μια φορά κι έναν καιρό...

ήταν ένα πλάτωμα, πλάι σ' ένα μέρος δασωμένο.
και μπροστά ο γκρεμνός.
ήταν εκεί που είπαμε να θεμελιώσουμε την αγάπη μας.
μας φάνηκε τόσο καλή ιδέα.
ήταν τ' αεράκι απ' τα δέντρα
κι η θάλασσα χαμηλά που στραφτάλιζε και γουργούριζε σαν ευχαριστημένη γάτα.
ήταν εκεί που φτιάξαμε με φροντίδα και στοργή ένα μικρό σπίτι, το σπίτι μας,
που με την καμινάδα του οι Θεοί ήταν μακάριοι,
κι ακούραστο αφήνονταν το μάτι στο αγνάντι του πελάου.
ήταν εσύ κι εγώ και σπίθες στις ματιές
και φλόγα στο κορμί
αραξοβόλι, περιπέτεια, πάθος και γλύκα.
ήταν που ο κόσμος ήταν έξω από εκεί
αλλά κι εκεί μέσα.
ο δικός μας κόσμος.
κι ο καιρός ανέμελα περνούσε.
κάναμε σχεδία την αγάπη αυτή και ταξιδεύαμε στον ουρανό
που φάνταζε τόσο φωτεινός τις έναστρες νύχτες.
καλοί οι χειμώνες, χαρωπά τα καλοκαίρια
χόρευαν στην αυλή μας και μας άφηναν τα δώρα τους.
τις μεγάλες νύχτες με το καΐκι στ' ανοιχτά
πειρατές του απείρου ξανοιγόμασταν χωρίς φόβο μέχρι το πρωί.
και τις χιονισμένες νύχτες με παλιό κρασί φτιάναμε ιστορίες
με πολιορκίες, όμορφες Μαντόνες και γενναία παληκάρια. παραμύθια ηρωισμού και γοητείας.
κι εκεί, ασυναίσθητα, από μια αφηρημάδα, έφυγε πρώτα το πατζούρι απ' τον αέρα ή το δέντρο στην άκρη του γκρεμού;
δεν το συνεριστήκαμε.
επειδή με το πέρασμα του χρόνου, πια, σταματήσαμε να κοιταζόμαστε τόσο.
κι ύστερα από λίγο άρχισαν και τα χαλίκια στο μονοπατάκι να παίρνουν το δρόμο κατά το κύμα.
αλλά βάραιναν οι σιωπές ανάμεσά μας και τίποτα δεν ακούγαμε.
κι έτσι, αποκομμένοι λίγο λίγο ο ένας απ' τον άλλο
μείναμε δυο άνθρωποι ξένοι ν' αφουγκραζόμαστε τις νύχτες τη θάλασσα να ορμά και με νύχια γαμψά να ροκανίζει το μικρό παράδεισό μας.
μέχρι που, μια μέρα ξυπνήσαμε και, βρήκαμε με τρόμο το γκρεμό να στέκεται στο κατώφλι μας.
φύγαμε σαν τους κλέφτες, στο δάσος τρέξαμε.
σταθήκαμε κάποια στιγμή λαχανιασμένοι. και τότε πια, ξέπνοοι, άλαλοι κι ανήμποροι ακούσαμε τον αχό που έκαμε το καλύβι μας καθώς καταποντιζόταν.
ήταν εκεί, που στερνή φορά κοιταχτήκαμε.
τα βλέμματά μας αμετανόητα αναμετριώντουσαν.  κι η αγάπη, συντρίμμια παρασυρμένα.
πήραμε άλλο δρόμο εγώ, άλλο εσύ.
χαθήκαμε μέσα σ' αυτούς τους κόσμους τους φτιαγμένους από κόσμο.
κρυφτήκαμε μέσα σ' αυτούς τους κόσμους τους φτιαγμένους από βοή. ρουτίνα, αδιαφορία.
καμιά φορά σαν πάω σε μια παραλία αναρωτιέμαι αν η θάλασσα, η ίδια αυτή θάλασσα, θα με σπλαχνιστεί και θα ξεβράσει ένα κομμάτι απ' εκείνη τη ζωή, το φθαρμένο μου σάλι, ένα παπούτσι, ένα πιάτο, κάτι που να πιστοποιεί πως όλα αυτά έγιναν στην πραγματικότητα.
καμιά φορά σα σε συλλογιέμαι δε βρίσκω λάθη, μόνο το βλέμμα σου υγρό, την απαλή γεύση των χειλιών σου, τη λαχτάρα. κι αποκοιμιέμαι δακρυσμένη.

Θάλασσα σκιά
μαγεμένη αδελφή του ήλιου
πάρε με αγκαλιά
να απολαύσω το φιλί του δίκαιου

Έδωσα πολλά
για να πλάσω έναν ήρωα
Πλέω στ' ανοιχτά
Η καρδιά μου άλλο πόνο
δε χωρά...