Το Γουολινγκφορντ, 6 μίλια πάνω από το Στρίτλει, είναι μια πολύ παλιά πόλη που είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ιστορίας της Αγγλίας Ήταν μια άξεστη πόλη χτισμένη από λάσπη την εποχή των Βρετανών που λημέριαζαν εκεί μέχρι που τους εξεδίωξαν οι ρωμαϊκές λεγεώνες' οι Ρωμαίοι αντικατέστησαν τους τοίχους από ψημένο πηλό με δυνατές οχυρώσεις, τα ίχνη των οποίων ο χρόνος δεν έχει κατορθώσει ακόμη να σβήσει' τόσο καλά ήξεραν να χτίζουν οι χτίστες εκείνης της εποχής.
Αλλά ο χρόνος, αν και σταμάτησε στα Ρωμαικά τείχη, πολύ σύντομα έκανε σκόνη τους Ρωμαίους' και σε αυτά τα εδάφη, σε μεταγενέστερες εποχές, πολέμησαν οι άγριοι Σάξονες με τους πελώριους Δανούς μέχρι που ήρθαν οι Νορμανδοί.
Ήταν μαι πόλη πολύ γερά οχυρωμένη μέχρι την εποχή του Κοινοβουλευτικού Πολέμου, όταν υπέστη μακρά και σκληρή πολιορκία από τον Φέαρφαξ. Έπεσε τελευταία και τα τείχη της ισοπεδώθηκαν.
Από το Γουόλινγκφορντ μέχρι το Ντορτσεστερ το τοπίο γύρω από το ποτάμι γίνεται πιο ορεινό, ενδιαφέρον και γραφικό.Το Ντορυσεστερ βρίσκεται 800 μέτρα μακριά από το ποτάμι. Μπορείς να το προσεγγίσεις ανεβαίνοντας τον Τάμεση αν έχεις μικρή βάρκα' αλλά το καλύτερο είναι να αφήσεις τη βάρκα στον υδατοφράχτη του Ντέι και να περπατήσεις μέσα από τα λιβάδια. Το Ντορτσεστερ είναι μια υπέροχη, ειρηνική παλιά πόλη που φωλιάζει στην ησυχία και την ηρεμία και τη νύστα.
Το Ντορτσεστερ, όπως και το Γοθόλινγκφορντ, ήταν μεγάλη πόλη τις αρχαίες βρετανικές εποχές' τότε την αποκαλούσαν Σέαρ Ντόρεν, "η πόλη πάνω στο νερό". Τα μετέπειτα χρόνια, οι Ρωμαίοι διατηρούσαν εκεί μεγάλο στρατόπεδο, που οι οχυρώσεις γύρω του σήμερα φαντάζουν σα χαμηλοί επίπεδοι λόφοι. Την εποχή των Σαξόνων ήταν ήταν η πρωτεύουσα του Γουέσεξ. Είναι πολύ παλιά πόλη και κάποτε ήταν πολύ ισχυρή κι ένδοξη. Τώρα κάθεται παράμερα από τον πολύβουο κόσμο και αναπολεί.
Γύρω από τον Κλίφτον Χάμπντεν, που από μόνο του είναι ένα πολύ όμορφο χωριό, παραδοσιακό, ειρηνικό και πλημμυρισμένο στα λουλούδια, το τοπίο του ποταμού είναι πλούσιο και όμορφο. Αν μείνετε νύχτα στη στεριά στο Κλίφτον, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να καταλύσετε στο Μπάρλει Μόου. Είναι αναμφίβολα θα έλεγα το πιο γραφικό, το πιο παραδοσιακό πανδοχείο σ' όλο το ποτάμι. Βρίσκεται δεξιά από τη γέφυρα, αρκετά μακριά από το χωριό. Τα χαμηλά του αετώματα, η αχυρένια στέγη και τα δικτυωτά στα παράθυρα το κάνουν να μοιάζει σαν να βγήκε από τις σελίδες κάποιου παραμυθιού, ενώ μέσα είναι ακόμα πιο παραμυθένιο.
