ραψωδία μιας σκέψης.

Την Παρασκευή και 13 ξύπνησα το πρωί και μου φαινόταν όλα ότι κολύμπαγαν στο χρώμα της παπάγιας.
παιχνίδια της κουρτίνας.
Ήθελα πολύ να σε δω.
Έκανα έναν ωραίο καφέ ζεστό - όπως κάθε πρωί - και κοντοστάθηκα μια στιγμή στη σκέψη σου.
Ο ήλιος ανέβηκε ψηλά.
Τίποτε στον κόσμο δεν άλλαξε.
Συνέχισα κι εγώ σταθερά να συλλογιέμαι πως μου 'χεις, αλήθεια, λείψει.
Την Παρασκευή και 13, καλοκαίρι, μήνας Ιούλιος.
Κατά το μεσημεράκι έριξα μερικά ρούχα σ' ένα σακίδιο. Αρκετά για ένα μικρό ταξίδι, μια επίσκεψη.
Το πεπόνι, καθώς έτρωγα, ήταν γλυκό αλλά όχι και τόσο.
Το νερό δροσερό μα όχι αρκετά.
Η μουσική έμοιαζε να τραγουδά για τον εαυτό της μόνο. κι εγώ μπαινόβγαινα νοερά στα δωμάτια των γραμμάτων του ονόματός σου και στα μπαλκονάκια με θέα των στιγμών που περάσαμε μαζί - ένας αιώνας και βάλε μου μοιάζει από τότε που αποχαιρετιστήκαμε μ'ένα σωρό υποσχέσεις, υποσχέσεις, υποσχέσεις.
Ίσως επειδή αυτή την Παρασκευή και 13 άκουσα κάποια φωνή να φωνάζει τ'όνομά μου πριν ξυπνήσω κι υπέθεσα (με μια -χμμμ-αμφισβητούμενη, ίσως, λογική) πως είσαι εσύ.
Τ' απογευματάκι, αφού κάθισε λίγο η ζέστη, πήγα στο σταθμό των λεωφορείων.
Γιατί άραγε;
Πήρα ένα καφεδάκι, βρήκα ένα τραπεζάκι μακριούτσικα όσο γινόταν απ το συνεχές ανθρώπινο πηγαινέλα κι από εκεί χάζευα τα λεωφορεία να έρχονται και να φεύγουν.
Αυτοί οι σταθμοί δεν έχουν κανένα ρομαντισμό. Αντίθετα, τους χαρακτηρίζει όλους μα όλους μια ισοπεδωτική ομοιότητα. Ίδιο φως, ίδιες μυρωδιές, ίδια κι η αίσθηση του πρόσκαιρου' αυτή η τελευταία πολλές φορές με συγκινεί, άλλες φορές, πάλι,  με καταβάλλει και δεν μπορώ μα καθόλου, ίσως όπως και σήμερα;;;
Βρέθηκα να 'μαι εκεί επειδή σ'επιθύμησα στ' αλήθεια, για να 'μαι μέσα σε μια δυνατότητα'του ν'ακούσω τη φωνή στο μεγάφωνο να λέει  "Αναχώρηση λεωφορείου προς .......... από διάδρομο τάδε και να μπορώ να κάνω το βήμα, να ξεκινήσω ένα ταξίδι προς τα σένα.
Έτσι κύλησε τ'απόγευμα, ήσυχα. Ήπια και δυο τρεις καφέδες και κάθε φορά που γυρνούσα στη θέση μου αναρωτιόμουν γιατί το κάνω αυτό και δεν είμαι τούτη την ώρα, αφού σ'επιθύμησα τόσο, σε μια θέση λεωφορείου να κοιτάζω τοπία να περνούν και να έρχομαι κοντά σου.
Πήρε να βραδιάζει. Τελείωσε και το πακέτο με τα τσιγάρα. Τελείωσε κι η διάθεσή μου για έναν ακόμη καφέ. Ένα ακόμη λεωφορείο είναι έτοιμο να ξεκινήσει. Η αναχώρηση ανακοινώθηκε, κάποιοι ανέβηκαν, λίγα λεπτά μένουν. Λίγα, ίσως πολύτιμα, λεπτά. Πάλι σε βλέπω, νοερά, ναι, πάλι, ν'ανοίγεις την εξώπορτα, να μου γελάς, να με καλωσορίζεις. Μα τα πόδια μου δεν περπατάνε. Δεν κουνιούνται καθόλου. Απειθάρχητα πόδια. Δεν συνέργαζονται με το κεφάλι. Μα ούτε με την καρδιά μου;
Και το λεωφορείο φεύγει.
Νύχτωσε πια για τα καλά. Παίρνω το δρόμο του γυρισμού, να πάω σπίτι.
Μια στάση στο περίπτερο, ένα πακέτο τσιγάρα και μια, όχι, καλύτερα δύο σκέφτομαι. Δύο κρύες μπυρίτσες. Μια στάση και στο σουβλατζίδικο. Κάτι για το άδειο ψωμοσάκουλο που διαμαρτύρεται, σε πακέτο - αν είναι να τσιμπολογάω με θλίψη καλύτερα να το κάνω κατ' ιδίαν....
Προχωράω μες στη γλυκειά ζεστή καλοκαιρινή νύχτα. μελαγχολική διάθεση σα δάκρυα κεριού.
Η σκέψη σου και μια ήττα.
Η σκέψη σου και τίποτ' άλλο.
Φτάνω σπίτι.
Ανοίγω την αυλόπορτα. ανεβαίνω τα σκαλιά. Και, στο πλατύσκαλο να 'σαι! Πλάι πλάι με τη γάτα - μαμά.
Σε κοιτώ.
Με κοιτάς, χαμογελάς.
Δε ρωτάω.
- γεια, μου λες.
Παρασκευή και 13 σήμερα.
Πεθύμησα να σε δω.

Σωτήρια η αναβλητικότης.

ευτυχία σ'όλον το κόσμο.

καληνύκτα.