Ssf Sunday

και βιαστικά βαδίζω στης Μνημοσύνης το Ποτάμι

όπου πίνω ως τη γλυκιά την Πλησμονή

Κι εκεί, βουτώντας τις παλάμες στο λαβύρινθο του ρυακιού βλέπω ξανά, 

σαν στου πνιγμένου την παραίσθηση κάθε εικόνα αλλόκοτη που είδα ποτέ

κι άλλες ακόμα πιο αλλόκοτες που άνθρωπος δεν έχει δει.

-μ'αυτά τα λόγια τελειώνει η ταινία Klimt. 

Επίπονη νυχτερινή βόλτα στην καυτή πόλη, μπαρότσαρκα με κατάληξη το κατώγι του Κίτρινου Σκύλου: το τερπόν μετά του ανωφελούς. Στην κουπαστή και στην κουβέρτα του μπαρ, μες σε μια ζωηρή κουβέντα ο Σασυφής αφήνει τ απομεινάρια του. Ωτακουστής στα πρίμα και στα μπάσσα, στις εναλλαγές ύφους και διάθεσης, στα νταχτιρντί της νύχτας τούτης, ετούτης της νύχτας που τη στιγμάτισε με κόκκινη κάρτα, εξορία στην απουσία, παρουσία στο πανζούρλισμα μιας Κυριακής πυρωμένης, αναιδέστατης, ρακένδυτης, αξιολάτρευτης όμως.
Νταχτιρντί του λέγανε και μου το παιδεύανε...
Που πας ωρέ κορίτσι, μονολογεί,  με τα ξυλοπάπουτσα πας και ρημάζεις την γειτονιά και μας έρχεται νταλκάς, μας βρήκεν ο μπαλντάς στο δόξα πατρί, μας έφυγ' η μαγκιά, μας πήρε το φλοίο σκλάβους στα ζαχαροκάλαμα, με πήραν και τα ποδάρια μου να 'ρθω δω, στου διαόλου την αντάρα. Μ' έσμπρωξεν η ανάσα σου στα ξάστερα και πήγα και μαντρώθηκα σ ένα απόπατο να γράψω τ' όνομά σου μα το ξέχασα κι αντί εκμυστηρεύσεως ξέρασα την μια αγάπη π' ανθεί και που ποτέ της δε μαραίνεται.
Μια αποστασία είν' η ζωή μου, έν αλισβερίσι με το όπου γης και πατρίς, μια παλιά καρότσα,  ξεχασμένη χρόνια σ' έναν αρχαίο αχυρώνα, φορτωμένη τα μύρια όσα, να φυλάγει τα πάθια μου και τα μυστικά μου. Κι ήρθε το σημερινό να φέρει ρημαδιό στης ψυχής μου τον καημό.
Ανακεφαλαιώνοντας, στα μπλε τα μάτια έπεσα, στα πράσιν' αναστήθηκα και στα καφέ βρήκα φωλιά μ' όλα τα πυρομαχικά κι έγινε παρανάλωμα και νταβαντούρι μεγάλο και με κέφι αμείωτο έφυγ' απ' το μπαρ, πήγα για τσάι στου Βου Λινγκ που παρεμπιπτόντως είχε μιαν αγαπητηκιά απ' το Περού και του σκιζε τα ρούχα για το γούστο της κι είχε και μια μπαζούκα κρυμμένη στο συρτάρι με τα σώβρακα δια παν ενδεχόμενο. Τσάι που λέει ο λόγος, απ΄την Κούβα δίχως πάγο, έχουμε γούστο εμείς. Και κατά τούτο τον άφρονα τρόπο περιπερνάει η νυξ, ως παρανυχίς οδυνηρή,  επιβλητικότατη, επιβάλλουσα τ αποτρόπαια αναπότρεπτο. μπαμ σκρατς μπουμ -τέζα.
ωχ απόκαμα. Πάω για να χαθώ στης φαντασίας το βυθό. Με πόρτες, τζαμόπορτες, φεγγίτες  ανοιχτά σ΄ εργατικών ονειρικών αργαλειών το τάκα τούκα. Να κρατάνε το ρυθμό στις ζαλισμένες νοερές μου πεμπτουσίες τις στολισμένες με γέλια και σκιρτήματα. Και να με ζαλίζουν κι άλλο. Μη με ζαλίζεις άλλο...
...μια στράκα στρούκα θηλυκή, γυναίκα δυναμίτης στο πλάι του, αντί για νανουρίσματα του λέει "Θα σκάσω δε βαστώ. Αστραπή από φως θα γενώ, μ' είδες, μ' έχασες, θα σου τη σκάσω!..." ύστερα, ω! πάει ψηλά στον ουρανό, εκρήγνυται και τρομάζει το σύμπαν και με τη σπιρτάδα της φέρνει κεραυνούς κι αστροπελέκια, γκρεμίζει το δωμάτιο του Σασυφή.
Χτυπά το ξυπνητήρι.
Τι τα θες, ο άμοιρος χτυπάει πια κάρτα στο ολωσδιόλου μπλιαχ' ήρθε η Δευτέρα με παλιομοδίτικο καπέλο, ξεθυμασμένο άρωμα, κρετοελιά στη μύτη και το φοβερό κατοικίδιό της  και παν όλα όλα.
φτου κι απ την αρχή....