυτά μαζί. Και ποτίστηκε μέσα σ αυτήν την αγάπη. Σ αυτήν τη γλυκειά μελαγχολία του μοιραίου.
Άραγε βγήκε απ' αυτό το λεωφορείο ποτέ;

Κατάφερε να πάρει κουράγιο και να πατήσει το κουμπί της στάσης;
Ή ακόμη ταξιδεύει με διαφορετικές παρέες από στάση σε στάση, σ' αυτό το δρομολόγιο που το διάλεξε αυτός ή αυτό εκείνο;

Οι μοίρες σε κοκτέιλ πάρτυ διασκεδάζουν και τον συζητάν.
Γιατί στη ζωή, τελικά, ποιος είναι πιο μοιραίος;

27 σχόλια:

  1. Υπέροχο είναι ,μοιραία μου, υπέροχο!
    Απ' την αμαξοστοιχία εξπρες της ζωής, καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και φτιάξε και την ώρα, δεν είναι ακόμα 7. Όσο και ακατάστατα τα δρομολόγια, το ρολόι πρέπει να πηγαίνει καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χι χι με την ώρα έχω ένα θέμα!
      θα αποτανθώ στον ειδικό.

      Διαγραφή
    2. μην μπεις στον κόπο...
      Το κανα εδώ και μια βδομάδα γιατί έχω το ίδιο πρόβλημα... δείχνει 2 ώρες ακριβώς πιο αργά ... ακόμη να πάρω απάντηση και κάτι μου λεει ότι με ξέχασε... :(

      Διαγραφή
  3. Όμορφο και μελαγχολικό!
    Καλή σου μέρα, όμορφη και φωτεινή...κι ας βρέχει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. συγκινήθηκα αλήθεια...
    καλημέρα μπλουζ μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιατί στη Ζωη τελικά ποιος είναι πιο μοιραιος ; Πολυ ωραία καλή μέρα μοιραία κατα προτιμηση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ όμορφο μα συνάμα και πολύ μελαγχολικό... όπως η μέρα!
    Καλό απόγευμα να'χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. WOW!!! επιτέλους ο blogger ξεκόλλησε και αποφάσισε να μας αφήσει να σχολιάσουμε!! λίγο απαισιόδοξη σε κόβουμε βρε φιλενάδα...γιατί??? ποιος σε πείραξε??? πες μας να καθαρίσουμε!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχ, να 'στε καλά!
      δε με πείραξε κανείς, μόνο ίσως ο καιρός...
      αυτό το κείμενο ήταν μια σκέψη -εικόνα που ήρθε στο μυαλό μου εδώ και λίγες μέρες την ώρα που ξυπνούσα. μήπως φταίγανε τα γαρδουμπάκια; χι χι.
      αγκαλίτσες και σματς!!

      Διαγραφή
  8. το απόλαυσα αυτό το κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητή, αν ευθύνονται τα γαρδουμπάκια,
    να τα τρως συχνότερα!
    Και αφού δεν τον μύραναν οι μοίρες,
    έκανε αυτός τη δική του μοίρα ;)
    Αρέστηκα!
    Καλημέρες **

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. του πεπρωμένου φυγείν αδύνατον.
      μια καλή ατάκα γι αυτούς που θέλουν να ξέρουν Ελληνικά...
      φιλάκια!

      Διαγραφή
  10. Μπορεί να μην κατέβηκε αλλά να άρχισε να γράφει ιστορίες και το ταλέντο του να ήταν τελικά αυτό, ε? :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή