το 'να χέρι νίβει τ' άλλο.

καταξίωση εδώ και τώρα!

αστραφτερό της σελήνης το χάδι κυλά στ' αλμυρό νερό

μέχρι που πέρα στον ορίζοντα γκρεμιέται

σαν με τον ουρανό απαντιέται.

Σελήνη λησταρχίνα που λαφυραγωγεί τα ονείρατά μας.  Όνειρα θρύμματα, θύματα και θύτες της απερίσκεπτης αμεριμνησιάς κι αμνησίας μας.  Όνειρα των δύσκολων καιρών μας. Που μας βάζουν στο περιθώριο κι αισθανόμαστε άβολα, ερημωμένοι, απάτριδες, σιωπηλοί. Δύσκολοι καιροί, δύσκολα όνειρα. Παζλ μα παράταιρα κομμάτια. Κι η Ιστορία με μαεστρία ανακατώνει τη σούπα - ίδια συνταγή, άλλο όνομα. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Απ' το γλυκό ξελόγιασμα στην παραπλάνηση. Κι εκεί, με χαμένη πυξίδα, μοναξιά σε τόπο γυμνό. Κρανίου τόπος. 

..λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει..

Δω είν' ο Απρίλης, βέρος ανοιξιάτικος, και βροχερός.

Δω κι ο Λάζαρος ευτυχής και πεθαμένος που σε λίγο θα επανέλθει στης ζωής τα βασανάκια.

Δω τα βάγια κι η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

Δω, στο μέλλον το εγγύς.

Στο οσονούπω.

Σύ που βόσκεις;

Στ' αλαργινά ταξίδια;

Σε παραδείσους ματαίωσης;

Σε κολάσεις ευδαιμονίας;

Πού άραγε;

Μπας κι είσαι κι εσύ εκεί στα περβόλια του περιθωρίου, κει που ξαγρυπνούν οι Ατρείδες μιας πολλά υποσχόμενης εξέλιξης, που μασούν ταμπάκο με τη νύχτα να γυαλίζει στα μάτια τους και που στην ταλανισμένη τους ύπαρξη αργοκάθεται η άνοιξη και τους περικυκλώνει με πονηρά κι αθέμιτα κόλπα;

τυχερός, όπως πάντα, μες στην ατυχία σου.

Να' σαι καλά.

Τώρα κάτι στον αέρα με ζαλίζει.

Μη φταίει το γάλα, μη το μέλι, μη η γύρη που κάνει πανηγύρι;

κι απομακρύνομαι κι εγώ με τη σειρά μου.

κι ας μην έχει στεριά πουθενά.

ωρέ! αυτή η μεγάλη Δευτέρα μου φαίνεται πως είναι στην άλλη μεριά τ' ωκεανού!

τόσο μακρυά κι όμως τόσο κοντά....

τσιμουδιά.