το φως μέσα μου. άστο λακύτερα -καλύτερα μάλλομμμ.... μμμμ!

βρέχει νύχτα.
έπεσ' η ασφάλεια,  διάττοντες αστέρες κατακρημνίζονται μ αφέλεια.
σκοτεινό τούτο το ρούχο. σκοτεινή επαφή.  εφτά πέπλα, σκιώδη, το ένα μετά το άλλο, ντύνουν, κλείνουν, αποκλείουν την επικοινωνία. το ρολόι ξέμεινε από  μπαταρία.
πάω στο μπάνιο. να ξεπλύνω το σκότος. μα το νερό μοιάζει καντάδα σ έναν άγγελο τυφλό. βρέχει νύχτα εδώ.
αυτό το σκοτεινό μπλε απλήρωτου λογαριασμού για το ρεύμα, μ' απελευθερώνει. δε μοιάζει με το σκοτεινό πράσινο που είθισται να με καθηλώνει. oh no no. Είναι σκοτάδι σε παραλλαγή.  Το δικό μου σκοτάδι. Από το απόλυτο ον στο απόλυτο απόν στο απολυτότερο ον.
Πονάει. Πληθαίνει. Περιορίζεται. Παραβιάζει. Πληρεί.
Στα καράβια λέγαμε μπουνάτσα κι εννούσαμε αντάρα. Στα καραβίστικα το μπλε είχε χίλιες λέξεις όπως και το χιόνι στους Εσκιμώους - ή και πιο πολλές.
Φουσκοθαλασσιά.  Φάντασμα, Φάνταζμα στην πλώρη, καρδιοχτύπι, μπαταριές στ' αμπάρι. Υπόγειες εκλείψεις.
Η έκλειψη, μου θυμίζει γράμμα που δεν έχει σωστή διεύθυνση, και τ αμήχανο γελάκι του ταχυδρόμου, που ξύνει την κεφαλή του κι αναρωτιέται πως στην ευχή λέει εδώ Μυρωμένες Ιτιές 435β κι ο δρόμος τελειώνει στο 432.
Η εκλειψη μου θυμίζει φώτα στα παράθυρα και σφαλιστές πόρτες.
Η έκλειψη μου θυμίζει τότε που ειχα τ' όνομά σου στα χειλη μου, κι ήταν φιλί, κι ήταν τραγούδι κι ήταν χαμόγελο κι ανέβηκα στο μικρό μοναχικό μου δώμα και το φεγγάρι ειχε χαθεί. Σαν και σήμερα. Μα σήμερα γεννιέται πάλι. Αχ.
Η έκλειψη μου θυμίζει αυτό, τ αστέρι σου. -Πονηρά πονήματα.
Ήπια ένα σκασμό ξεχασμό. Μούδιασεν ο στόμας μου.
Ποινή είναι αυτό;
Παύση;
Κάτι καίει, τσαφ.
Θυελλώδεις άνεμοι. Άνεμοι τραμπούκοι. Με τσαμπουκά, με τσεκούρια σπάνε, κατακρεουργάνε το σκοτάδι. Άι άι άι άι.
Μικρές αχτίνες αστράφτουν. Αχτίδες. Αχ τ' είδες;;;;; Φως στον κουρνιαχτό.
Να πιστέψω;
α
Απ' αυτό δε μου λείπει. πιστεύω. γερά. δυνατά. con fuoco. με γκαρδιά. κι ας μοιάζει η ζωή μου ορχιδέα εξαναγκαζζζζζμένη να ζει στα μεσόγεια. πφφφφ. που είναι το ακραίο εδώ; μααα πουθενά;;; ναι. si si si.
είμαστε under the spell of this magic middle με δύο ντ ντ να τρίζουν τα δοντακια...
είμαι στη σιωπή σαν ασκητής και βλέπω τ αστέρια, ναι.
και λέω, τί έλξη,
μα ποια λέξη, τί;;;;
κι αναρωτιέμαι
η αγάπη είναι κατακόμβη ή είναι έρωτας;;;;;
πέθανα λίγο,
μια σταλαματιά θάνατο να πιώ, κρουσταλένιο 'ναι το ποτήρι.
μα.
δεν έχεις καδιά εσύ.
έχεις ρολόι ξεκούρντιστο.
και μ αναστατώνεις'
τόσο που χάνω το χρόνο,
τους χρόνους,
του ρούνους,
το χνώτο μου γίνεται απαλό γιασεμί και χορτάρι
κι ας μην καλοπέθανα.
μόνο σκοταδάκι.
με γλίεπς;
σε γλιέπω!!
σ αντιλαβού'
χτυπάει το φως
φωτάκι' αναβοσβηνει
αμ θα το πω;
αμ δε!
γκαρδιά
έχω καρδιά ωρέ;
ψυχή έχω;
έχω μονάχα δυναμάρια να χορεύω με τις φωτιές.
τις αναλαμπές.
μέσα, χρου χρου, στα κατάβαθα του είναι.
στο "υπάρχεις" θα πάρω νέο αστρολάβο.
νέες συντεταγμένες.
αλλού το ραντεβού.
το ραντεβού, αντιλαβού, στους πάγους.
εκεί που ραγίζουν οι καρδιές με τις καλοκαιρίες.
άμα προκύψουν τα αισθήματα.
γράφω μηχανικά σα ρομποτάκιι.
ήπια πέντε θανάτους,
πέντε αστέρια
αύριο πάλι.
> θέλω να σε δω
σ ένα ξάστερο ουρανό να μου γνέψεις.
να σε δω.
δε ζω με τις υπόνοιες της ύπαρξης,
Ζω με τη βεβαιότητα
πως
είσαι εδώ.
φως.
των ανέμων γέννημα.
καίγομαι απ το φως σου
πυροτέχνημα.
παφ.
καλημέρα.
με μάγεψες σήμερα.
με μαγεύεις γενικώς.
ο χρόνος είναι φτωχός κι εγώ οδοιπόρος
βουνό
καρυφή
μπαμ
μπιγκ μπανγκ'
εξέλιξη.
απ τ ολότελα στ ολότελα.
χρρρρρρρρρ χνούδια στο μαξιλάρι.
φως μέσα,
άλλο φως,
αυτό το φως,
σ είδα κι είχες φως, δάκρυα από φως, βρέχει φως και δεν το μπόρεσα, είπα'
αγάπη είν αυτό.
αγάπη. αυγάπη.
αυγή και πέθανε η νύχτα.
φως πια ολόγυρα.
κλαίω.
κατακαλόκαιρο.
μέσα μου.
το κατάλαβες;;;;;;;;;;;;;;
χα.

εικόνα