αγριολούλουδα σε βάζο.

πνοή εξοχής.
έχω μια ανυπόστατη νύστα, φλύαρη.
άμα βάλω γυαλιά σε χρώμα scarlet,
άλικο, θα πέσω στο πηγάδι;
μπα.
το πηγάδι είναι πολύ μακριά.
εδώ μόνο μια λιμνούλα βλέπω.
μια λιμνούλα φως στο σκοτεινό δωμάτιο.
κουνάω τον κουμπαρά μου κι ακούω ένα σιωπηρό σονέτο.
σιγή.
κουνάω και το κεφάλι μου και μοιάζει ο ήχος σα χαλασμένο ρομπότ.
βίδες και παξιμάδια, αχταρμάς.
Ήθελα λίγη περισσότερη αισιοδοξία.
ένα γιούχου, Δευτέρα στον αέρα.
αλλά με κοιτούν οι παπαρούνες και κοκκινίζω.



ας μιλήσουμε γι αγάπη.
αυτή, μάλιστα, πυρώνει.
κάψα και κάματος μαζί.
με τί χαρά μιλώ για την αγάπη μου
κι όλες του κόσμου οι λέξεις φτωχές
κι εκεί στο τέρμα των λεξικών και των γραφών, πάλι εκεί,
με λάβαρο την ύπαρξή της χαράζει νέους δρόμους,
νέες λέξεις.
μα η αγάπη φτάνει;
φτάνει και περισσεύει;
δηλαδή είμαι μια ανόητη που γράφω για αγάπη ενώ ο κόσμος καίγεται;
μα, αν είχαμε μια δόση αγάπης θα ταν ο κόσμος καλύτερος.
α, τί σάχλες είναι τούτες!
ο κόσμος θέλει πόλεμο
θέλει αριβισμό
θέλει αγωνία και δράση.
και μια δόση μαγείας.
για μένα η αγάπη είναι ο κόσμος εύρυθμος.
από το κοντά σε ζουπάω, μέχρι το όπου να ναι κι εγώ μαζί σου.

το πέρασμα των νεκρών γυναικών

προσοχή εισβολέας

προσοχή εισβολέας

προσοχή εισβολέας