Δε θα ήταν κατάλληλο μέρος διαμονής για ηρωίδα σύγχρονου μυθιστορήματος. Η ηρωίδα στα σύγχρονα μυθιστορήματα είναι πάντα "θεϊκά ψηλή" και συνηθίζει να "ορθώνει το κορμί της". Στο Μπράντλει Μόου θα χτυπούσε το κεφάλι της στο ταβάνι, κάθε φορά που θα το επιχειρούσε.
Το μέρος δεν ήταν κατάλληλη διαμονή ούτε για μεθυσμένο Του επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, όπως απροσδόκητα σκαλιά για να μπει στο δωμάτιό του' και όσο για να ανεβεί τις σκάλες μέχρι το δωμάτιό του ή έστω και για να βρει το κρεβάτι του άπαξ κι έχει ανεβεί τις σκάλες, και οι δύο αυτέ επιχειρήσεις θα ήταν απολύτως ανέφικτες για εκείνον.
Σηκωθήκαμε νωρίς το άλλο πρωί, γιατί θέλαμε να είμαστε στην Οξφόρδη το απόγευμα. Είναι εκπληκτικό ΄πόσο νωρίς μπορεί να σηκωθεί κανείς όταν κοιμάται στο ύπαιθρο. Δεν έχεις την ίδια λαχτάρα για "πέντε λεπτά ακόμα", αν είσαι ξαπλωμένος, τυλιγμένος με κουβέρτες πάνω σε σανίδες κάποιας βάρκας, με μια ταξιδιωτική τσάντα για μαξιλάρι, όσο όταν κοιμάσαι σε πουπουλένιο στρώμα. Είχαμε τελειώσει το πρόγευμα και βρισκόμασταν κιόλας στον υδατοφράχτη του Κλίφτον στις 8:30.
Από το Κλίφτον ως το Κάλαμ οι όχθες του ποταμού είναι επίπεδες, μονότονες και αδιάφορες αλλά, αφού περάσεις από τον υδατοφράχτη του Κάλαμ -τον πιο κρύο και βαθύ υδατοφράχτη στο ποτάμι- το τοπίο βελτιώνεται.
Στο Άμπινγκτον το ποτάμι περνάει δίπλα στους δρόμους. Το Άμπινγκτον είναι μια τυπική επαρχιακή πόλη από τις πιο μικρές - ήσυχη, επιφανειακά αξιοπρεπής, καθαρή και αφόρητα πληκτική. Περηφανεύεται ότι είναι παλιά, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να συγκριθεί από αυτή την άποψη με το Γουόλινγκφορντ ή το Ντορτσεστερ. Ένα περίφημο αβαείο βρισκόταν εδώ κάποτε και μέσα σε ό.τι έχει απομείνει από τους ιερούς τους τοίχους σήμερα φτιάχνουν πικρή μπύρα.
Στην εκκλησία του αγίου Νικόλαου, στο Άμπιγκντον, υπάρχει ένα μνημείο για τον Τζων Μπλάκγουολ και τη γυναίκα του Τζέην, που πέθαναν κι οι δύο την ίδια μέρα, στις 21.8.1625, μετά από μακρόχρονο κι ευτυχισμένο γάμο' και στην εκκλησία της αγίας Ελένης έχει καταγραφεί σχετικά με το Β.Λη, που πέθανε στα 1637, ότι "από τα λαγόνια βγήκαν διακόσιοι παρά τρεις άντρες". Αν επεξεργαστείς αυτήν την πληροφορία, θα φτάσεις στο συμπέρασμα ότι η οικογένεια του κυρίου Λη θα πρέπει να αριθμούσε 197 άτομα. Ο κύριος Β.Λη -πεντάκις δήμαρχος του Άμπιγντον ήταν αναμφίβολα ευεργέτης για τη γενιά του, αν κι ελπίζω να μην υπάρχουν και πολλοί μιμητές του στον 19ο αιώνα του υπερπληθυσμού.
