Ηλί, Ηλί.

ωχ ένα κουνούπι!
θα μαρτυρήσω.
αν και τα κουνούπια είναι αργοκίνητα και με λίγη τύχη θα ξεφορτωθώ την απειλή εντός ολίγου.
είναι τόσο ήσυχα εδώ που έχω την εντύπωση πως είμαι καταμεσής σ' ένα λιβάδι στον Άρη. ή σ' ένα βαρκάκι στην Κασπία θάλασσα
Μπορεί ν' ακούγεται μοναχικό αλλά σας βεβαιώνω δεν είναι. Είναι σε άλλη διάσταση. Τα παράλληλα σύμπαντα που λέγαμε. Γοργοτάξιδες νύξεις κατανύξεων και πάλι στην πεζή πραγματικότητα. Αυτή, πάλι, η πεζή πραγματικότητα έχει χέρια μ' ακροδάκτυλα κοκκινισμένα απ' την βαφή των αυγών, μέρα που είναι, κι απορίες του τύπου τί μπαχαρικά βάζουμε στα μύδια σαγανάκι' λαμπάδα για το βαφτιστήρι ή σκέτο χαρτζηλίκι; γιατί μου τηλεφωνούν τέτοιες άγιες μέρες κάτι περίεργοι τύποι να μου θυμίσουν αυτά που δεν μπορώ να ξεχάσω; μήπως θα ήταν καλύτερη ιδέα ν' αλλάξω όνομα, χώρα, πλανήτη; ν' αλλαξοπιστήσω μήπως; έτσι κι αλλιώς ο θεός είναι μια πολύ ιδιαίτερη σχέση που έχει ο καθένας εδραιωμένη μέσα του παιδιόθεν, αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι είμαι λάτρης της Ορθοδοξίας επειδή έχω την αμυδρή βεβαιότητα πως είναι η μοναδική θρησκεία που δε ζορίζει κανένα. Τώρα κάποιοι λένε για την Ελλάδα πως είναι θεοκρατικό κράτος -κρατικό κράτος και τέτοια ομόριζα κι ομόηχα. Μα ποιανού θεού; Αυτού που πραγματικά -ωπ, νάτην πάλι η σκλερή πραγματικότης- είπε "απελθέτω" , που είπε "ου γαρ οίδασι" που επίσης, πραγματικά, δεν είναι το όλον αλλά το εν τρίτο του τρισυπόστατου, ή κάποιου άλλου;
Πραγματικά συμπάσχω κάθε χρόνο τέτοια μέρα. αλλά επειδή είμαι κι άνθρωπος, σάρκα δηλαδή πέρα απ' το πνεύμα και την ψυχή -άλλη τρομερή τριάδα! - αναρωτιέμαι και πάλι, όλο και πιο πολύ, de plus en plus, πού βαδίζουμε και τί σηματοδότες δρομολογούν την πορεία μας. τη δική μας πορεία την οδεύουσα μια μέρα μετά κόπων και βασάνων στο δικό μας θνητό θάνατο του οποίου δεν μπορούμε να τη σκαπουλάρουμε σαν άλλοι Λάζαροι -θα πει κάποιος "και ποιος τον ρώτησε το Λάζαρο;" πιθανότατα κανείς καθώς δεν ήταν σε θέση ν' απαντήσει.
Μεις όμως που είμαστε σε θέση ν' απαντήσουμε, εμείς οι νοήμονες των οποίων ο ψυχισμός με το λογικό πάνε χέρι χέρι αλλά σ αυτό το χέρι η μοίρα το φερε να οπλιστεί με πιστόλι σε μια ρουλέτα ρώσικη δώρο των νιπτόντων τας χείρας τους, εμείς λοιπόν μπορούμε να βγούμε απ' τη μακαριότητα της θλίψης και της κινδυνολογίας και να δράσουμε σαν κανονικοί νοήμονες άνθρωποι; κι όταν η κλωστή της ζωής μας πια κοπεί να μπορούμε, ελεύθεροι απ' το σαρκίο αφ' υψηλού πια να τηράμε έναν κόσμο καλύτερο;
Χτυπά η πόρτα μας. ανεπιθύμητοι μουσαφίρηδες έρχονται. Δισήμαντο το χτυπά. Μπας και χτυπά εν είδη ξυπνητηριού; Μα πώς στο καλό, κάθομαι και συλλογιέμαι, κατορθώσαμε μες απ' την αθωότητά μας να εκμαυλιστούμε τόσο; ανμπιλίβιμπολ! να μια λέξη που είναι κάπως κατανοητή.
Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατο. Μα για ποιον θάνατο μιλάμε; των οικονομικών εισροών μας; και στρουθοκαμηλίζουμε για όλους τους άλλους θανάτους που συσσωρεύονται γύρω μας;
Αλλά έτσι είναι ο άνθρωπος. Μικρός -και μέγας εν δυνάμει αλλά κι αυτό χωράει πολλή σκέψη και δεν είναι της παρούσης, θα το αφήσουμε για την δευτέρα παρουσία μπας και είναι ελαφρυντικό, αυτό το εν δυνάμει και μετά συμπληρώστε το κενό-. Έτσι και δεν αλλάζει το πετσί του. Επιρρεπής. Και κει που πάει να μπει στον ίσιο δρόμο, με την πρώτη ευκαιρία του δίνει και καταλαβαίνει.


...τὴν ψυχήν μου ὑπὲρ σοῦ θήσω. 
ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Τὴν ψυχήν σου ὑπὲρ ἐμοῦ θήσεις! 
ἀµὴν ἀµὴν λέγω σοι, οὐ µὴ ἀλέκτωρ φωνήσει ἕως οὗ ἀπαρνήσῃ με τρίς. 

εξηγημένα πράματα. σήμερα δεν είχα κέφι για ανάρτηση. προτιμούσα να κεντώ βιολέτες για τον επιτάφιο.
δε τη γλίτωσα τελικά. με τσίμπησε ο κουνούπης.