Σασυφής, καλή εβδομάδα.

Μουντή Δευτέρα κι ο Σασυφής με άδεια απ τη σημαία βρίσκεται ακόμη στο μικρό άσπρο σπιτάκι στην παραλία. Η θάλασσα έξω κρυφαναστενάζει, φωτιά στο τζάκι, ζεστό τσάι. Μουσική από περασμένες δεκαετίες, από παλιές κασέτες με φςςςς φύσημα. Ο κόσμος στροβιλίζεται και το τηλέφωνο νεκρό. Συνεχόμενοι συλλογισμοί και μες στο στυφό γαλάζιο του πρωινού μοιάζει η ζωή ανοχύρωτη πόλη. Μοιάζει νησί π αφήνει το γήινο σώμα του φτιαγμένο απ αρχαία δέντρα με κορμούς που χιλιοστρίφτηκαν αντιμέτωποι μ ατέλειωτα καλοκαίρια και χειμώνες, απ άγρια μελίσσια και συστάδες θάμνων με λουλούδια σε παράδοξα χρώματα να ξεχυθεί σ αμμουδιές, κει που το κύμα σήμερα και σ όλα του κόσμου τα σήμερα ξεψυχά και τίποτα δε ρωτά, μόνο δίνει και δίνει και δίνει τα υγρά του φιλιά κι αφήνει φεύγοντας δώρα αποχαιρετισμού κοχύλια, μικρά πολύχρωμα λειασμένα κομματάκια γυαλί, άφωνες συλλαβές πνιγμένων ονείρων. Απίστευτη σιωπή.

Το μεσημέρι ζουζουνένιες σπίθες με πύρινα φτερά λαμπυρίζοντα παίζουν με τα ξύλα στο τζάκι. Ο Σασυφής φτιάχνει με το πάσο του ένα απλό γεύμα πιότερο για το ζωντανό παρά για τον ίδιο κι έπειτα αρχίζει να μαζεύει το σπίτι, να σκεπάζει τα έπιπλα, να κλείνει τα πατζούρια. Μόνο όταν όλα ειν έτοιμα σβήνει τη φωτιά. Βγαίνει έξω, πάει στ αμάξι. Πριν μπει μέσα χαιδεύει το κεφάλι του σκύλου του που τον έχει ακολουθήσει μέχρι εκεί.

-Γεια σου φιλαράκο, του λέει κι αυτός τον κοιτάει παραπονιάρικα.

Παίρνει το δρόμο του γυρισμού. Νοιώθει δυο μάτια να τον παρακολουθούν μέχρι τη στροφή για την ανηφόρα και δεν κοιτάει στον καθρέφτη. Αν κοιτάξει ίσως να γυρίσει πίσω. Δεν κοιτά. Ανοίγει το ράδιο, κακό σήμα λόγω βουνού, το κλείνει. Και συνεχίζει...