Η διαδρομή από το Άμπιγκτον μέχρι το Νάναχαμ Κόρτνει είναι πολύ όμορφη. Το πάρκο του Νάνχαμ αξίζει να το επισκεφτεί κανείς. Είναι ανοιχτό τις Τρίτες και τις Πέμπτες. Το περίπτερο φιλοξενεί μια όμορφη συλλογή από πίνακες και αντικείμενα τέχνης και οι κήποι του είναι πολύ όμορφοι.
Η λίμνη κάτω από το φράγμα του Σάντφορντ, ακριβώς εκεί που πέφτουν τα νερά από τον υδατοφράχτη, είναι ένα πολύ ωραίο μέρος για να πνιγεί κανείς. Το ρεύμα είναι πολύ δυνατό και άπαξ και βρεθείς μέσα του, η υπόθεση έχει τελειώσει. Ένας οβελίσκος σημαδεύει ήδη το σημείο όπου έχουν πνιγεί ήδη δύο άνθρωποι ενώ κολυμπούσαν και τα σκαλιά του οβελίσκου χρησιμοποιούνται γενικά ως σανίδες καταδύσεων για τους σημερινούς νέους που θέλουν να δουν από μόνοι τους αν το μέρος είναι αληθινά επικίνδυνο.
Ο υδατοφράχτης και ο μύλος του Ίφλει, ένα μίλι πριν φτάσεις στην Οξφόρδη, είναι πολύ δημοφιλές θέμα μεταξύ των ποταμόφιλων καλλιτεχνών του πινέλου. Το πραγματικό τοπίο, ωστόσο, είναι μάλλον απογοητευτικό αν έχεις δει τη ζωγραφική του απόδοση. Λίγα πράγματα, απ' όσο ξέρω, αποδεικνύονται αντάξια της εικόνας τους σ' αυτόν τον κόσμο.
Περάσαμε μέσα από τον υδατοφράχτη του Ίφλει στις 12:30 περίπου και μετά, αφού ταχτοποιήσαμε τη βάρκα και ήμασταν καθ' όλα έτοιμοι για να δέσουμε, αρχίσαμε να κωπηλατούμε το τελευταίο μίλι της διαδρομής μας.
Ανάμεσα στο Ίφλει και την Οξφόρδη μεσολαβεί το πιο δύσκολο κομμάτι του ποταμιού που ξέρω. Πρέπει να έχεις γεννηθεί σε αυτό ακριβώς το κομμάτι νερού για να το καταλάβεις. Εγώ έχω περάσει από εκεί αρκετές φορές, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να το συνηθίσω. Ο άντρας που μπορεί να κωπηλατήσει σε ευθεία γραμμή από την Οξφόρδη ως το Ίφλει θα πρέπει να έχει ζήσει άνετα κάτω από την ίδια στέγη με΄τη γυναίκα του, την πεθερά του, τη μεγαλύτερη αδελφή του και το γέρο υπηρέτη που είχε η οικογένεια από τότε που ήταν μικρός.
Πρώτα το ρεύμα σε σπρώχνει στη δεξιά όχθη και μετά σε πετάει στην αριστερή, ύστερα σε φ΄ρενει στη μέση, σε γυρίζει τρεις φορές επιτόπου και σε ξαναστέλνει απέναντι, ενώ πάντοτε η τελευταία του προσπάθεια είναι να σε ρίξει πάνω σε κάποια μαούνα του κολεγίου.
