ΑΧ

αυτή η άνοιξη που είναι στο κατώφλι με πεθαίνει.
θέλω να γδάρω όλον το χειμώνα από πάνω μου
και στο νεογέννητο δέρμα
αρώματα, λιαχτίδες ν απιθώσω.
φιδοπουκάμισο αναγέννησης με ιμπρεσιονιστικές πινελιές.
αχ.
αχ.
ώρα στον πάγο να ραγίσει κι η ζωή ν ανθίσει.
μέσα στο τσιμέντο, στην εξοχή
αυτήν την παράλια εξοχή, των ονείρων μου την εσοχή.
εξοχή των δασών και των κάμπων.
Δάση με δέντρα σπίτια τσιμεντένια 
και ζώα αυτοκίνητα και μηχανάκια
-έλεος στον αυτόματο πωλητή,
πού ψυχή;
εισιτηρίων και άλλων αγαθών.
Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα.
έντεκα
ένα κι ένα κάνουν δύο.
Στο ένα κι ένα κάνουν κανένα,
πονώ κι υποφέρω κι αυτό το βράδυ.
Μαράζι.
Χώρια και μαζί.
Μια αβέβαιη απόσταση.
υπόσταση αγάπης.
από το σ αγαπώ μέχρι το αγαπιέμαι.
αγεφύρωτα χάη.
τα χάη δέρνουν το μυαλό. από τότε που ζωγράφιζες πέτρες μέχρι τώρα.
ανακωχή υποταγής.
τα χάη φέρνουν στο μυαλό μου διαστημικούς σταθμούς
και προβλήτες.
εκεί που το δίπλα είναι κοντά αλλά και τόσο, απύθμενα απρόσιτο.
φευ/
Σαββατόβραδο κι απόψε.
Φευ!
που είναι ο χρόνος του ορθάνοικτου;
του wide open?
εδώ.
Ιός ανοιξιάτικος, φέρνει τα πάνω κάτω' κι οι αγάπες και οι γάτες
όλα νιαουρίζουν ευτυχισμένα.
σε μένα μένουν τα δάκρυα κι ένας ατέρμονος πόνος.
αλλά για μένα θα μιλάμε τώρα;
η ζωή είναι μπλου blooms
μπλουπς μπλουπς
στα μαγικά καζάνια της απόλυτης ευχαρίστησης.
εν βρασμώ.
γιατί ου;
Κυριακή με ταγιεράκι κουφετί,
πλερέζα,
λουστρίνια και τσαντάκι ασορτί..
ο επικήδειος έπεται.