Φυσικά αυτή η πορεία είχε ως συνέπεια να κόψουμε το δρόμο πολλών άλλων σκαφών, σ' όλο αυτό το μίλι, και πολλά άλλα σκάφη μπήκαν στο δικό μας δρόμο, και βέβαια όλη αυτή η διαδικασία είχε ως συνέπεια να ακουστούν πολλές βαρειές κουβέντες.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά όλοι είναι ιδιαίτερα ευερέθιστοι στο ποτάμι. Μικρές κακοτυχίες, που δεν θα τους έδινες καμιά σημασία στη στεριά, σε κάνουν έξαλλο από θυμό όταν σου συμβούν στο νερό. Όταν ο Χάρις ή ο Τζωρτζ φέρονται γαϊδουρινά στη στεριά, χαμογελώ με επιείκεια' αν μουλαρώσουν στο ποτάμι, χρησιμοποιώ ενάντιά τους την πιο ανατριχιαστική γλώσσα. Έτσι και μπει κάποια άλλη βάρκα στο δρόμο μου, μου 'ρχεται ν' αρπάξω ένα κουπί και να σκοτώσω όλους της τους επιβάτες.
Οι πιο πράοι άνθρωποι έτσι και βρεθούν μέσα σε βάρκα γίνονται βίαιοι και αιμοδιψείς. Κάποτε έιχα πάει για μια μικρή βαρκάδα με μια νεαρή κυρία. Φυσικά είχε τον καλύτερο κι ευγενέστερο χαρακτήρα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, αλλά πάνω στο ποτάμι ήταν τρομαχτικό να την ακούει κανείς.
"Ά, τον καταραμένο!" αναφωνούσε έτσι κι έμπαινε στο δρόμο της κάποιος άτυχος κωπηλάτης. "Στραβωμάρα έχει;" Και "Στο διάολο, αναθεματισμένο!" όταν το πανί δεν έλεγε ν' ανεβεί σωστά. Και το έπιανε και το τίναζε με αφάνταστη βία.
Και όμως, όπως είπα, όταν είναι στη στεριά είναι εξαιρετικά καλόκαρδη και φιλική.
Η ατμόσφαιρα του ποταμού επηρεάζει τα νεύρα των ανθρώπων και αυτό είναι, υποθέτω, που κάνει ακόμα και τους μαουνιέρηδες να είναι μερικές φορές αγενείς μεταξύ τους και να χρησιμοποιούν γλώσσα για την οποία αναμφίβολα μετανοούν τις πιο ήρεμες στιγμές τους.
Αλλά ο χρόνος, αν και σταμάτησε στα Ρωμαικά τείχη, πολύ σύντομα έκανε σκόνη τους Ρωμαίους' και σε αυτά τα εδάφη, σε μεταγενέστερες εποχές, πολέμησαν οι άγριοι Σάξονες με τους πελώριους Δανούς μέχρι που ήρθαν οι Νορμανδοί.
Ήταν μαι πόλη πολύ γερά οχυρωμένη μέχρι την εποχή του Κοινοβουλευτικού Πολέμου, όταν υπέστη μακρά και σκληρή πολιορκία από τον Φέαρφαξ. Έπεσε τελευταία και τα τείχη της ισοπεδώθηκαν.
Από το Γουόλινγκφορντ μέχρι το Ντορτσεστερ το τοπίο γύρω από το ποτάμι γίνεται πιο ορεινό, ενδιαφέρον και γραφικό.Το Ντορυσεστερ βρίσκεται 800 μέτρα μακριά από το ποτάμι. Μπορείς να το προσεγγίσεις ανεβαίνοντας τον Τάμεση αν έχεις μικρή βάρκα' αλλά το καλύτερο είναι να αφήσεις τη βάρκα στον υδατοφράχτη του Ντέι και να περπατήσεις μέσα από τα λιβάδια. Το Ντορτσεστερ είναι μια υπέροχη, ειρηνική παλιά πόλη που φωλιάζει στην ησυχία και την ηρεμία και τη νύστα.
Το Ντορτσεστερ, όπως και το Γοθόλινγκφορντ, ήταν μεγάλη πόλη τις αρχαίες βρετανικές εποχές' τότε την αποκαλούσαν Σέαρ Ντόρεν, "η πόλη πάνω στο νερό". Τα μετέπειτα χρόνια, οι Ρωμαίοι διατηρούσαν εκεί μεγάλο στρατόπεδο, που οι οχυρώσεις γύρω του σήμερα φαντάζουν σα χαμηλοί επίπεδοι λόφοι. Την εποχή των Σαξόνων ήταν ήταν η πρωτεύουσα του Γουέσεξ. Είναι πολύ παλιά πόλη και κάποτε ήταν πολύ ισχυρή κι ένδοξη. Τώρα κάθεται παράμερα από τον πολύβουο κόσμο και αναπολεί.
Γύρω από τον Κλίφτον Χάμπντεν, που από μόνο του είναι ένα πολύ όμορφο χωριό, παραδοσιακό, ειρηνικό και πλημμυρισμένο στα λουλούδια, το τοπίο του ποταμού είναι πλούσιο και όμορφο. Αν μείνετε νύχτα στη στεριά στο Κλίφτον, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να καταλύσετε στο Μπάρλει Μόου. Είναι αναμφίβολα θα έλεγα το πιο γραφικό, το πιο παραδοσιακό πανδοχείο σ' όλο το ποτάμι. Βρίσκεται δεξιά από τη γέφυρα, αρκετά μακριά από το χωριό. Τα χαμηλά του αετώματα, η αχυρένια στέγη και τα δικτυωτά στα παράθυρα το κάνουν να μοιάζει σαν να βγήκε από τις σελίδες κάποιου παραμυθιού, ενώ μέσα είναι ακόμα πιο παραμυθένιο.
Δε θα ήταν κατάλληλο μέρος διαμονής για ηρωίδα σύγχρονου μυθιστορήματος. Η ηρωίδα στα σύγχρονα μυθιστορήματα είναι πάντα "θεϊκά ψηλή" και συνηθίζει να "ορθώνει το κορμί της". Στο Μπράντλει Μόου θα χτυπούσε το κεφάλι της στο ταβάνι, κάθε φορά που θα το επιχειρούσε.
Το μέρος δεν ήταν κατάλληλη διαμονή ούτε για μεθυσμένο Του επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, όπως απροσδόκητα σκαλιά για να μπει στο δωμάτιό του' και όσο για να ανεβεί τις σκάλες μέχρι το δωμάτιό του ή έστω και για να βρει το κρεβάτι του άπαξ κι έχει ανεβεί τις σκάλες, και οι δύο αυτέ επιχειρήσεις θα ήταν απολύτως ανέφικτες για εκείνον.
Σηκωθήκαμε νωρίς το άλλο πρωί, γιατί θέλαμε να είμαστε στην Οξφόρδη το απόγευμα. Είναι εκπληκτικό ΄πόσο νωρίς μπορεί να σηκωθεί κανείς όταν κοιμάται στο ύπαιθρο. Δεν έχεις την ίδια λαχτάρα για "πέντε λεπτά ακόμα", αν είσαι ξαπλωμένος, τυλιγμένος με κουβέρτες πάνω σε σανίδες κάποιας βάρκας, με μια ταξιδιωτική τσάντα για μαξιλάρι, όσο όταν κοιμάσαι σε πουπουλένιο στρώμα. Είχαμε τελειώσει το πρόγευμα και βρισκόμασταν κιόλας στον υδατοφράχτη του Κλίφτον στις 8:30.
Από το Κλίφτον ως το Κάλαμ οι όχθες του ποταμού είναι επίπεδες, μονότονες και αδιάφορες αλλά, αφού περάσεις από τον υδατοφράχτη του Κάλαμ -τον πιο κρύο και βαθύ υδατοφράχτη στο ποτάμι- το τοπίο βελτιώνεται.
Στο Άμπινγκτον το ποτάμι περνάει δίπλα στους δρόμους. Το Άμπινγκτον είναι μια τυπική επαρχιακή πόλη από τις πιο μικρές - ήσυχη, επιφανειακά αξιοπρεπής, καθαρή και αφόρητα πληκτική. Περηφανεύεται ότι είναι παλιά, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να συγκριθεί από αυτή την άποψη με το Γουόλινγκφορντ ή το Ντορτσεστερ. Ένα περίφημο αβαείο βρισκόταν εδώ κάποτε και μέσα σε ό.τι έχει απομείνει από τους ιερούς τους τοίχους σήμερα φτιάχνουν πικρή μπύρα.
Στην εκκλησία του αγίου Νικόλαου, στο Άμπιγκντον, υπάρχει ένα μνημείο για τον Τζων Μπλάκγουολ και τη γυναίκα του Τζέην, που πέθαναν κι οι δύο την ίδια μέρα, στις 21.8.1625, μετά από μακρόχρονο κι ευτυχισμένο γάμο' και στην εκκλησία της αγίας Ελένης έχει καταγραφεί σχετικά με το Β.Λη, που πέθανε στα 1637, ότι "από τα λαγόνια βγήκαν διακόσιοι παρά τρεις άντρες". Αν επεξεργαστείς αυτήν την πληροφορία, θα φτάσεις στο συμπέρασμα ότι η οικογένεια του κυρίου Λη θα πρέπει να αριθμούσε 197 άτομα. Ο κύριος Β.Λη -πεντάκις δήμαρχος του Άμπιγντον ήταν αναμφίβολα ευεργέτης για τη γενιά του, αν κι ελπίζω να μην υπάρχουν και πολλοί μιμητές του στον 19ο αιώνα του υπερπληθυσμού.
Η διαδρομή από το Άμπιγκτον μέχρι το Νάναχαμ Κόρτνει είναι πολύ όμορφη. Το πάρκο του Νάνχαμ αξίζει να το επισκεφτεί κανείς. Είναι ανοιχτό τις Τρίτες και τις Πέμπτες. Το περίπτερο φιλοξενεί μια όμορφη συλλογή από πίνακες και αντικείμενα τέχνης και οι κήποι του είναι πολύ όμορφοι.
Η λίμνη κάτω από το φράγμα του Σάντφορντ, ακριβώς εκεί που πέφτουν τα νερά από τον υδατοφράχτη, είναι ένα πολύ ωραίο μέρος για να πνιγεί κανείς. Το ρεύμα είναι πολύ δυνατό και άπαξ και βρεθείς μέσα του, η υπόθεση έχει τελειώσει. Ένας οβελίσκος σημαδεύει ήδη το σημείο όπου έχουν πνιγεί ήδη δύο άνθρωποι ενώ κολυμπούσαν και τα σκαλιά του οβελίσκου χρησιμοποιούνται γενικά ως σανίδες καταδύσεων για τους σημερινούς νέους που θέλουν να δουν από μόνοι τους αν το μέρος είναι αληθινά επικίνδυνο.
Ο υδατοφράχτης και ο μύλος του Ίφλει, ένα μίλι πριν φτάσεις στην Οξφόρδη, είναι πολύ δημοφιλές θέμα μεταξύ των ποταμόφιλων καλλιτεχνών του πινέλου. Το πραγματικό τοπίο, ωστόσο, είναι μάλλον απογοητευτικό αν έχεις δει τη ζωγραφική του απόδοση. Λίγα πράγματα, απ' όσο ξέρω, αποδεικνύονται αντάξια της εικόνας τους σ' αυτόν τον κόσμο.
Περάσαμε μέσα από τον υδατοφράχτη του Ίφλει στις 12:30 περίπου και μετά, αφού ταχτοποιήσαμε τη βάρκα και ήμασταν καθ' όλα έτοιμοι για να δέσουμε, αρχίσαμε να κωπηλατούμε το τελευταίο μίλι της διαδρομής μας.
Ανάμεσα στο Ίφλει και την Οξφόρδη μεσολαβεί το πιο δύσκολο κομμάτι του ποταμιού που ξέρω. Πρέπει να έχεις γεννηθεί σε αυτό ακριβώς το κομμάτι νερού για να το καταλάβεις. Εγώ έχω περάσει από εκεί αρκετές φορές, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να το συνηθίσω. Ο άντρας που μπορεί να κωπηλατήσει σε ευθεία γραμμή από την Οξφόρδη ως το Ίφλει θα πρέπει να έχει ζήσει άνετα κάτω από την ίδια στέγη με΄τη γυναίκα του, την πεθερά του, τη μεγαλύτερη αδελφή του και το γέρο υπηρέτη που είχε η οικογένεια από τότε που ήταν μικρός.
Πρώτα το ρεύμα σε σπρώχνει στη δεξιά όχθη και μετά σε πετάει στην αριστερή, ύστερα σε φ΄ρενει στη μέση, σε γυρίζει τρεις φορές επιτόπου και σε ξαναστέλνει απέναντι, ενώ πάντοτε η τελευταία του προσπάθεια είναι να σε ρίξει πάνω σε κάποια μαούνα του κολεγίου.
Φυσικά αυτή η πορεία είχε ως συνέπεια να κόψουμε το δρόμο πολλών άλλων σκαφών, σ' όλο αυτό το μίλι, και πολλά άλλα σκάφη μπήκαν στο δικό μας δρόμο, και βέβαια όλη αυτή η διαδικασία είχε ως συνέπεια να ακουστούν πολλές βαρειές κουβέντες.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά όλοι είναι ιδιαίτερα ευερέθιστοι στο ποτάμι. Μικρές κακοτυχίες, που δεν θα τους έδινες καμιά σημασία στη στεριά, σε κάνουν έξαλλο από θυμό όταν σου συμβούν στο νερό. Όταν ο Χάρις ή ο Τζωρτζ φέρονται γαϊδουρινά στη στεριά, χαμογελώ με επιείκεια' αν μουλαρώσουν στο ποτάμι, χρησιμοποιώ ενάντιά τους την πιο ανατριχιαστική γλώσσα. Έτσι και μπει κάποια άλλη βάρκα στο δρόμο μου, μου 'ρχεται ν' αρπάξω ένα κουπί και να σκοτώσω όλους της τους επιβάτες.
Οι πιο πράοι άνθρωποι έτσι και βρεθούν μέσα σε βάρκα γίνονται βίαιοι και αιμοδιψείς. Κάποτε έιχα πάει για μια μικρή βαρκάδα με μια νεαρή κυρία. Φυσικά είχε τον καλύτερο κι ευγενέστερο χαρακτήρα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, αλλά πάνω στο ποτάμι ήταν τρομαχτικό να την ακούει κανείς.
"Ά, τον καταραμένο!" αναφωνούσε έτσι κι έμπαινε στο δρόμο της κάποιος άτυχος κωπηλάτης. "Στραβωμάρα έχει;" Και "Στο διάολο, αναθεματισμένο!" όταν το πανί δεν έλεγε ν' ανεβεί σωστά. Και το έπιανε και το τίναζε με αφάνταστη βία.
Και όμως, όπως είπα, όταν είναι στη στεριά είναι εξαιρετικά καλόκαρδη και φιλική.
Η ατμόσφαιρα του ποταμού επηρεάζει τα νεύρα των ανθρώπων και αυτό είναι, υποθέτω, που κάνει ακόμα και τους μαουνιέρηδες να είναι μερικές φορές αγενείς μεταξύ τους και να χρησιμοποιούν γλώσσα για την οποία αναμφίβολα μετανοούν τις πιο ήρεμες στιγμές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου